Momentito

15 Δεκ 2008

Έχει ο πόνος


Έχει ο πόνος μου γραφή
Απόψε και φαρμάκι
Έχει πικρή αναπνοή
Και μια ψυχή μοναχική, που γέρνει στ΄ αεράκι

Έχει η ζωή μου μυστικά
Φαντάσματα που βγαίνουν
Τις νύχτες σαν βεγγαλικά
Φέγγουν κι αόρατα φτερά, ψηλά το ψέμα παίρνουν

Και δεν υπάρχουν γειτονιές, μοναχικά να τραγουδήσω
Στέκουν και κλαίνε στις γωνιές, άνθρωποι σαν κι εμένα
Κι όλοι ζητάν ότι κι εγώ, μόνους να τους αφήσω

Έχει ξημέρωμα η καρδιά
Μα πρώτα έχει σκοτάδι
Μια κρύα, αγέρωχη αγκαλιά
Να σε κρατά στο πουθενά, να σε γελά το βράδυ

Έχει ο πόνος προσευχή
Τις λέξεις παγιδεύω
Κατάρα έχουν και ευχή
Τραγούδι μέσα στη σιωπή, σ΄ όσους Θεούς πιστεύω

Και δεν υπάρχουν γειτονιές, μοναχικά να τραγουδήσω
Στέκουν και κλαίνε στις γωνιές, άνθρωποι σαν κι εμένα
Κι όλοι ζητάν ότι κι εγώ, μόνους να τους αφήσω


anthrakoryxos © 26-11-2006@02:42


14 Δεκ 2008

Σε χρόνια αθώα



Ήταν σε χρόνια αθώα, μυρωμένα
που σου ΄στελνα φιλιά να βαλσαμώνεις
σε στίχους με ακρώνυμα σπασμένα
τα έκρυβες για να μη με λησμόνεις

Ανάβανε κρυφά για μας λαμπάδες
του έρωτα οι Άγιοι κι οδοιπόροι
περνάγαμε απο πέτρες Συμπληγάδες
φτωχοί αλλά γενναίοι θαλασσοπόροι

Και κάτι Κυριακές, πως καρτερούσες
στο Λούνα Παρκ τον κόσμο να τρελαίνεις
απ΄ όλα τα παιχνίδια προτιμούσες
στου τρόμου το τρενάκι ν΄ ανεβαίνεις

Φοβόσουνα και ήθελες θυμάμαι
στα χέρια μου πουλάκι να κουρνιάζεις
άραγε τώρα σε ποια τρένα να γυρνάνε
οι φόβοι που δεν ήθελες ν΄ αλλάζεις

Ήταν σε χρόνια αθώα, μυρωμένα
που σου ΄στελνα φιλιά να βαλσαμώνεις
και μέσα σε βιβλία αραχνιασμένα
τα έκρυβες για να μη με λησμόνεις

Του κόσμου την αγάπη όλη χωρούσες
και κάτι Κυριακές, σκέψη γλυκαίνεις
που απ΄ όλα τα παιχνίδια προτιμούσες
στου τρόμου το τρενάκι ν΄ ανεβαίνεις


anthrakoryxos©26-10-2006@07:11

5 Δεκ 2008

Τυφλή Ματιά




Βλέπω τις νύχτες να φοράν τα γιορτινά τους
και να χορεύουν με τη σκέψη σου αγκαλιά
μουντό ξημέρωμα να σβήνει στη ματιά σου
όταν το βλέμμα σου φοράς απ΄ τα παλιά

χιλιάδες θύμησες, γνωστοί άγνωστοι τόποι
πόλεις ερείπια που στέκονται γυμνά
εκεί που ξαγρυπνούν κρυφοί σου πόθοι
πλάι σε ποτάμι που χρυσά έχει νερά

αργοπατάς ελάφι άγριο μεθυσμένο
πάνω στα φύλλα τα ξερά του φθινοπώρου
σ΄ αρχαίο ναό σώμα γυμνό και μεταξένιο
ενός πολέμου, τρόπαιο να ΄ναι νικηφόρου

βλέπω τις νύχτες να φοράν τα γιορτινά τους
σ΄ ένα πλατάνι ανεβασμένη να τις βρίσκεις
μέσα στο χέρι σου τ΄ αστέρια, τα παιδιά τους
σαν ξωτικό ή γυνή, ποτέ σου να μη θνήσκεις

αυτά που αιώνες είν΄ ακουμπισμένα
επάνω σε κρυφή, άδολη γη
να γίνονται με το κορμί σου ένα
λάμψη ψυχής, τόπος γιορτής και προσταγή

βλέπω τις ερημιές πάνω στα τρένα
μαντήλια να κουνάνε στους ανθρώπους
κι αυτά που έχτισε η μοίρα τους με κόπους
μοιάζουν με όνειρα στο νου σφιχτοδεμένα

