Momentito

30 Απρ 2007

Φυλακισμένο κύμα


Τυχαία να μιλάς
Σε λουλούδια, σε δέντρα, σε καρδιάς ξεχασμένης τους χτύπους
Ρομφαία να κρατάς
Να φωτίζεται ο πόνος, ο μόνος, ο χαμένος στης τύψης τους κήπους


Έτσι κι αλλιώς τα κύματα θα φεύγουν
Μ΄ εμάς ξοπίσω τους γυμνούς και χέρια απλωμένα
Μια να τα πιάνουμε και μια να μας ξεφεύγουν
Σαν τα φιλιά σε χείλη σφραγισμένα


Στα μάτια να κοιτάς
Ανθρώπους και μάγισσες πριν σβήσουν στου χρόνου τη χάση
Δίπλα τους σαν περνάς
Πρότου απ΄ τα μάτια, τη φλόγα σου ο πόνος αρπάξει

Έτσι κι αλλιώς τα κύματα θα φεύγουν
Μ΄ εμάς ξοπίσω τους γυμνούς και χέρια απλωμένα
Μια να τα πιάνουμε και μια να μας ξεφεύγουν
Σαν τα φιλιά σε χείλη σφραγισμένα


Κι αφού ποτέ η χούφτα σου, ονειροβάτη πλανεμένε
Δεν θα ΄ναι φυλακή για ένα κύμα
Πάρε για δάκρυ την αλμύρα του, εσύ φυλακισμένε
Για μια δύσκολη στιγμή, για ένα κρίμα
Photo: mt.middlebury.edu/

25 Απρ 2007

Το βαγονέτο με το κρυφό όνειρο



Χρόνια πενήντα να μετράς στης γης τα βάθη
είπες κι εσύ "θέλω να ζήσω τ΄ όνειρο μου"
μα κάπως έτσι ξεκινούν όλα τα λάθη
και κάπως έτσι, τρένο έγινες του δρόμου


Είδες τον ήλιο, τα λουλούδια, τους ανθρώπους
κι όλο χαρά είπες "εδώ θέλω να ζήσω"
ξέχασες όμως τη χαρά σου σ' άλλους τόπους,
κι απ' τη σκουριά δεν πάς μπροστά, ούτε και πίσω


Γκρίζες οι πόλεις και οι άνθρωποι πιο γκρίζοι
ο ήλιος κρύφτηκε, πίσω από το τσιμέντο
κι αντί λουλούδια, μια γραμμή άσπρη γυρίζει
πάνω στην άσφαλτο, -στης πόλης πάει- το κέντρο


Ο πιο υγρός κι αληθινός σου εφιάλτης
Φωλιά δεν είχε μες στα έγκατα των βράχων
Είχε μορφή μιας εφήμερης αγάπης
Κέντρο της πόλης και πατρίδα των μονάχων
Photo 1 : wwwindustrieluwagonmineshtml
Photo 2 : JOHN MAHONEY - THE GAZETTE

11 Απρ 2007

Μοιάζει ο τρόπος...




Μοιάζει ο τρόπος που κοιτάς παλιό ναυάγιο
Και μια αιώνια σκουριά με καθηλώνει
Με ταξιδεύει σιωπηλά σε τόπο άγιο
Σαν με βυθίζει, με πονά μα με λυτρώνει

Χαμένος χρόνια θησαυρός, καλά κρυμμένος
Που δεν τον ξέβρασε το άτυχο ποστάλι
Απο τα ψεύτικα φιλιά σημαδεμένος
Και χαρακιές στο ασημένιο του ατσάλι










Μοιάζει ο τρόπος που κοιτάς στάχτη που χάνεται
Άσπρα πανιά και άσπρα σύννεφα μαυρίζει
Κι αυτό που κάηκε εκεί που λες δεν πιάνεται
Μ΄ ένα καράβι και βροχής στάλα γυρίζει

Μέσα στις φλόγες θησαυρός, παραδομένος
Στο ιερό σου, επτασφράγιστο μαγγάλι
Όποιος σ΄ αγγίζει απ΄ τη φωτιά σου μαγεμένος
Των εμαθιών σου ναυαγός, στου κύματος τη ζάλη








Photo 1: Wyre wreck -David J. Nightingale

Photo 2: volcano - phawkercom

Photo 3: Pythia - winterscapes

7 Απρ 2007

Της Ξενιτιάς





Γείτονες και περαστικοί, ανάψετέ μου το κερί
Ανάψετέ μου το κερί, γιατί βαριανασαίνω
Η αγάπη μου μη μαραθεί, πείτε της μόνο να χαρεί
Απού ψηλά πηγαίνω

Ψηλά ΄ν΄ το άσπρο σύννεφο, ψηλά και το φεγγάρι
Ψηλά της Κυρά - Δέσποινας, το μυρωμένο χέρι
Κι έστειλε μαύρο άγγελο, για να ΄ρθει να με πάρει
Απο τα μαύρα μέρη










Για δεν μυρίζει, ετούτη η γης, θυμάρι κι άγριο μέλι
Εδώ είναι μαύρα τα πουλιά, ήλιος εδώ δε βγαίνει
Γίνηκε μαύρη κι η καρδιά και να χτυπά δεν θέλει
Μόνο να ξαποσταίνει

Μεγάλη μου Παρασκευή, Μεγάλο μου Σαββάτο
Ξημέρωσε με στα ψηλά, Λαμπρή, γλυκό μου Πάσχα
Τι είναι στα ξένα το νερό, πικρό πανάθεμα το
Και λυπημένα τ΄ άστρα

Γείτονες και περαστικοί, ανάψετέ μου το κερί
Ανάψετέ μου το κερί, γιατί γλυκοπεθαίνω
Η αγάπη μου μη μαραθεί, πείτε της μόνο να χαρεί
Απού ψηλά πηγαίνω


Photo 1 : Εκκλησάκι Αγ. Πέτρου, Κάπου στην Αττική

Photo 2 : Απο το film ''Misere au Borinage'' by Joris Ivens, Henri Storck - 1934

Ακούγωντας

Δυνάμεις του Αιγαίου - Σε Μεγάλη Απόσταση

ήχος Β΄ - 1978

Σύνθεση - Χρ. Τσιαμούλης σε ποίηση Οδ. Ελύτη
http://www.box.net/shared/f0aixatadu

3 Απρ 2007

Της νύχτας....



Σε χάνω σε μια λάμψη, νύχτα μου
Καθώς ροδίζουν οι κορφές
Απ΄ τα βουνά που αγάπησα

Τον ίσκιο τους σαν είδα


Αυγή λένε την φόνισσα, νύχτα μου
Που δεν την κόβουν αστραπές
Στα χέρια μου την κράτησα

Μονάκριβή μου ελπίδα


Έκρυψα ένα μαχαίρι, νύχτα μου
Το δίστομο τ’ ατσάλι
Μην ήλιος το προδώσει

Και μόνο μου μ΄ αφήσει



Χωρίς φεγγάρι σαν θα ΄ρθείς, νύχτα μου
Και με σκεπάσεις πάλι
Να βγεί να ξεσπαθώσει

Γλυκά να με φιλήσει....
Κάπως έτσι φεύγουν κάποτε οι νύχτες, για να δώσουν τη θέση τους στις μέρες, αυτές που δίχως έλεος δικάζουν.
Β. Παπακωνσταντίνου - Ε. Βιτάλη :
Οι μέρες που δικάζουν http://www.box.net/shared/1p9rq4r1uk
Photo 1: Missile trail at DAWN - Frank Zullo