Momentito

27 Ιαν 2008

Κόκκινος σελιδοδείκτης





Βυθίζομαι, φλόγα λευκή
Που κρύβει κάτι απο μετάξι
Η φυλακή μου, η αναπνοή σου
Χωρίς καμμία τέχνη, μ΄ ανασαίνει

Με εικασίες μόνο περιμένει
Το ίσως, το μπορεί, το κρυφό μαχαίρι

Αναδύομαι, κάστρο παλιό
Στα φωτεινά σου χρυσοπέταλα
Ξαναγεννιέμαι, για να γκρεμιστώ
Απο μια σου μόνο, πόθου κραυγή

Κι αναστενάζουν πέφτοντας
Οι πολεμίστρες μου

Ξεφυλλίζω, χωρίς ειρμό
Τις παιδικές μου εικόνες
Και σε βλέπω, κάτω απ΄ τον Κόκκινο
Σελιδοδείκτη, να χαμογελάς

Τώρα καταλαβαίνω
Γιατί χαμογελούν οι άνθρωποι
Όταν ερωτεύονται...



02-04-06

22 Ιαν 2008

Πτολεμαΐδα


Ιστορίες, χειμωνιάτικες μαρκάρει
Η παλιά, η σκεβρωμένη σου κιθάρα
Στην Πτολεμαΐδα, τα ακίνητα φουγάρα
Με τραγούδια που σε κάψαν, ξανανάβει

Πλησιάζουνε τ΄ αγρίμια, κάθε βράδυ
Για ν΄ ακούσουν της ψυχής σου τα ερέβη
Κι η φωνή σου, που όλα τ΄ άγρια ημερεύει
Γλυκό φιλί, τους στέλνει στο σκοτάδι

Της νύχτας τροβαδούρε, του άδολου προστάτη
Μικρέ, της μοναξιάς επαναστάτη
Δακρύζουν τα φεγγάρια και λάμπουνε τα χνάρια
Που χάραζε σαν πέθαινε, μια παλιά σου, αγάπη

Φαντάσματα μαζεύονται, τριγύρω
Δες, μπήκαν, στην παλιά σου την κιθάρα
Χορεύουν στης καρδιάς σου τη λαχτάρα
Στο βλέμμα, το βουβό, τ' άδειο, το στείρο

Ιστορίες μελαγχολικές, σκαρώνεις
Στις λακκούβες του άδειου δρόμου, τις πετάς
Μ΄ένα δάκρυ τις ραντίζεις, μ΄αγαπάς δε μ΄αγαπάς
τις νύχτες σου τις άδειες, φοβερίζεις, τις μαλώνεις

Της νύχτας τροβαδούρε, του άδολου προστάτη
Μικρέ της μοναξιάς επαναστάτη
Δακρύζουν τα φεγγάρια και λάμπουνε τα χνάρια
Που χάραζε σαν πέθαινε, μια παλιά σου, αγάπη


30-03-06

19 Ιαν 2008

Αντισταθείτε


Ακολουθώντας το παράδειγμα απόλυτα σύμφωνος πως η Ομορφιά είναι η μόνη που μπορεί να νικήσει την ασχήμια, ποτισμένος απο την δυσωδία των ημερών, αναρτώ τα παρακάτω ποιήματα ως πράξη αντίστασης, ως Ομορφιά απέναντι στην ασχήμια:


Μονόγραμμα ΙΙΙ

Έτσι μιλώ για σένα και για μένα

Eπειδή σ' αγαπώ και στην αγάπη ξέρω
Nα μπαίνω σαν Πανσέληνος
Aπό παντού, για το μικρό το πόδι σου μέσ' στ' αχανή
σεντόνια
Nα μαδάω γιασεμιά - κι έχω τη δύναμη
Aποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω
Mέσ' από φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας
στοές
Yπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουνε

Aκουστά σ' έχουν τα κύματα
Πώς χαϊδεύεις, πώς φιλάς
Πώς λες ψιθυριστά το "τί" και το "έ"
Tριγύρω στο λαιμό στον όρμο
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά

Πάντα εσύ τ' αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό
πλεούμενο
Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά
Tο βρεμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά

Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες
Tα δετά τριαντάφυλλα, το νερό που κρυώνει
Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά
που μεγαλώνει
Tο γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ
Eπειδή σ' αγαπώ και σ' αγαπώ
Πάντα εσύ το νόμισμα κι εγώ η λατρεία που το
εξαργυρώνει:

Tόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο
Tόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά
Tριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Kαμάρα τ' ουρανού με τ' άστρα
Tόσο η ελάχιστή σου αναπνοή

Που πια δεν έχω τίποτε άλλο
Mέσ' στους τέσσερεις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα
Nα φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου
Nα μυρίζω από σένα και ν' αγριεύουν οι άνθρωποι
Eπειδή το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο
Δεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ' ακούς
Eίναι νωρίς ακόμη μέσ' στον κόσμο αυτόν αγάπη μου

Nα μιλώ για σένα και για μένα.

Ελύτης Οδ.




Ωχρά σπειροχαίτη

Ηταν ωραία σύνολα τα επιστημονικά
βιβλία, οι αιματόχαρες εικόνες τους, η φίλη
που αμφίβολα κοιτάζοντας εγέλα μυστικά,
ωραίο κι ό,τι μας εδίναν τα φευγαλέα της χείλη...

Το μέτωπό μας έκρουσε τόσο απαλά, με τόση
επιμονή, που ανοίξαμε για να 'μπει σαν κυρία
η Τρέλα στο κεφάλι μας, έπειτα να κλειδώσει.
Τώρα η ζωή μας γίνεται ξένη, παλιά ιστορία.

Το λογικό, τα αισθήματα μάς είναι πολυτέλεια,
βάρος, και τα χαρίζουμε του κάθε συνετού.
Κρατούμε την παρόρμηση, τα παιδικά μας γέλια,
το ένστικτο ν' αφηνόμεθα στα χέρι του Θεού.

Μια κωμωδία η πλάση Του σαν είναι φρικαλέα,
Εκείνος, που έχει πάντοτε την πρόθεση καλή,
ευδόκησε στα μάτια μας να κατεβάσει αυλαία
-- ω, κωμωδία! -- το θάμπωμα, τ' όνειρο, την άχλυ.

...Κι ήταν ωραία ως σύνολο η αγορασμένη φίλη,
στο δείλι αυτό του μακρινού πέρα χειμώνος, όταν,
γελώντας αινιγματικά, μας έδινε τα χείλη
κι έβλεπε το ενδεχόμενο, την άβυσσο που ερχόταν.

Καρυωτάκης Κ.

Ακόμη

Ακόμη οι πόλεις τρώνε ήσυχα τα θύματά τους
Ακόμη τίποτα δεν πήρε φωτιά.

Ακόμη η δυστυχία δεν αποδείχτηκε τυχαίο γεγονός
Ακόμη είσαι ζωντανός και ανέπαφος.

Ακόμη χαίρεσαι μικρά διαλείμματα σιωπής
Ακόμη μεταφράζεις θορύβους σε μουσική.

Ακόμη έχεις ένα δωμάτιο να καταφεύγεις
Ακόμη βρίσκεις λέξεις και κρύβεσαι

Ακόμη δεν ήρθε η ώρα να πληρώσεις.

Καραβίτης Βασίλειος



Αφιερωμένο σε όσους αντιστέκονται δημιουργώντας ή προτιμώντας κάθε μορφή τέχνης απο την δυστυχώς συνήθως ''άτεχνη'' καθημερινότητα που για κάποιους λόγους, θέλουν να μας πείσουν ότι είναι ο μόνος τρόπος να ζούμε. Επιτέλους, ας κάνουμε κάτι. Η Ομορφιά είναι η μόνη που μπορεί να νικήσει την ασχήμια.
Πρόσκληση στους:


Αστεροτρόπιο
Χνούδι
Παπαρούνα
Brujita
Silia
Ερινύα
Μοναλίζα


Για να αναρτήσουν το δικό τους αγαπημένο ποιήμα και να προσκαλέσουν άλλους με την σειρά τους. Το ''παιχνίδι'' λέγεται ''Αντισταθείτε''. Η Ομορφιά απέναντι στην ασχήμια. Καιρός να γίνει κάτι.. Επιτέλους!