σαν πόση σημασία έχει τι βλέπω
πόσο ο τυφλός το φως μπορεί να δεί
το μέσα μου έχει μάτια στη βροχή
μα να με κυβερνά του επιτρέπω


anthrakoryxos © 21-10-2006 @ 03:04

Photo: www.devinatart.com - Viscoza

30 Νοε 2008

Σε τραγουδώ


Όσα χρεώνω στους ουρανούς
εκεί ψηλά, μετέωρα θα μένουν
και τα πουλιά, πλάι στους λυγμούς
θα φτερουγίζουν, θα κοιτάν και θα σωπαίνουν

Λείπεις για λίγο, μα είναι πολύ
ξεφτίζει ο χρόνος, προσπερνά και δε μ΄ αγγίζει
μ΄ αθιβολές που στάζουν δάκρυ και χολή
φτιάχνω κι απόψε ένα χαμόγελο που τρίζει

Αν με κοιτάς απ΄τη γωνιά
που σ΄ έχει εξορίσει η φυλακή σου
στείλε μου λίγη παγωνιά
μήπως ζεστάνει η ψυχή σου
στα όνειρα σου αν με φιλάς
που κρύβεται τις νύχτες η φυγή σου
κρύψε ένα όνειρο για μας
στο μοναχό, ακοίμητο φιλί σου

Εσένα που δε γνώρισα ποτέ
φωτιά μες της ψυχής μου το ασήμι
ήλιε χλωμέ μου, ήλιε κρυφέ
παλιάς ζωής απέθαντης, μόνη μου μνήμη

Δεν έμαθες ποτέ τι γεύση έχει
το δάκρυ που μου αλμύρισε τ΄ αχείλι
σύννεφο η σκέψη μου και πάντα βρέχει
μες στο τραγούδι μου, που απλώνεται το δείλι


anthrakoryxos © 15-10-20060 3:22


Photo: www.chesscentral.com/.../river-of-time.jpg


24 Νοε 2008

Δυό δάκρυα





Την πόρτα σου περνούν συλλαβιστά
απόψε δυό θλιμμένες καλησπέρες
δυό δάκρυα κι αυτά γονατιστά
στα μάτια μου που φώλιαζαν για μέρες

κι εσύ αλλού, σε πέλαγο
και σε λιμάνι μακρυνό
εσύ σε άλλους ουρανούς
σ΄ ανήλιαγους εσπερινούς

που τα φυλάς και που τα κρύβεις
τα μάτια σου, κοχύλια σου
και τα σφιγμένα χείλια σου
που τα φυλάς και δε γελάς
που τα φυλάς και δε μιλάς

τη σκέψη σου αγκάλιασα γλυκά
μα μ΄ έσπρωξαν οι μαύρες μου Δευτέρες
δυό δάκρυά, σου φύλαξα ζεστά
στα μάτια μου που φώλιαζαν για μέρες

την πόρτα σου περνούν, μα ειναι σβηστά
καντήλια που ΄ν΄ το λάδι τους σωσμένο
με ονόματα που κάψαν σκαλιστά
απο ξωκλήσι που ΄χουν φύγει ρημαγμένο

κι εσύ αλλού, σε πέλαγο
και σε λιμάνι μακρυνό
εσύ σε άλλους ουρανούς
σ΄ ανήλιαγους εσπερινούς

που τα φυλάς και που τα κρύβεις
τα μάτια σου, κοχύλια σου
και τα σφιγμένα χείλια σου
που τα φυλάς και δε γελάς
που τα φυλάς και δε μιλάς

anthrakoryxos © 12-10-2006 @ 02:49

19 Νοε 2008

Η μοναξιά του κόσμου

''Υπάρχει μιά συνέχεια σε όλα. Ακόμη κι αν αυτή είναι ασπρόμαυρη αφίσα σε στύλο της ΔΕΗ αγγελτηρίου. Continuemos''




Όπου οι σκόρπιες σκέψεις μου, υπόγεια αγκαλιάζουν
μοίρες που δεν τις βάφτισαν, αθώες ζωές δικάζουν
όπου γαλέρες μοναξιάς, σε νόστο αρμενίζουν
εκεί φοβέρες των θεών, γαλέρες θα βυθίζουν

θα ταξιδέψω, νύχτα μου
και θα βουλιάξω, φως μου
και μες στα τρύπια δίχτυα μου
η μοναξιά του κόσμου
όλου του κόσμου

Άγριο φεγγαρόφωτο, τις νύχτες που δεν μ΄ είδες
και του Θυέστη τα παιδιά, φαντάσματα, Ατρείδες
να με καλούν στο δείπνο τους, τραγούδια να τους φτιάξω
πόνους κι αγάπες ξόρκισα τη μοίρα τους ν΄ αλλάξω

Εκεί στο μισοσκόταδο, στα τείχη των Κυκλώπων
παραφυλάν τον έρωτα, λείψανα των ανθρώπων
τους άθλους του ο Ηρακλής, ξεχνά και σιγοκλαίει
φωτιά στα μάτια, στην καρδιά και σ΄ όσα η νύχτα λέει

Ταξίδι σ' έχω, νύχτα μου
και βούλιαγμα είσαι, φως μου
στ' αναίτια ξενύχτια μου
η μοναξιά του κόσμου
όλου του κόσμου



anthrakoryxos © 11-10-2006 @ 02:27

Ερχομός



Θα έρθει, η ομίχλη κι εγώ θα κοιτάζω μέσα της
προσπαθώντας να διακρίνω αν τα μάτια σου είναι οι σπίθες που βλέπω
βαδίζοντας προς τα εμπρός...

