Momentito

22 Δεκ 2007

Βιτρίνες του έρωτα





Δεν με κυκλώνουνε τα φίδια κι οι σειρήνες
Μονό μια αλήθεια, ξεχασμένη απο καιρό
Κλείνει τον έρωτα σε σκοτεινές βιτρίνες
Κι εγώ τα φώτα πια ν' ανάψω δεν μπορώ

Βόλτα στο Άμστερνταμ, στο Ντύσσελντορφ διαβάτης
Μες στα στενά που όλοι τον έρωτα πληρώνουν
Εξορισμένος, μιας αγάπης αποστάτης
Απο εκείνες που τα μάτια χαμηλώνουν

Δεν λυπάμαι, αγάπη που γνώρισα
Μα πενθώ που δεν είναι κοντά μου
Σε βιτρίνες, τον έρωτα χώρεσα
Μα δεν χώρεσαν τα όνειρά μου

Πουλάνε πνεύμα και φιλοσοφούν εφήμερα
Μορφές τριγύρω, απ΄ το χθεσινό το γλέντι
Σ΄ άγουρο ξύπνημα, Δεκέμβρη απομεσήμερα
Χαμογελώντας απ΄το μαύρο κι απ΄ τ΄ αψέντι

Κι εγώ σε ψάχνω σε χαμόγελα αόριστα
Μια ματιά τους ζητιανεύω καθαρή
Όλα τα βλέμματα, ο χρόνος κάνει αγνώριστα
Και αλεξίφαιρη βιτρίνα τη ζωή

Δεν λυπάμαι, αγάπη που γνώρισα
Μα πενθώ που δεν είναι κοντά μου
Σε βιτρίνες, τον έρωτα χώρεσα
Μα δεν χώρεσαν τα όνειρά μου


26/03/06

15 Νοε 2007

Ο καμαρώτος του κόσμου


Άγγιγμα απαλό, μα σκοτεινό
Χωρίς καμμία ιστορία
Δεν έχει σημασία

Λόγια προσμονής, υπομονής
Σου απαγγέλω απ΄ τα βιβλία
Κοιτάς με ειρωνεία

Ποιός θα σώσει τον κόσμο μας πρώτος
Ποιός θα βάλει φωτιά να τον κάψει
Σε καμπίνα μικρή καμαρώτος
Ποιός δεν βρίσκει γωνιά για να κλάψει

Χάδι μυστικό, κοστίζεις
Μετά θα με πονέσεις
Ζωή θα κλέψεις

Μα σ΄αναζητώ, για να σταυρωθώ
Και να σε θυμάμαι
Όταν θα φοβάμαι

Ποιός θα σώσει τον κόσμο μας πρώτος
Ποιός θα βάλει φωτιά να τον κάψει
Σε καμπίνα μικρή καμαρώτος
Ποιός δεν βρίσκει γωνιά για να κλάψει

25-03-06


Picture: Decemberists - ''Castaways And Cut Outs'' CD cover art, by Carson Ellis

1 Νοε 2007

Ψηφίδες στο μαύρο


Κρατάω τα χνάρια σου
Μικρές, μικρές ψηφίδες
Από χαλίκι,τα ΄χω φτιάξει και πηλό
Χρωματισμένες, με του έρωτα γραφίδες
Και τ΄ απιθώνω, στον πιο μαύρο ουράνο

Φτιάχνω έναν ήλιο,
Απο βότσαλα κι ασήμι
Λίγο χρυσό, λίγο γυαλί χρωματιστό
Αχτίδες έχει, ότι άφησε η μνήμη
Και τον κολλάω, στον πιο μαύρο μου ουρανό

Ψηφιδωτό, κάνω τον έρωτα
Μήπως κρατήσει
Όπως ο θάνατος της Χίμαιρας, στην Όλυνθο
Όλο το μαύρο που με πνίγει
Να ξορκίσει
Νερό να φέρει, στου Σίκρι τον αμμόλιθο

