Τώρα που σκουραίνουνε τα μάτια

Και τώρα που σκουραίνουνε τα μάτια,
θα δεις την αλήθεια καθαρά.
Πάντα μαύρα ήθελαν να ΄ναι.
Και να πετάνε...
Για να μην τσακίζονται ξανά και ξανά
απο κείνον τον γκρίζο, απόκρημνο βράχο.
Εκεί που τραγούδησες, ή ούρλιαξες τον πόνο σου
και ένα αέρινο μαστίγιο, ξέρασε το τραγούδι σου πίσω.
Στο πρόσωπο σου.
Ούτε η ασπίδα των δακρύων σου, δεν σε προφύλαξε.
Κι έλεγε το τραγούδι σου:

Μες στα νερά, η λάμψη τους εχάθη
Ή στα ουράνια, ή στης θάλασσας τα βάθη
Κλέψαν μιας νυχτερίδας τα φτερά
Ενός λυγμού την σκοτεινή δροσιά

Απλόχερα σαν χάριζαν, την άγρια ομορφιά τους
Της ίριδας τα χρώματα, λάμπαν την μοναξιά τους
Σκέψη δεν είχες δεύτερη και φόβο μην νυχτώσει
Μάτια απ΄ τον ήλιο πιο λαμπρά, ποιος τάχα θα σκοτώσει

Κι ήρθα παιδί, νυχτέρι εγώ του κόσμου
Μάτια σου είπα, δίχως ήλιο δώσμου
Μάτια σκοτεινιασμένα σαν κι εμένα
Μάτια της νύχτας, μα όχι μάτια ξένα

Αυτή την άδολη φωτιά, λευκή και μεταξένια
Της ίριδας τα χρώματα, ξεθώριασαν σβυσμένα
Σκέψη δεν είχες δεύτερη και φόβο μην νυχτώσει
Τα μάτια σου τα σκοτεινά μου είχες παραδώσει

Και τώρα που σκουρήνανε τα μάτια, άλλαξε και το χαμόγελό σου...
Ξεράθηκε σαν αυτό το λουλούδι, που κρατούσες
για χρόνια σ΄ εκείνο το βιβλίο, να δείς πως το λέγανε, α ναι,
Αισθηματική Αγωγή.
Και οι μνήμες σου, γίνανε πεταλούδες.
Τις ψάχνεις απο Ιούνη μέχρι Σεπτέμβρη, κοντά στον
Καλαμώνα της Ρόδου, με μια απόχη χωρίς δίχτυ.
Γιατί δεν θέλεις να τις φυλακίσεις. Να τις δείς θέλεις μόνο...
- Δεν είμαι τρελλή, επιμένεις.
- Απλά, να... Τα μάτια μου σκοτείνιασαν.
Και μ΄ αυτά τα λόγια, βγάζεις το ξερό σου χαμόγελο απο το βιβλίο.
Ευωδιάζει ο τόπος. Δεν θα χάσει ποτέ πια το άρωμα του.
Και λες ευτυχισμένη:
- Τα μάτια μου σκοτείνιασαν. Και μπορώ να αντικρύσω τον ήλιο
χωρίς να τα κλείνω πια...
Έτσι, κρατώντας μια πεταλούδα στο χέρι σου,
απομακρύνεσαι σιγοτραγουδώντας...

Μες στα νερά, η λάμψη τους εχάθη
Ή στα ουράνια, ή στης θάλασσας τα βάθη
Κλέψαν μιας νυχτερίδας τα φτερά
Ενός λυγμού την σκοτεινή δροσιά...

Photo: Gris Nez (by Myriam Casimon) - worldisround.com
anthrakoryxos © 10-01-2007 @ 03:40

Γράμμα στην απουσία (Μετά τον πόλεμο)

Καληνύχτα καρδιά μου, τη χλαίνη μου βγάζω
Το τουφέκι απ΄ τον ώμο και τις σφαίρες στοιβάζω
Στο τραπέζι που τότε, τα μαλλιά σου ακουμπούσες
Και στα χέρια μου το αίμα, με δάκρυα κοιτούσες

Τότε που έλαμπαν μόνο, με βροντές και με κρότο
Οι ζωές χτυπημένες απ΄ τον ίσκιο τον πρώτο
Μοιραζόταν παντού και γινόταν κομμάτια
Μοιραζόταν κι η θλίψη που είχες στα μάτια