Θα έρθει η νύχτα κι εγώ θα χάνομαι μέσα της
προσπαθώντας να διακρίνω το φόρεμά σου στην άκρη του γκρεμού
βαδίζοντας προς τα εμπρός...

Θα έρθει η άνοιξη κι εγώ θα νομίζω χειμώνας
προσπαθώντας να φτιάξω χιονάνθρωπους απο γρασίδι
Παγωνιά ψυχής...

Θα έρθει η συγνώμη κι εγώ θα πέσω μέσα της
προσπαθώντας να διαβάσω τ' όνομά της, μα συγνώμη θα ΄ναι
κι εγώ μέσα της...

Θα έρθει και η θάλασσα, με αγάπης μορφή
σε φιλί κυματογελώντας μου
καθώς θα βαδίζω προς τα εμπρός...

Και ο θάνατος, να με αποκοιμίσει
με νανούρισμα να λέει πόσο μάταια όλα.
Εγώ ήδη νεκρός, θα ονειρεύομαι το πρόσωπό σου...




anthrakoryxos © 10-10-2006 @ 17:37

9 Αυγ 2008

Τα μακρινά, ο χρόνος ξένα τα βαφτίζει



Ήτανε σαν ν’ αντίκριζα τον ήλιο
Τα μάτια σου φωτιές μα κι αστρανάμματα
Έχασα το πολύ μα και το λίγο
Πρώτη βροχή μου αιώνια προσανάμματα

Σ’ ένα τραγούδι σ’ έκλεισα πριν φύγω
Μουρμουρητό θνητό, σε ξένη γη
Κάθε πρωί τα μάτια μου να στύβω
Που κάθε βράδυ τα ‘πιανε η βροχή

Χώμα δε θα βρεθεί για να φιλήσω
Λέξη δε θα ‘χω σ’ άνθρωπο να πω
Τα μακρινά, ο χρόνος ξένα τα βαφτίζει
Ο γυρισμός πικρός κι αυτός και που ν’ αφήσω
Τραγούδι ήλιο, χρόνια που χρωστώ
Τώρα δεν ξέρω η μοναξιά σου που γυρίζει

Κουράστηκε και το χαμόγελό μου
Σκούριασε απ’ τα τόσα μου ταξίδια
Και λαμπυρίζει μόνο στ’ όνειρό μου
Τα βλέμματά μας που ‘ναι αγέραστα και ίδια

Μας μένει μόνο η γλώσσα της ψυχής
Κι έχει για φόντο αεροπλάνα και διαδρόμους
Να κουβεντιάζουμε, σταγόνες της βροχής
Λέξη παλιά, ξανά στους πρώτους δρόμους

Τίποτα πια δικό μου να γυρίσω
Ζωή παραθυρόφυλλο κλειστό
Τα μακρινά, ο χρόνος ξένα τα βαφτίζει
Ο γυρισμός πικρός κι αυτός και που ν’ αφήσω
Τραγούδι μόνο, χρόνια που χρωστώ
Τα μακρινά ο χρόνος μόνα τα βαφτίζει




28 Απρ 2008

Σε αλλοτινούς καιρούς




Σε φανταζόμουν σ΄αρχαίας πόλης τις μετώπες
Εκεί που κάποτε περνάγαν στρατιώτες
Περήφανοι, αντρειωμένοι ή νεκροί
Έτσι κι εσύ

Σ΄ ονειρευόμουν σ΄ αρχαία θέατρα να υψώνεις
Χέρια και τους Θεούς να χαμηλώνεις
Κραυγή απ΄ τα στήθια να χεις σκηνικό
Κραυγή κι εγώ

Ιέρεια που γεννήθηκες
Σε λάθος εποχή
Ζωή θα ζεις εδώ μισή
Σ΄ ενα χρησμό χωρίς δαφνόφυλλα
Γραμμένο σ΄ έναν τοίχο
Με σπρέυ, φυλακή, χρωματιστή

Απέριττη, λιτή και σκοτεινή μέσα στο φως σου
Θαρρείς φεγγάρι η λάμψη των ματιών σου
Με ταξιδεύει Αφροδίτη κι Αθηνά
Παντοτινά

Ταγμένη σε μια πόλη που ποτέ δε θα γνωρίσεις
Ως σου ΄πρεπε γλυκιά κυρά μου να φιλήσεις
Ψηλά σε πολεμίστρες το σταυρό
Που θα φορώ

Πριγκίπισσα ματώνεις
Σε λάθος εποχή
Ζωή θα ζείς εδώ μισή
Σε προφητεία φιλί που ανασταίνει
Γραμμένη σ΄ έναν κέδρο
Μ΄ έναν σουγιά, σε ξύλινο κορμί