Κρατάω τα χνάρια σου
Και θάλασσα μυρίζουν
Φτιάχνω φεγγάρι, απο υγρό λευκό κοχύλι
Και στις ψηφίδες μου, επάνω βηματίζουν
Πουλιά απ΄ όνυχα, που σε φιλούν στα χείλη

Λείπουν τ΄αστέρια
Μόνο μάρμαρο μου μένει
Μικρά κομμάτια, απο επιτύμβια γλυπτά
Ο ουρανός μου εδώ και χρόνια αργοπεθαίνει
Αντί για αστέρια, μια μαρμάρινη καρδιά

Photo 1: ''Σύνθεση'' του Ν. Μπεντίλα

24/03/06

16 Οκτ 2007

Χαμένα Ταξίδια


Ονειρευόσουν θάλασσες στην Punta Cana
Σου είχε πάρει το μυαλό ένα καλοκαίρι
Μια μελαμψή, Bruja σωστή, Δομηνικάνα
Που ΄χες γνωρίσει, τιμονιέρης, στο ίδιο φέρυ

Στον Παντοκράτορα, χάιδευες τα μαλλιά της
Φίλαγες χείλη που μυρίζαν φρέσκο μάνγκο
Χρόνια περάσαν, μα σε στοιχειώνει η ομορφιά της
Και τη θυμάσαι, στης Μαργαρώνας το απάγκιο

Μετράς τουρίστες, βράδυ-πρωί σε μια γραμμή,
Πρέβεζα-Άκτιο, καπετάνιος σ΄ ένα φέρυ
Άτυχος πλοίαρχος, που θάλασσα δεν ξέρει
Μόνο μαντεύει, του θυμού της την ορμή

Σε Ναυτική σχολή, παιδί απο επαρχία
Για νοητά λιμάνια, πάντα έβαζες μπάρκα
Από το Cabo Rojo, Villagarcia
Κι από το Guayaquil στη Santa Marta

Η μόνη αλμύρα που σε τρώει, δύο δάκρυα
Μα δεν μπορείς, ούτε κι αυτά να τα καργάρεις
Με δίχως άλμπουρα, το πλοίο και κατάρτια
Κι εσύ σαν άλλος του Αχέροντα βαρκάρης

Μετράς τουρίστες, βράδυ-πρωί σε μια γραμμή,
Πρέβεζα-Άκτιο, καπετάνιος σ΄ ένα φέρυ
Άτυχος πλοίαρχος, που θάλασσα δεν ξέρει
Μόνο μαντεύει, του θυμού της την ορμή




17/03/06

14 Οκτ 2007

Το βλέμμα της βροχής


Απ΄ το υπόγειο, βλέμμα Μεσόγειο
Πιάνω
Το κουβαλάω, το ακουμπάω
Στο πιάνο
Πατάει τα πλήκτρα, ζωή στη νύχτα μου
Δίνει
Για μια στιγμή, με φιλάει η μουσική
Και με γδύνει

Κι αμέσως, μονάχο μ΄αφήνει
Σε χίλιες σιωπές, αγκαλιές
Βγαίνω ξανά και κοιτώ χαμηλά
Απ΄το μπαλκόνι
Φώτα σβησμένα, μάτια χαμένα
Φύγαν μακρυά, στα υπόγεια θαμμένα
Στη σκόνη


Νότα τη νότα, στον ουρανό μου
Θα σχηματίσω
Μάτια σε δόσεις και αποχρώσεις
με λίγο γκρίζο
κι όταν γεμίσει, σύννεφα, θλίψη
θα πω να βρέξει
δάκρυα μόνο, με δίχως πόνο
χωρίς μια λέξη

Απ΄το υπόγειο, βλέμμα υπόγειο
Με πιάνει...