Πως πονούσες δεν είδα, πιο πολύ κι απ΄ τον πόνο
Της ψυχής του στρατιώτη που τον άφηνε μόνο
Και σιωπούσες με θρήνο, όταν όλα τελειώναν
Κι έξω κόκκινα χιόνια, που βογγούσαν σαν λιώναν

Καληνύχτα καρδιά μου, το γράμμα μου αφήνω
Πάνω στ΄ άδειο τραπέζι και λέξη δεν σβήνω
Στο τραπέζι που τότε, τα μαλλιά σου ακουμπούσες
Και στα χέρια μου το αίμα, μόνο το αίμα κοιτούσες...


anthrakoryxos © 09-01-2007 @ 02:33

Καλπασμός

Μοιράζω, πικραμένα χαμόγελα
Σε πεσμένους αγγέλους, τα φτερά τους ν΄ ανοίξουν
Χαράζω, φωτεινές αναμνήσεις
Σ΄ αγκαλιές απο πάγο, τις καρδιές να φωτίσουν

Μέσα στον κόσμο μου, τον αιρετικό
Γυμνός καβαλάρης, χαλινάρι έχω λεία
Της αγάπης το δικό μου μερτικό
Ολημερίς γυαλίζω, σιδερένια πανοπλία

Πιστεύω, σ΄ ολοστρόγγυλες λέξεις
Που μιλάν στο φεγγάρι και πανσέληνος γίνεται
Μαζεύω, ψιχουλάκια φιλιά
Τα πουλιά να ταϊζω, η ψυχή μου ν΄ αφήνεται

Μέσα στον κόσμο μου, τον αιρετικό
Γυμνός καβαλάρης, χαλινάρι έχω λεία
Και της αγάπης το δικό μου μερτικό
Ολημερίς γυαλίζω, σιδερένια πανοπλία


anthrakoryxos © 07-01-2007 15:24

Painting: P.Zoumpoulakis

Έχει ο πόνος

Έχει ο πόνος μου γραφή
Απόψε και φαρμάκι
Έχει πικρή αναπνοή
Και μια ψυχή μοναχική, που γέρνει στ΄ αεράκι

Έχει η ζωή μου μυστικά
Φαντάσματα που βγαίνουν
Τις νύχτες σαν βεγγαλικά
Φέγγουν κι αόρατα φτερά, ψηλά το ψέμα παίρνουν

Και δεν υπάρχουν γειτονιές, μοναχικά να τραγουδήσω
Στέκουν και κλαίνε στις γωνιές, άνθρωποι σαν κι εμένα
Κι όλοι ζητάν ότι κι εγώ, μόνους να τους αφήσω

Έχει ξημέρωμα η καρδιά
Μα πρώτα έχει σκοτάδι
Μια κρύα, αγέρωχη αγκαλιά
Να σε κρατά στο πουθενά, να σε γελά το βράδυ

Έχει ο πόνος προσευχή
Τις λέξεις παγιδεύω
Κατάρα έχουν και ευχή
Τραγούδι μέσα στη σιωπή, σ΄ όσους Θεούς πιστεύω

Και δεν υπάρχουν γειτονιές, μοναχικά να τραγουδήσω
Στέκουν και κλαίνε στις γωνιές, άνθρωποι σαν κι εμένα
Κι όλοι ζητάν ότι κι εγώ, μόνους να τους αφήσω

anthrakoryxos © 26-11-2006@02:42

Σε χρόνια αθώα

Ήταν σε χρόνια αθώα, μυρωμένα
που σου ΄στελνα φιλιά να βαλσαμώνεις
σε στίχους με ακρώνυμα σπασμένα
τα έκρυβες για να μη με λησμόνεις

Ανάβανε κρυφά για μας λαμπάδες
του έρωτα οι Άγιοι κι οδοιπόροι
περνάγαμε απο πέτρες Συμπληγάδες
φτωχοί αλλά γενναίοι θαλασσοπόροι

Και κάτι Κυριακές, πως καρτερούσες
στο Λούνα Παρκ τον κόσμο να τρελαίνεις
απ΄ όλα τα παιχνίδια προτιμούσες
στου τρόμου το τρενάκι ν΄ ανεβαίνεις