20-05-06

Photo 2: Daily scene files





16 Απρ 2008

Το κρυφτό


Ιδανικό, θα πει κρυφτό
Με τον χαμένο σου εαυτό
Και μ' ότι δεν υπάρχει
Να θες να βρεις τον ουρανό
Απο της γης τα βάθη

Θα πει τον βράχο να τρυπάς
Να λες σε λίγο φτάνω
Κι όλο να μπαίνεις πιο βαθιά
Να ΄ν΄ όλα γύρω σκοτεινά
Να ΄ναι χαμένη η μάχη

Οι ζωές που γυρίσαν τα πέλαγα
Στη στεριά παραφρόνησαν
Μου το ΄πανε και γέλαγα
Το κύμα σαν μου γνώρισαν

Με το πανί, και τον καιρό
Τσιγάρο στρίβω μοναχό
Φυσάει και δεν ανάβει
Κι άγριο χορεύουνε χορό
Του καραβιού μου οι σκλάβοι

Σε φινιστρίνι ανοιχτό
Ορίζοντας γαλάζιος
Αν στη στεριά παραπατώ
Έχω παράθυρο ανοιχτό
Δεν με κρατάει κάβος

Οι ψυχές που γυρίσαν τα πέλαγα
Στη στεριά παραφρόνησαν
Μου το ΄πανε και γέλαγα
Το κύμα σαν μου γνώρισαν


02/05/06

Painting: kalafineart.com

2 Απρ 2008

Την ψυχή μου έχω κρύψει για τον πόλεμο


Τα χέρια σου ψαλίδια, μου κόβουν τα φτερά
Κι ύστερα με χαιδεύουνε, χαράζουν τρυφερά
Το όνομά σου στο ερείπιο κορμί μου
Αργά το κομματιάζουνε, να βρούνε την ψυχή μου

Μα εγώ την έχω κρύψει, σ΄ ένα σάλπισμα
Ενός αλήτη φουκαρά, μικρού ανέμου
Στης νιότης μου, τον βρήκα πρώτο άνθισμα
Θύμα σαν έπεσε παλιού ιερού πολέμου

Μην πείς το όνομά σου σε κανέναν
Ζητιάνευες και σου ΄δωσα μια ψυχή, σκεπάσου
Να τη φοράς όταν φυσάς, τα βράδυα τρελαμένα
Έρχεται πόλεμος ξανά, το ξέρω, ετοιμάσου

Υπνωτισμένος δαίμονας, ο έρωτας που φέρνεις
Μιλάει ακατάληπτα, μα τίποτα δε λέει
Σ΄ ένα και μόνο βήμα σου με σέρνεις
Και μαγεμένος δε ρωτώ, που χάνομαι τι φταίει

Διαβάζεις πάλι ποιήματα, που έγραφα παιδί
Η μοναξιά κατάματα, κάποτε με κοιτούσε
Ψάχνεις το ξέρω, αν μου ΄μεινε ψυχή
Σε γράμματα που μου ΄στειλε, κάποια που μ΄ αγαπούσε

Μα εγώ την έχω κρύψει, σ΄ ένα σάλπισμα
Ενός αλήτη φουκαρά, μικρού ανέμου
Στης νιότης μου, τον βρήκα πρώτο άνθισμα
Θύμα σαν έπεσε παλιού, ιερού πολέμου


Μην πείς το όνομά σου σε κανέναν
Ζητιάνευες και σου ΄δωσα μια ψυχή, σκεπάσου
Να την φοράς όταν φυσάς, τα βράδυα τρελαμένα
Έρχεται πόλεμος ξανά, το ξέρω, ετοιμάσου


27-04-06

18 Μαρ 2008

Οι άδειες μέρες


Σκιρτούν οι αισθήσεις
Βγάζουνε, μικρές φωνές, απόλαυσης
Κι ύστερα χάνονται, μην και τις αγαπήσεις
Στο δρόμο μιας ιδανικής, δικής τους κόλασης

Πονάει το σώμα
Υποφέρει, στερημένο απ' τις αισθήσεις
Τρέμει τ΄ αχείλι, φιλοδίψασε το στόμα
Δε φτάνει ο έρωτας, που ζεί σε παραισθήσεις

Άδειο χωριό, σωστό ρημάδι
Κορμί λειψό, δε νοιώθει χάδι
Που ΄ναι οι έρωτες, να το φυλάξουν
Καημοί και πόνοι, μην το προφτάσουν

Μόνος σαν είσαι
Μοναχός, θεούς κι ανθρώπους βρίζεις
Κράτα τον πόνο, τα μάτια κλείσε
Στην μοναξιά, συνήθως τ΄ όνειρο γκρεμίζεις

Κόμπος ν΄ αφήσει
Να μη γυρίσει, μακρυά, απ΄ τα δυό σου μάτια
Γλυκιά που είν΄ η προσμονή, κανένας μην τη σβύσει
Μήπως κολλήσουν κάποτε, τα χίλια σου κομμάτια