08/03/06

22 Σεπ 2007

Παραμύθια




Πάντα τις νύχτες θα τρομάζουν τα παιδιά
Θα περιμένουν παραμύθι, να τους πουν
Και κάτω απ΄τα σεντόνια τα λευκά
Παρέα με μια φωνή, να κοιμηθούν



Πρόσεξε, πρόσεξε
Το παραμύθι, όμορφο να ΄ναι

Να ΄χει νεράιδες και ιππότες
Να ΄χει το γάτο, με τις μπότες
Κι ωραίες κοιμωμένες, που μ' ένα φιλί ξυπνάνε

Οι άγριοι δράκοι να πεθαίνουνε στο τέλος
Οι μάγισσες να φεύγουνε μακρυά
Κι ένα χρυσό να βρίσκει βέλος
Τα τέρατα στη μαύρη τους καρδιά

Πρόσεξε, πρόσεξε
Το παραμύθι, όμορφο να ΄ναι...

Όνειρα όμορφα, να βλέπουν τα παιδιά
Με μαγικό χαλί, να φεύγουν, να πετάνε
Να σκαρφαλώνουνε, στου Τζάκ τη φασολιά
Άσπρα χαλίκια, μες στο δάσος να σκορπάνε



Πρόσεξε, πρόσεξε
Το παραμύθι, όμορφο να ΄ναι


Να μην τους πείς για τη ζωή
Τις νύχτες τα παιδιά τρομάζουν
Στ' αθώα μάτια τους κουρνιάζουν
Τα παραμύθια που τους λες και μια ζωή τα κουβαλάνε

11/03/06




Για την Πηγή

19 Σεπ 2007

Της βροχής και της φωτιάς



Θα σπείρω στους ορίζοντες, μάτια μενεξεδιά
Να βρέξει έρωτα παντού, τα μάτια σου να βρέξει
Για να θερίσω στους αγρούς, δάκρυα, δάκρυα, δάκρυα
Και το πηγάδι της καρδιάς, ποτέ να μην στερέψει

Απο χιλιάδες μέλισσες, θα κλέψω το κεντρί
Να το φοράς στα χείλη σου, να με φιλήσεις πόνο
Όταν τελειώνει το φιλί, κυψέλη φυλακή
Να μου ταϊζεις την ψυχή, μέλι θυμάρι μόνο

Σαν χαϊδεύουν τα χέρια μου, τριαντάφυλλα
Εσένα χαϊδεύουν, εσένα γυρεύουν
Όταν τρυπάν τ΄αγκάθια τους, τα δάχτυλα
Εσύ με ματώνεις, εσύ με ματώνεις

Θα κρύψω τις Απόκριες, τις μάσκες που φοράς
Και πρόσωπα αλλάζεις και με κομματιάζεις
Σε λεύκωμα θα βάλω, τους χορούς σου της φωτιάς
Χορεύεις και μοιάζεις, με όνειρο μοιάζεις

Σε πεταλούδας τα φτερά, θα βλέπω τις ζωές μας
Χρωματιστές να έρχονται, ν΄αγγίζονται, να στέκονται
Για λίγο να ξεφεύγουνε, απόχες οι ενοχές μας
Στα φώτα μας να καίγονται, στα δίχτυα μας να μπλέκονται

Σαν χαϊδεύουν τα χέρια μου, φωτιά
Εσένα χαϊδεύουν, εσένα χαϊδεύουν
Καίγονται, στάχτη γίνονται ξανά
Καθώς σε γυρεύουν, εσένα γυρεύουν




03/03/06

Ο κυκλώνας μας βρήκε ξυστά
μα στ' αυτιά μας ακόμα βουίζει
απ' τη σκόνη τα μάτια τυφλά
και δε βλέπουμε πια
ποιος σφυρίζει κλεφτά
τι τελειώνει τι αρχίζει

24 Αυγ 2007

Δελτίο Καιρού



Ανεπιβεβαίωτες ακόμη πληροφορίες, αναφέρουν πως ο κυκλώνας Don (πρωτοξάδερφος του Dean) κατευθύνεται προς την Ορυχειούπολη η οποία και πιθανότατα θα πληγεί τις επόμενες ώρες.
Η διάρκεια του χτυπήματος, είναι άγνωστη μέχρι στιγμής, καθώς και τα επακόλουθα που θα έχει στους
''Σταλακτίτες'' της.

