Momentito

28 Μαΐ 2007

ΑΝΤΙΟ


Σβήνουν πονώντας τα σύννεφα
κύλησε δάκρυ, σταγόνα βροχής
να 'ναι ταξίδι καινούριας αρχής
να είχα ψυχή να σου έγνεφα

χτυπούν γελώντας απάνθρωποι
αντοχή, αντοχή, αντοχή
να 'ναι ταξίδι σε άλλη ζωή
σε ζωή που είναι αδύναμοι οι άνθρωποι

σε μιαν άκρη κουρνιάζω μαρμάρινη
τα λουλούδια να δώ πως πεθαίνουν
στο ταξίδι το ίδιο να φεύγουν
τη ζωή χαιρετώντας την γυάλινη



Στερνό αντίο, στην Αμαλία Καλυβίνου




Τα λόγια της μητέρας και της αδερφής της Αμαλίας:

"[...] Τέλος, επειδή πολλοί από σας γράφετε στα μηνύματά σας ότι θα θέλατε να κάνετε κάτι παραπάνω απ' αυτό που ήδη κάνατε - και που ήταν να κάνετε ευτυχισμένη την Αμαλία μας στο τέλος της- γνωρίζουμε ότι η Αμαλία θα ήθελε να μπορούσε να συνεισφέρει στην προσπάθεια που γίνεται για την ίδρυση του Παιδιατρικού-Ογκολογικού Νοσοκομείου, προσπάθεια που την είχε συγκινήσει και συνεπάρει, γιατί ήταν και η ίδια παιδάκι όταν ξεκίνησε η περιπέτειά της. Όσοι θέλετε λοιπόν μπορείτε, στη μνήμη της Αμαλίας, να στείλετε την οποιαδήποτε, μικρή ή μεγάλη, προσφορά σας στο σύλλογο Ελπίδα ή σε όποια άλλη παρόμοια προσπάθεια γίνεται και γνωρίζετε.

Σας ευχαριστούμε και πάλι όλους σας ολόψυχα,
Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου"





Σχετικά:
Για την Αμαλία, yperoptix, athina, aphrodite, Γιώργος Κρόγιας, arkoydos

21 Μαΐ 2007

Άτροπος





Θέλω να κλάψω, μα δεν ξέρω για ποιόν
Σαν βλέπω τους ανθρώπους που αόρατοι περνάν
Και δεν κοιτάν
Ίδιοι φαντάσματα το δρόμο τους που χάσαν
Ζωή πως είχαν μέσα τους ξεχάσαν
Και δεν τους νοιάζει απο που ήρθαν
Και που παν

Θέλω να φύγω, μα δεν ξέρω για που
Τους δρόμους μου, σου χάρισε μια λέξη
Άδειασε η σκέψη
Κι είναι κρυφή της μοναξιάς μου η λιτανεία
Φωνή που λείπει, απο μια βουβή ταινία
Που οι ηθοποιοί της την ελπίδα μου 'χουν κλέψει

Θέλω τον ήλιο, μα μου έχει κρυφτεί
Χάνονται δυο χαμόγελα, μες στο πυκνό σκοτάδι
Γίνονται νύχτα
Στο πάτωμα της θλίψης μου παγώνει
Η ανάγκη μου όλο και πιο μόνη
Πιασμένη πάλι σε παγίδα
Στου νου τα δίχτυα



Photo: 2d valley com - Ghosts

14 Μαΐ 2007

Δεν λυπάμαι που δεν είσαι εδώ





Δεν λυπάμαι που δεν είσαι εδώ
που δεν θα 'ρθεις ποτέ πια, λυπάμαι
και τα ίδια τραγούδια θυμάμαι
μα δεν έχουν τον ίδιο σκοπό

οι ζωές που δεν θέλουν να αλλάξουν
θα στοιχειώσουν σε μαύρο καιρό
και τα χρόνια τους θα 'ναι θαρρώ
σαν πουλιά που δεν λεν να πετάξουν

στον καθρέφτη κοιτάζω θλιμμένα
λυπημένος του χαμογελώ
και για σένα ξανά του μιλώ
μα ραγίζει και σπάει για μένα