Άδειο χωριό, σ΄ άδειο κιτάπι
Ήταν γραφτό σου, να μένεις μόνος
Σου δώσαν οι έρωτες, ψωμί κι αλάτι
Ψωμί, αλάτι κι ύστερα ο πόνος


26-04-06

Photo: Meneksedia blog


Αγιοκέρι μου


Πως φωτίζεις μες στη νύχτα
Αγιοκέρι μου
Με τη φλόγα σου ζεσταίνεις
Το νυχτέρι μου

Γιατι καίς κι ας είσαι μόνο;
Αγιοκέρι μου
Χόρτασε η φλόγα πόνο
Πιασ΄ το χέρι μου

Κι αν καώ θα γιατρευτώ
Άγριο ταίρι μου
Μόνο θέλω λίγο φώς
Αγιοκέρι μου

Να ΄ταν ν΄ ανοίξεις τα φτερά
Περιστέρι μου
Λάμψη στη μαύρη μου ζωή
Αγιοκέρι μου

19-04-06

1 Μαρ 2008

Πυροφάνι


Στη σάπια βάρκα σου
Με χρώμα κόκκινο ζωγράφισες μια λέξη
''Ελπίδα'', τα γινάτια σου
Σάπια η βάρκα σου, πόσο ν΄ αντέξει

Φακός στο χέρι σου
Κάθε νύχτα ανάβει, τον βυθό φωτίζει
Λένε στα μέρη σου
Μες στο σκοτάδι, κράτα κάτι να γυαλίζει





Βγαίνεις πυροφάνι
Καρδιές ψαρεύεις
Τ΄ ανθρώπινο χαρμάνι
Γελάς μα το ζηλεύεις

Στη μαύρη σπηλιά σου
Με ξύλα βρεγμένα, θές φωτιά ν΄ ανάψεις
Βρεγμένη η αγκαλιά σου
Πάγος η καρδιά σου, τι μπορείς να κάψεις

Σανίδα να σπάσεις
Κόκκινα γράμματα ν΄ αρπάξουνε φωτιά
''Ελπίδα'' να κεράσεις
Τους μαύρους τοίχους, που κερνάνε μοναξιά






Βγήκαν πυροφάνι
Σκιές, φωτιές
Τ΄ ανθρώπινο χαρμάνι
Καίει μοναξιές



16-04-06

21 Φεβ 2008

Καληνύχτα με ειδικό βάρος

Η ζωή έχει πλάκα..




Έτσι δεν είναι ρε Σωκράτη;

14 Φεβ 2008

Ο Γιάννης της φωτιάς



Συχνά πυκνά, με σταματάς στο ίδιο δρόμακι
Τσιγάρο ζητάς, μου γνέφεις και πας, που πας
Αρβύλα στρατιωτική, που έλιωσε φοράς

Κι ένα ταγάρι κόκκινο στον ώμο

Συχνά πυκνά, ξυπνάς στο ίδιο παγκάκι
Μιλάς στα πουλιά τους λές τ΄ αγαπάς και πάς
Σε δρόμο μόνο εσύ που ξέρεις, της καρδιάς

Δακρύζουνε τα μάτια απ΄τον πόνο

Σε φωνάζουν Γιάννη της φωτιάς
Μα δε γυρνάς, δεν τις γνωρίζεις των ανθρώπων τις φωνές
Και είναι η μόνη μέρα που γελάς, όταν ανάβουνε τ΄ Αι Γιάννη τις φωτιές

Ένα κουβάρι έχεις στην τσέπη μπερδεμένο
Το ξεμπερδεύεις σαν ακούς πικρές καμπάνες
Σε βρίσκει το ξημέρωμα σε τάφους καθισμένο

Να χαιρετάς δειλά, όλες τις χαρομάνες

Στασίδι έχεις μια γωνία στην πλατεία
Βράδυ τ΄ Αι Γιάννη, στέκεις μόνος και γελάς
Κουβάρι ρίχνεις στη φωτιά, σε λιτανεία

Πρώτος πηδάς κι ύστερα φεύγεις, πας

Σε φωνάζουν Γιάννη της φωτιάς
Μα δε γυρνάς, δεν τις γνωρίζεις των ανθρώπων τις φωνές
Και είναι η μόνη μέρα που γελάς, όταν ανάβουνε τ΄ Αι Γιάννη τις φωτιές


08/04/06

8 Φεβ 2008

Κυρά




Κυρά φαρμακωμένη
Στον πόνο μπολιασμένη, κάποτε έκλαψες
Παλιά αγαπημένη
Σε μι΄ άκρη ακουμπισμένη, ήρθες, πέτρωσες

Στ΄ αδράχτι των ματιών σου
Ο θάνατος γυρνάει, γλυκά τυλίγεται
Καρφώνεις στον σταυρό σου
Τον άδικο χαμό σου, αυτός αφήνεται

Ζείς μονάχη, καινούριους, παλιούς
Δανεικούς και δικούς σου χειμώνες
Ξεψυχάς μ΄ έρωτες σου δειλούς
Σε γυαλί, χαραγμένες εικόνες