Τα κεφάλια
μέσα μέχρι να κατακάτσει ο κουρνιαχτός..

Φύσηξε




Στον αγέρα που θα ‘ρθει, θα μιλήσω για σένα
Να φυσήξει το χθές, ως την άκρη του κόσμου
Σ’ ετοιμόρροπα σπίτια και σε δάση καμμένα
Στον αγέρα που θα ‘ρθει, θα μιλήσω για σένα

Ξέχασα πως να ισορροπώ
Σκοινί τεντωμένο σε νύχτα καθάρια
Και πως να μάθω μόνος να πετώ
Πριν μοναξιές και σκοτεινιές

να γίνουνε ζευγάρια

Στον αγέρα που θα ‘ρθει θα μιλήσω για μένα
Μ’ έναν ψίθυρο μόνο και μετά θα με πάρει
Σε βουνά που απ’ τη γη, δείχνουν να ‘ναι σβησμένα
Για τον άσβεστο κύκλο που τον λέμε φεγγάρι

Ξέχασα πως να κρύβομαι
Αγέλαστος στίχος στης λήθης τ' αμπάρια
Και πως να μάθω πάλι να γελώ
Πριν μοναξιές και σκοτεινιές

να γίνουνε ζευγάρια

Ο αγέρας που θα ‘ρθει, χίλια θα ‘χει ταξίδια
Μες στον κόρφο κρυμμένα, θα ‘χει κι ένα για μένα
Εγώ θα ‘χω έναν χτύπο, λαβωμένης καρδιάς
Όταν φύγει ο αγέρας, θα μιλάει για μας



Στις απαντήσεις που έρχονται μ' ένα φύσημα..

20 Αυγ 2007

Αντί για καληνύχτα



Αντί για καληνύχτα, θα σου δώσω ένα φιλί
Για όλα όσα μου ΄κανες
Παγίδεψες τον έρωτα, σε σκοτεινό γυαλί
Μα τίποτα δεν του ΄κανες

Σιγά-σιγά το τρίβει, το γυαλί μ΄ ένα διαμάντι
Άραγε που το βρήκε
Απλώνει μες στο μαύρο, μύστη κι Ιεροφάντη
μες στην ψυχή σου μπήκε


Και μουρμουρίζει, πάνω σου και σιγοτραγουδάει
Θα βγω και θα σε πιάσω
Και που και που, ακούγεται μέσα σου να γελάει
Μου λες να τον σωπάσω

Φοβάσαι μη σε κόψει, το μικρό του το διαμάντι
Τον έρωτα αγριεύεις, όταν τον παγιδεύεις
όπου κι αν τρέξεις να κρυφτείς, αυτός θα είν' αγνάντι
Τον έρωτα αγριεύεις, όταν τον παγιδεύεις

Αντί για καληνύχτα, θα σου δώσω ένα φιλί
Για όλα όσα δεν έκανες
Παγίδεψες τον έρωτα, σε σκοτεινό γυαλί
και όλα όσα δεν έφτανες

26-02-06

Καληνύχτα




Gustav Klimt ''Kiss''

Αταξίδευτα


Άγκυρα ρίχνω σε ξένα λιμάνια
Παλιές αγάπες μου
Σας τρώει η ορφάνια

Είναι οι ναύτες μου σακατεμένοι
Κι οι καπετάνιοι μου
Σήμαδεμένοι

Το καράβι που φεύγει μου είπαν
Το βαφτίσαν παλιά νοσταλγία
Ψεύτες προφήτες
Και το πλήρωμα πάλι το βρήκαν
Μεθυσμένο σε κρύα πορνεία
Γλάροι αλήτες