μια πένα στο χέρι κρατάω
σαν μικρούλα μου μοιάζει καρδιά
είναι γκρίζα σαν την συννεφιά
μα τα σύννεφα πια τ' αγαπάω

στο ταξίδι που πας να προσέχεις
κι αν εμένα στο δρόμο ξεχάσεις
το χαμόγελο μόνο μη χάσεις
και τον ήλιο στα μάτια που έχεις

τις ζωές που δεν θέλουν να αλλάξουν
θα στοιχειώσει ένα βράδυ ο χρόνος
δεν το θέλει κανείς να ΄ναι μόνος
τη σιωπή τους οι μόνοι θα κλάψουν



Και οι ίδιες ερωτήσεις, μας βασανίζουν
έναν αιώνα

μετά




Photo : Roman Loranc - ''Road with Clouds - Stanislavs County''

8 Μαΐ 2007

Γράμμα στην Ελένη




Έγιναν κόκκινα τα φώτα έξω απ’το σπίτι
Που μεγαλώσαμε και ζήσαμε παλιά
Και την γλυκειά μας την κυρία Αφροδίτη
Τώρα φωνάζουνε πουτάνα τα παιδιά

Και στην αυλή της κυρά – Νίκης, στη λιμνούλα
Έχουν ψοφήσει τα χρυσόψαρα καιρό
Μόνο μια σύριγγα στου κήπου την ακρούλα
Παίζει τα βράδυα, τον κρυμμένο θησαυρό

Αν θα βρεθείς Ελένη κάπου στην Αθήνα
Να μην περάσεις απ’ το σπίτι το παλιό
Κράτα καλύτερα στη σκέψη σου εκείνα
Που σου θυμίζουνε βαζάκι με γλυκό

Μες στο δρομάκι, που πιανόμασταν στα χέρια
Και αντηχούσε μόνο γέλια παιδικά
Τώρα αστράφτουνε τις νύχτες τα μαχαίρια
Και είδα αίμα στης Σοφίας τα σκαλιά

Κάθομαι πια στο καφενείο της γωνίας
Που πίναμε ούζο Κυριακή, καμμιά φορά
Και πρωτοφίλησα στο στόμα τη Μαρία
Μα δεν μιλάει εδώ, κανείς Ελληνικά

Αν θα βρεθείς Ελένη, κάπου στην Αθήνα
Μην πλησιάσεις στην παλιά την γειτονιά
Άσε ένα δάκρυ σου, αν θές για όλα εκείνα
Που αγαπήσαμε και δεν υπάρχουν πια...

1 Μαΐ 2007

Ανάμνηση...



Στους πρώτους ήχους της βροχής
Ήρθα να πω, καλημέρα, δεν σ' ορίζω
Όμως με κάλυψε της θλίψης σου το γκρίζο
Κι η μοναξιά μιας αδειανής ψυχής


Είχε το γέλιο σου μια συννεφιά
Τα μάτια σου τραγουδούσαν λυπημένα
Κι ήταν καλύτερα που πήγαινα στα ξένα
Να μην θυμάμαι πια, να μην θυμάμαι πια...


Το πρώτο βράδυ, που δεν είχα το φιλί σου
Το χέρι άπλωνα γλυκά να σ' ακουμπήσω
Και όλο ξέχναγα πως είχες μείνει πίσω
Κι όλο περίμενα ν' ακούσω τη φωνή σου


Περάσαν χρόνια, που 'χω να σε δώ
Ξένοι οι άνθρωποι, ξένος και ο καημός μου
Μόνος μου φίλος, ο αναστεναγμός μου
Και μια σκέψη, πως ακόμα σ' αγαπώ


Είχε το γέλιο σου μια συννεφιά
Τα μάτια σου τραγουδούσαν λυπημένα
Κι είναι αβάσταχτο που έφυγα στα ξένα
Σαν σε θυμάμαι πια, σαν σε θυμάμαι πια...
Και ξέβαφαν οι χρωματιστές μέρες, μέχρι που κατέληξαν στο
Photo 1: From chepik com
Photo 2: From A Childhood Story by Robert Bossman