Τρέμουν τα δυό σου χέρια
Μια δέηση στ΄ αστέρια, πάει χαμένη
Σε σκοτεινά λημέρια
Κρύβονται περιστέρια, η αγάπη ξένη

Κυρά φαρμακωμένη
Το μόνο που σου μένει, είναι ο θάνατος
Η μοναξιά σε παίρνει
Και την ψυχή σου υφαίνει, πόνος αμάραντος

Ζείς μονάχη, καινούριους, παλιούς
Δανεικούς και δικούς σου χειμώνες
Ξεψυχάς μ΄ έρωτες σου δειλούς
Σε γυαλί, χαραγμένες εικόνες


06/04/06

Photo: Κυρά των αιθέρων-Χαλούλος Π. (Λάδι σε μουσαμά)




2 Φεβ 2008

Αφροδίτη




Αφροδίτη φοράς, ένα τζήν σου σκισμένο
Σ΄ επαρχίας σταθμό, περιμένεις το τραίνο
Γύρω η άνοιξη κλέβει, πράσινο των ματιών σου
Η ψυχή λιγοστεύει, σαν το χαμόγελο σου

Τα μαλλιά σου κυλάνε, πάνω σ΄ έρημους ώμους
Η φωνή σου σε ψάχνει, σε παλιούς άδειους δρόμους
Ξεγελάς τους ανθρώπους, μ΄ ένα ψεύτικο γέλιο
Και πετάς τις αλήθειες, σε ζητιάνων καπέλλο

Με την τσάντα στο πλάι, μόνιμα σε ταξίδι
Η αγκαλιά σου τσουλάει, χαλασμένο παιχνίδι
Πλησιάζεις τα εξήντα, όμορφα έζησες χρόνια
Στις αγάπες που φύγαν, το φιλί κι η συμπόνια

Αφροδίτη υπάρχεις, σ΄ όνειρα αγαπημένων
Στις παλιές σου αμαρτίες, κάποιων πόθων σβησμένων
Αφροδίτη στις ράγες, με το τζήν σου σκισμένο
Μες στα πράσινα μάτια, τώρα μόνο το τραίνο


05-04-06


Photo: Jupiterimages



27 Ιαν 2008

Κόκκινος σελιδοδείκτης





Βυθίζομαι, φλόγα λευκή
Που κρύβει κάτι απο μετάξι
Η φυλακή μου, η αναπνοή σου
Χωρίς καμμία τέχνη, μ΄ ανασαίνει

Με εικασίες μόνο περιμένει
Το ίσως, το μπορεί, το κρυφό μαχαίρι

Αναδύομαι, κάστρο παλιό
Στα φωτεινά σου χρυσοπέταλα
Ξαναγεννιέμαι, για να γκρεμιστώ
Απο μια σου μόνο, πόθου κραυγή

Κι αναστενάζουν πέφτοντας
Οι πολεμίστρες μου

Ξεφυλλίζω, χωρίς ειρμό
Τις παιδικές μου εικόνες
Και σε βλέπω, κάτω απ΄ τον Κόκκινο
Σελιδοδείκτη, να χαμογελάς

Τώρα καταλαβαίνω
Γιατί χαμογελούν οι άνθρωποι
Όταν ερωτεύονται...



02-04-06

22 Ιαν 2008

Πτολεμαΐδα


Ιστορίες, χειμωνιάτικες μαρκάρει
Η παλιά, η σκεβρωμένη σου κιθάρα
Στην Πτολεμαΐδα, τα ακίνητα φουγάρα
Με τραγούδια που σε κάψαν, ξανανάβει

Πλησιάζουνε τ΄ αγρίμια, κάθε βράδυ
Για ν΄ ακούσουν της ψυχής σου τα ερέβη
Κι η φωνή σου, που όλα τ΄ άγρια ημερεύει
Γλυκό φιλί, τους στέλνει στο σκοτάδι

Της νύχτας τροβαδούρε, του άδολου προστάτη
Μικρέ, της μοναξιάς επαναστάτη
Δακρύζουν τα φεγγάρια και λάμπουνε τα χνάρια
Που χάραζε σαν πέθαινε, μια παλιά σου, αγάπη

Φαντάσματα μαζεύονται, τριγύρω
Δες, μπήκαν, στην παλιά σου την κιθάρα
Χορεύουν στης καρδιάς σου τη λαχτάρα
Στο βλέμμα, το βουβό, τ' άδειο, το στείρο

Ιστορίες μελαγχολικές, σκαρώνεις
Στις λακκούβες του άδειου δρόμου, τις πετάς
Μ΄ένα δάκρυ τις ραντίζεις, μ΄αγαπάς δε μ΄αγαπάς
τις νύχτες σου τις άδειες, φοβερίζεις, τις μαλώνεις

Της νύχτας τροβαδούρε, του άδολου προστάτη
Μικρέ της μοναξιάς επαναστάτη
Δακρύζουν τα φεγγάρια και λάμπουνε τα χνάρια
Που χάραζε σαν πέθαινε, μια παλιά σου, αγάπη