Πανιά σηκώνω και μια παντιέρα
Κρύβει αλμύρα
Αύριο η μέρα

Νωπές φουρτούνες θα μας ρημάξουν
Ποιοί μας θυμούνται
Ποιοί θα μας κλάψουν

Το καράβι πως φεύγει μου είπαν
Μα δεν τρέχω για να το προλάβω
Κι ότι θυμάμαι
Μαχαιριές που στο στήθος με βρήκαν
Που μου δώσανε να μεταλάβω
Όσα φοβάμαι


22-02-06





Τα έργα είναι όλα του Γιάννη Σταύρου

14 Αυγ 2007

Μαύρα παπούτσια




Τελειώνουν τα παιχνίδια κάποια μέρα
Σε πάρκα και πλατείες, η σιωπή
Ένα παιδί μονάχο ακροβατεί
Κοπάνα απ΄του μυαλού μου τη Δευτέρα

Τελειώσαν τα παιχνίδια μας πατέρα
Κι ας ήσουν τα δικά μου τα φτερά
Θυμάμαι μόνο πια, καμμιά φορά
Ψηλά πως με πετούσες στον αέρα

Οι άγνωστοι, πια κύριο με φωνάζουν
Συχνά αναρωτιέμαι το γιατί
Τα μαύρα μου παπούτσια πως ταιριάζουν
Στο ψέμα αυτό που βάφτισα ζωή

Τελειώνουν κι οι ζωές και μόνο μένει
Ανάμνηση, ξερό κλαρί σπασμένο
Κερί που τρεμοσβήνει ξεχασμένο
Εικόνα απ΄το χρόνο σκουριασμένη

Μεγάλωσα κι εγώ όπως κι οι άλλοι
Βιαζόμουν να προλάβω άραγε τι
Και σ΄ όσα θα με έκαναν παιδί
Τα μάτια κλείνω και γυρίζω το κεφάλι

Οι άγνωστοι, πια κύριο με φωνάζουν
Συχνά αναρωτιέμαι το γιατί
Τα μαύρα μου παπούτσια πως ταιριάζουν
Στο ψέμα αυτό που βάφτισα ζωή

20-02-06



Painting 1: "Shoes" by Earl Robert Janack
2. Van Gogh's painting of the peasant shoes

7 Ιουλ 2007

Ο Νεραϊδής


Υπάρχουν κι αυτές οι μαχαιριές που τις νιώθεις αλλιώς.


Να ξαποσταίνεις τις καρδιές, όπου ΄ναι κουρασμένες
Γλυκό Μαϊστρο να φυσάς, είσαι πλασμένη κόρη
Δελφίνι να παραφυλάς, της μοναξιάς βαπόρι
Να γλυκογέρνεις στις ματιές, τις χρόνια μαραμένες

Να σέρνεις στο φουστάνι σου, τα κρητικά μαχαίρια
Να καταπίνεις τα σπαθιά, που έρωτες ξορκίσαν
Και κοπελιές μονάχες τους, στον Ψηλορείτη αφήσαν
Στο Ίδαιο Άντρο να κρατάς, όσους δεν έχουν ταίρια

Σούστα τρελλή Ρουματιανή, έλα να σου χορέψω
Νύχτες πολλές που σε γρικώ, σε ματωμένη πόλη
Τσι αγάπης που με ξάπλωσε, είναι βαρύ το βόλι
Λίγη θωρώ παρηγοριά, μα πούθε να την κλέψω

Κυρά μου ακριβοθώρητη και νεραϊδοπλασμένη
Θα ΄ρθω στην Άγια Ρούμελη, μήπως και σ΄απαντήσω
Τα μάθια μου πως ομπριούν ξανά ν΄ανεστορήσω
Τι έρωτες που συνείκασα, αγάπη μια μου μένει.....