Φοβόσουνα και ήθελες θυμάμαι
στα χέρια μου πουλάκι να κουρνιάζεις
άραγε τώρα σε ποια τρένα να γυρνάνε
οι φόβοι που δεν ήθελες ν΄ αλλάζεις

Ήταν σε χρόνια αθώα, μυρωμένα
που σου ΄στελνα φιλιά να βαλσαμώνεις
και μέσα σε βιβλία αραχνιασμένα
τα έκρυβες για να μη με λησμόνεις

Του κόσμου την αγάπη όλη χωρούσες
και κάτι Κυριακές, σκέψη γλυκαίνεις
που απ΄ όλα τα παιχνίδια προτιμούσες
στου τρόμου το τρενάκι ν΄ ανεβαίνεις

anthrakoryxos©26-10-2006@07:11

Τυφλή Ματιά

Βλέπω τις νύχτες να φοράν τα γιορτινά τους
και να χορεύουν με τη σκέψη σου αγκαλιά
μουντό ξημέρωμα να σβήνει στη ματιά σου
όταν το βλέμμα σου φοράς απ΄ τα παλιά

χιλιάδες θύμησες, γνωστοί άγνωστοι τόποι
πόλεις ερείπια που στέκονται γυμνά
εκεί που ξαγρυπνούν κρυφοί σου πόθοι
πλάι σε ποτάμι που χρυσά έχει νερά

αργοπατάς ελάφι άγριο μεθυσμένο
πάνω στα φύλλα τα ξερά του φθινοπώρου
σ΄ αρχαίο ναό σώμα γυμνό και μεταξένιο
ενός πολέμου, τρόπαιο να ΄ναι νικηφόρου

βλέπω τις νύχτες να φοράν τα γιορτινά τους
σ΄ ένα πλατάνι ανεβασμένη να τις βρίσκεις
μέσα στο χέρι σου τ΄ αστέρια, τα παιδιά τους
σαν ξωτικό ή γυνή, ποτέ σου να μη θνήσκεις

αυτά που αιώνες είν΄ ακουμπισμένα
επάνω σε κρυφή, άδολη γη
να γίνονται με το κορμί σου ένα
λάμψη ψυχής, τόπος γιορτής και προσταγή

βλέπω τις ερημιές πάνω στα τρένα
μαντήλια να κουνάνε στους ανθρώπους
κι αυτά που έχτισε η μοίρα τους με κόπους
μοιάζουν με όνειρα στο νου σφιχτοδεμένα

σαν πόση σημασία έχει τι βλέπω
πόσο ο τυφλός το φως μπορεί να δεί
το μέσα μου έχει μάτια στη βροχή
μα να με κυβερνά του επιτρέπω


anthrakoryxos © 21-10-2006 @ 03:04

Photo: www.devinatart.com - Viscoza

Σε τραγουδώ

Όσα χρεώνω στους ουρανούς
εκεί ψηλά, μετέωρα θα μένουν
και τα πουλιά, πλάι στους λυγμούς
θα φτερουγίζουν, θα κοιτάν και θα σωπαίνουν

Λείπεις για λίγο, μα είναι πολύ
ξεφτίζει ο χρόνος, προσπερνά και δε μ΄ αγγίζει
μ΄ αθιβολές που στάζουν δάκρυ και χολή
φτιάχνω κι απόψε ένα χαμόγελο που τρίζει

Αν με κοιτάς απ΄τη γωνιά
που σ΄ έχει εξορίσει η φυλακή σου
στείλε μου λίγη παγωνιά
μήπως ζεστάνει η ψυχή σου
στα όνειρα σου αν με φιλάς
που κρύβεται τις νύχτες η φυγή σου
κρύψε ένα όνειρο για μας
στο μοναχό, ακοίμητο φιλί σου

Εσένα που δε γνώρισα ποτέ
φωτιά μες της ψυχής μου το ασήμι
ήλιε χλωμέ μου, ήλιε κρυφέ
παλιάς ζωής απέθαντης, μόνη μου μνήμη

Δεν έμαθες ποτέ τι γεύση έχει
το δάκρυ που μου αλμύρισε τ΄ αχείλι
σύννεφο η σκέψη μου και πάντα βρέχει
μες στο τραγούδι μου, που απλώνεται το δείλι

anthrakoryxos © 15-10-20060 3:22

Photo: www.chesscentral.com/.../river-of-time.jpg