30-03-06

19 Ιαν 2008

Αντισταθείτε


Ακολουθώντας το παράδειγμα απόλυτα σύμφωνος πως η Ομορφιά είναι η μόνη που μπορεί να νικήσει την ασχήμια, ποτισμένος απο την δυσωδία των ημερών, αναρτώ τα παρακάτω ποιήματα ως πράξη αντίστασης, ως Ομορφιά απέναντι στην ασχήμια:


Μονόγραμμα ΙΙΙ

Έτσι μιλώ για σένα και για μένα

Eπειδή σ' αγαπώ και στην αγάπη ξέρω
Nα μπαίνω σαν Πανσέληνος
Aπό παντού, για το μικρό το πόδι σου μέσ' στ' αχανή
σεντόνια
Nα μαδάω γιασεμιά - κι έχω τη δύναμη
Aποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω
Mέσ' από φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας
στοές
Yπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουνε

Aκουστά σ' έχουν τα κύματα
Πώς χαϊδεύεις, πώς φιλάς
Πώς λες ψιθυριστά το "τί" και το "έ"
Tριγύρω στο λαιμό στον όρμο
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά

Πάντα εσύ τ' αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό
πλεούμενο
Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά
Tο βρεμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά

Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες
Tα δετά τριαντάφυλλα, το νερό που κρυώνει
Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά
που μεγαλώνει
Tο γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ
Eπειδή σ' αγαπώ και σ' αγαπώ
Πάντα εσύ το νόμισμα κι εγώ η λατρεία που το
εξαργυρώνει:

Tόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο
Tόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά
Tριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Kαμάρα τ' ουρανού με τ' άστρα
Tόσο η ελάχιστή σου αναπνοή

Που πια δεν έχω τίποτε άλλο
Mέσ' στους τέσσερεις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα
Nα φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου
Nα μυρίζω από σένα και ν' αγριεύουν οι άνθρωποι
Eπειδή το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο
Δεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ' ακούς
Eίναι νωρίς ακόμη μέσ' στον κόσμο αυτόν αγάπη μου

Nα μιλώ για σένα και για μένα.

Ελύτης Οδ.




Ωχρά σπειροχαίτη

Ηταν ωραία σύνολα τα επιστημονικά
βιβλία, οι αιματόχαρες εικόνες τους, η φίλη
που αμφίβολα κοιτάζοντας εγέλα μυστικά,
ωραίο κι ό,τι μας εδίναν τα φευγαλέα της χείλη...

Το μέτωπό μας έκρουσε τόσο απαλά, με τόση
επιμονή, που ανοίξαμε για να 'μπει σαν κυρία
η Τρέλα στο κεφάλι μας, έπειτα να κλειδώσει.
Τώρα η ζωή μας γίνεται ξένη, παλιά ιστορία.

Το λογικό, τα αισθήματα μάς είναι πολυτέλεια,
βάρος, και τα χαρίζουμε του κάθε συνετού.
Κρατούμε την παρόρμηση, τα παιδικά μας γέλια,
το ένστικτο ν' αφηνόμεθα στα χέρι του Θεού.

Μια κωμωδία η πλάση Του σαν είναι φρικαλέα,
Εκείνος, που έχει πάντοτε την πρόθεση καλή,
ευδόκησε στα μάτια μας να κατεβάσει αυλαία
-- ω, κωμωδία! -- το θάμπωμα, τ' όνειρο, την άχλυ.

...Κι ήταν ωραία ως σύνολο η αγορασμένη φίλη,
στο δείλι αυτό του μακρινού πέρα χειμώνος, όταν,
γελώντας αινιγματικά, μας έδινε τα χείλη
κι έβλεπε το ενδεχόμενο, την άβυσσο που ερχόταν.

Καρυωτάκης Κ.

Ακόμη

Ακόμη οι πόλεις τρώνε ήσυχα τα θύματά τους
Ακόμη τίποτα δεν πήρε φωτιά.

Ακόμη η δυστυχία δεν αποδείχτηκε τυχαίο γεγονός
Ακόμη είσαι ζωντανός και ανέπαφος.

Ακόμη χαίρεσαι μικρά διαλείμματα σιωπής
Ακόμη μεταφράζεις θορύβους σε μουσική.

Ακόμη έχεις ένα δωμάτιο να καταφεύγεις
Ακόμη βρίσκεις λέξεις και κρύβεσαι

Ακόμη δεν ήρθε η ώρα να πληρώσεις.

Καραβίτης Βασίλειος



Αφιερωμένο σε όσους αντιστέκονται δημιουργώντας ή προτιμώντας κάθε μορφή τέχνης απο την δυστυχώς συνήθως ''άτεχνη'' καθημερινότητα που για κάποιους λόγους, θέλουν να μας πείσουν ότι είναι ο μόνος τρόπος να ζούμε. Επιτέλους, ας κάνουμε κάτι. Η Ομορφιά είναι η μόνη που μπορεί να νικήσει την ασχήμια.
Πρόσκληση στους:


Αστεροτρόπιο
Χνούδι
Παπαρούνα
Brujita
Silia
Ερινύα
Μοναλίζα


Για να αναρτήσουν το δικό τους αγαπημένο ποιήμα και να προσκαλέσουν άλλους με την σειρά τους. Το ''παιχνίδι'' λέγεται ''Αντισταθείτε''. Η Ομορφιά απέναντι στην ασχήμια. Καιρός να γίνει κάτι.. Επιτέλους!