Νεραϊδής : Νεραϊδοπαρμένος

Ρουματιανή Σούστα
: Μια παραδοσιακή μορφή της σούστας
(Κρητικός χορός), που χορεύεται μόνο από άντρες
και διακατέχεται από έντονο πολεμικό πνεύμα.

Ιδαίο Άντρο: Το Δικταίο Άντρο στο οροπέδιο του Λασιθίου
είναι σύμφωνα με τη μυθολογία, ο τόπος γέννησης του Δία.
Κατά το μύθο, ο Δίας έμεινε στο Ιδαίο Άντρο,
στον Ψηλορείτη μέχρι την ενηλικίωσή του.

Ομπριώ: Η αρχ. ελληνική λέξη όμβρος (νεροποντή), έγινε ομπρά και το ομβρέω,
ομπριώ.

Ανεστορίζω: Ανεστορούμαι και ανεστορίζω,
σημαίνει θυμούμαι και διηγούμαι.

Συνεικάζω: Συγκρίνω


18/02/06


Για τους φίλους που βρίσκονται απο χθές (03/08/07), κάπου κοντά στην Άγια Ρούμελη και το Φραγκοκάστελλο
Για την φίλη Silia που με ταξιδεύει, με συγκινεί και με έμπλεξε στο ''παιχνίδι'' των προορισμών.
Ένας είναι ο παραπάνω..

Και τέλος στον ''νησιώτη'' που επιδίδεται σε ''γιόγκα'', ανάμεσα στ' αστέρια (και μάλλον και σε βουτιές). Να προσέχεις τις Νεράϊδες.

Να μην σταματάς



Μην σταματήσεις, μη
Σταματάνε τα κοχύλια να μυρίζουν θάλασσα
Σαν είναι στη στεριά
Μα είναι παιδιά της
Κι αν τ΄αφήσεις στην κουζίνα δίπλα στο αλάτι
Θ΄ακούσεις το κύμα, κάποτε

Μην σταματήσεις, μη
Σταματάνε να ερωτεύονται οι άνθρωποι
Σαν πονέσουν
Μα μπροστά σε μια φαρέτρα αν βρεθούμε
Ένα βέλος στο σώμα μας θα μπήξουμε
Σίγουροι... αλλοίμονο

Μην σταματήσεις, μη
Σταματάνε οι πεταλούδες τη νύχτα να πετάνε
Σαν σκοτεινιάζει
Μα αρχίζουν πάλι
Αν δούνε φώς, μαγεμένες φτεροκοπάν
Στον θάνατό τους, αφήνονται

Μην σταματήσεις, μη
Σταματάνε οι καρδιές να χτυπάνε
Στον χαμό μας
Μα οι μνήμες τους
Άϋλες στροβιλίζονται, κλείνουν το μάτι στην ψυχή
Και αθάνατες, γίνονται

Μην σταματήσεις, μη
Σταματάει ο πόλεμος, για λίγο
Μέχρι τα σπαθιά μας ν΄ακονίσουμε
Μέχρι να γεννηθεί το επόμενο παιδί
Που δεν το ξέρει
Αλλά στον πόλεμο, θα χαθεί

Άκουσέ με...
Μην σταματάς


15/02/06



Photo 1 : Jeanette Sendler from 'Sound and Suspension'

Photo 2 : "Blue" "Shadow" "War"

Ίσως αν


Θα περιμένω, να΄ρθει κάποτε η μέρα
Χαρές που θα μου δώσεις, χίλιες
Κι εγώ θα σου χαρίσω όλες τις μπίλιες
Που έπαιζα σαν ήμουνα παιδί

Χαρταετούς θ' αφήνω, να χορεύουν στον αέρα
Και ας μην είναι μια Δευτέρα Καθαρή
Μόνο ότι πόθησα ψηλά θα υψωθεί
Έστω για μια μέρα, ύστερα ας χαθεί