Art by Greg Spalenka

Χαμένη Νότα



Και η ζωή θα συνεχίσει να γράφει ένα ρέκβιεμ...
Για ήρωες και αντιήρωες, για χαμαιλέοντες και σκουλήκια.
Για σερνάμενους αυτόχειρες, με ιδιόχειρες, σημειώσεις.
Για σημεία του ορίζοντα, που έχουν καλυφθεί με ψέμματος,
νεφελώματα και δεν βλέπουμε πια.
Το μόνο που θα λείπει, θα είναι εκείνη η νότα που θα πρόσθετες εσύ.
Δυσβάσταχτο κενό, θα πεί κάποιος.
Αμελητέο, κάποιος άλλος.
Ο ρυθμός θα συνεχίσει να αλλάζει, μιας και ο μετρονόμος θα μεροληπτεί,
εις βάρος των μουσικών, γνωστός πλακατζής, στην μετρονομική κοινότητα.
Και που και που, θα κλείνει μια αυλαία, παράλληλα με τα μάτια του κοινού, αφήνοντας τον μαέστρο ν΄ αναρωτιέται, γιατί κανείς δεν χειροκροτά και γιατί όλοι, έχουν τα μάτια τους κλειστά. Η μουσική, κλειδαμπαρωμένη στ΄ αυτιά μας, θα ΄ναι χαρούμενη που βρήκε επιτέλους, αυτιά να φωλιάσει. Δεν θα μπορέσει όμως, ποτέ να είναι, όπως αν είχες προσθέσει εσύ, την μαυριδερή, μικροκαμωμένη, αχρεία, φθαρμένη σου νότα.



30/03/06

10 Ιαν 2008

Μαύρο αηδόνι



Μαύρο περπάτησε και δεν σταμάτησε
Κι αργοπατώντας, τα φτερά, μισάνοιξε
Και με πλησίασε, παντού αγίασε
Με ένα τιτίβισμα, το νού ταλάνισε

Άγριο σκιάχτρο και μαύρο άστρο
Τόση ασχήμια, μα τραγούδι παραδείσου
Τα μάτια αν κλείσεις και τραγουδήσεις
Θα σύρουν άγγελοι, την βρώμικη φωνή σου

Πλάι μου εστάθη, θέλει να μάθει
Να γουλαντρίζει, τον κρυφό, παλιό μου πόνο
Με ταξιδεύει κι αργοσαλεύει
Στο άκουσμά του, τα χτισμένα όλα λυώνω

Μέριασε η μέρα, σωστή φοβέρα
Μαύρες φτερούγες, προς τη νύχτα θα τραβήξουν
Πούπουλα μένουν, αργοπεθαίνουν
Μες στην παλάμη μου, τραγούδια να θυμίσουν

Μαύρο αηδόνι, δεν πιάνουν σκόνη
Οι τόποι εκείνοι, που βαφτίζονται αμαρτίες
Μόνο πετάνε κι αργοπατάνε
Και τραγουδάν τις πιο κρυφές επιθυμίες

29-03-06


Photo: Two Children are Threatened by a Nightingale. (1924)
Oil on wood with wood construction by Max Ernst

4 Ιαν 2008

Συντροφιά μου



Μην σταλάξεις, μην καείς και μην ανάψεις
Της σκοτεινιάς μου άσπρο αγιοκέρι
Μόνο σβυστό, μείνε και κράτα μου το χέρι
Και τ΄ όνομα μου θα σου δώσω να φωνάξεις

Μην φύγεις, μην πετάξεις, μην μ΄ αφήσεις
Της ερημιάς μου, ξεχασμένο αγριοπούλι
Στους ουρανούς σκέψου, θα φαίνεσαι μικρούλι
Πέτα στα μάτια μου και κοίτα μην ραγίσεις

Κι έτσι, σκυμμένη, μοναξιά μου
Γίνε η μόνη, συντροφιά μου
Αιώνια κι αγέραστη
Μα πάντοτε, δικιά μου

Μην τρέξεις, μην ανοίγεις, μην στερέψεις
Βρύση, σε βουνό, δίχως λουλούδια
Κράτα, της δροσιάς σου, τα τραγούδια
Και τους διψασμένους μην πιστέψεις

Απλώσου, ντύσου λέξεις, λέξεις κέντα
Πάνω σε χαρτί, τρίζεις λευκό
Μην κρατάς κανένα μυστικό
Σε βράδυα σιωπηλά, κρυφή κουβέντα

Κι έτσι, σκυμμένη, μοναξιά μου
Γίνε η μόνη, συντροφιά μου
Αιώνια κι αγέραστη
Μα πάντοτε, δικιά μου

28-03-06