Art by Greg Spalenka

Χαμένη Νότα



Και η ζωή θα συνεχίσει να γράφει ένα ρέκβιεμ...
Για ήρωες και αντιήρωες, για χαμαιλέοντες και σκουλήκια.
Για σερνάμενους αυτόχειρες, με ιδιόχειρες, σημειώσεις.
Για σημεία του ορίζοντα, που έχουν καλυφθεί με ψέμματος,
νεφελώματα και δεν βλέπουμε πια.
Το μόνο που θα λείπει, θα είναι εκείνη η νότα που θα πρόσθετες εσύ.
Δυσβάσταχτο κενό, θα πεί κάποιος.
Αμελητέο, κάποιος άλλος.
Ο ρυθμός θα συνεχίσει να αλλάζει, μιας και ο μετρονόμος θα μεροληπτεί,
εις βάρος των μουσικών, γνωστός πλακατζής, στην μετρονομική κοινότητα.
Και που και που, θα κλείνει μια αυλαία, παράλληλα με τα μάτια του κοινού, αφήνοντας τον μαέστρο ν΄ αναρωτιέται, γιατί κανείς δεν χειροκροτά και γιατί όλοι, έχουν τα μάτια τους κλειστά. Η μουσική, κλειδαμπαρωμένη στ΄ αυτιά μας, θα ΄ναι χαρούμενη που βρήκε επιτέλους, αυτιά να φωλιάσει. Δεν θα μπορέσει όμως, ποτέ να είναι, όπως αν είχες προσθέσει εσύ, την μαυριδερή, μικροκαμωμένη, αχρεία, φθαρμένη σου νότα.



30/03/06

10 Ιαν 2008

Μαύρο αηδόνι



Μαύρο περπάτησε και δεν σταμάτησε
Κι αργοπατώντας, τα φτερά, μισάνοιξε
Και με πλησίασε, παντού αγίασε
Με ένα τιτίβισμα, το νού ταλάνισε

Άγριο σκιάχτρο και μαύρο άστρο
Τόση ασχήμια, μα τραγούδι παραδείσου
Τα μάτια αν κλείσεις και τραγουδήσεις
Θα σύρουν άγγελοι, την βρώμικη φωνή σου

Πλάι μου εστάθη, θέλει να μάθει
Να γουλαντρίζει, τον κρυφό, παλιό μου πόνο
Με ταξιδεύει κι αργοσαλεύει
Στο άκουσμά του, τα χτισμένα όλα λυώνω

Μέριασε η μέρα, σωστή φοβέρα
Μαύρες φτερούγες, προς τη νύχτα θα τραβήξουν
Πούπουλα μένουν, αργοπεθαίνουν
Μες στην παλάμη μου, τραγούδια να θυμίσουν

Μαύρο αηδόνι, δεν πιάνουν σκόνη
Οι τόποι εκείνοι, που βαφτίζονται αμαρτίες
Μόνο πετάνε κι αργοπατάνε
Και τραγουδάν τις πιο κρυφές επιθυμίες

29-03-06


Photo: Two Children are Threatened by a Nightingale. (1924)
Oil on wood with wood construction by Max Ernst

4 Ιαν 2008

Συντροφιά μου



Μην σταλάξεις, μην καείς και μην ανάψεις
Της σκοτεινιάς μου άσπρο αγιοκέρι
Μόνο σβυστό, μείνε και κράτα μου το χέρι
Και τ΄ όνομα μου θα σου δώσω να φωνάξεις

Μην φύγεις, μην πετάξεις, μην μ΄ αφήσεις
Της ερημιάς μου, ξεχασμένο αγριοπούλι
Στους ουρανούς σκέψου, θα φαίνεσαι μικρούλι
Πέτα στα μάτια μου και κοίτα μην ραγίσεις

Κι έτσι, σκυμμένη, μοναξιά μου
Γίνε η μόνη, συντροφιά μου
Αιώνια κι αγέραστη
Μα πάντοτε, δικιά μου

Μην τρέξεις, μην ανοίγεις, μην στερέψεις
Βρύση, σε βουνό, δίχως λουλούδια
Κράτα, της δροσιάς σου, τα τραγούδια
Και τους διψασμένους μην πιστέψεις

Απλώσου, ντύσου λέξεις, λέξεις κέντα
Πάνω σε χαρτί, τρίζεις λευκό
Μην κρατάς κανένα μυστικό
Σε βράδυα σιωπηλά, κρυφή κουβέντα

Κι έτσι, σκυμμένη, μοναξιά μου
Γίνε η μόνη, συντροφιά μου
Αιώνια κι αγέραστη
Μα πάντοτε, δικιά μου

28-03-06