Εκεί, που αφέντες άνεμοι, κουρνιάζουν
Τα θέλω και τα ίσως μας, μπολιάζουν
Του κόσμου πληγωμένη η χαραυγή
Και όσα, μας πληγώσανε, γιατί

Μες στις σπηλιές μου, κάνει κρύο, ρίχνει χιόνι
Μα εκεί πλάι στους μαύρους σταλακτίτες
Κερνώ κάθε πρωί τους Δροσουλίτες
Σε σύναξη που μοιάζει μυστική

Και φτερουγίζω, ασπροκόκκινο καπόνι
Οι δίχως μάχες, χρόνοι μου, οπλίτες
Κρατάνε συντροφιά σε ερημίτες
Που απλώνουνε τις νύχτες τη σιωπή

Εκεί, που αφέντες άνεμοι, κουρνιάζουν
Τα θέλω και τα ίσως μας, μπολιάζουν
Του κόσμου πληγωμένη η χαραυγή
Και όσα, μας πληγώσανε, γιατί



15/02/2006


Όταν οι σκιές γίνονται φαντάσματα, την σκουριά αρχίζουν να χαράζουν διαμάντια.


Photo 1 : Ghostriders by miceloughry

1 Ιουλ 2007

Μην κλειδώσεις άλλες λέξεις



Στάξε έναν χρησμό σου στο χαρτί
Των ηρώων σαν τελειώνει ο καιρός
Γυροφέρνουμε ένα ατέλειωτο γιατί
Και ο χρόνος έχει γίνει ακριβός

Ένα φυλαχτό μου, μοναχό
Μια στάλα αίμα, απ’ το αντίο
Στέλνω να σε βρεί νυχτερινό
Όνειρο που άφησες στο κρύο

Μην κλειδώσεις άλλες λέξεις στο συρτάρι
Είναι πρόβα η ζωή, κι εμείς σκυφτοί
Ζωγραφίζουμε σε τρύπιο μαξιλάρι
ότι μέσα στο συρτάρι έχει κρυφτεί

Ένα σιδερόφτερο πουλί
Έξω απ΄ το παράθυρο μου, γνέφει
Ότι να πετάξει δεν μπορεί
Και στον ουρανό μου, μόνο στέκει

Στάξε ένα φιλί σου στ΄ όνειρό μου
Κι άστο να ποτίσει τη σιωπή
Που ΄μεινε στον λίγο εαυτό μου
Απο μια χαρά περαστική







Photo 1 : Francesca Woodman
Photo 2 : Fragileindustries com

17 Ιουν 2007

Εχω πει στο φεγγάρι να σου χαμογελά

Έχω ιδέες, μα δεν είναι αρκετές
Έχω και νύχτες, όμως είναι μισές
Χωρίς εσένα
Έχω τον πόνο μου, μα ποιός να νοιαστεί
Όλοι μου λέν, σε λίγο θα ξεχαστεί
Μα είναι ψέμα

Κι έτσι φεύγω κι εγώ κάθε νύχτα στο φεγγάρι
Έτσι βλέπω τη γή και τον πόνο μου μακριά
Αν κοιτάξεις ψηλά ο ύπνος πριν σε πάρει
Έχω πει στο φεγγάρι να σου χαμογελά



Έχω γνωστούς, όμως φίλο κανένα
Έχω φιλιά όμως πάνε χαμένα
Χωρίς εσένα
Έχω αλήθειες, μα ο κόσμος τρομάζει
Τα όνειρά μου πάντα θέλει ν' αλλάζει
Που 'ναι κρυμμένα

Κι έτσι φεύγω κι εγώ κάθε νύχτα στο φεγγάρι
Έτσι βλέπω τη γή και τον πόνο μου μακριά
Αν κοιτάξεις ψηλά ο ύπνος πριν σε πάρει
Έχω πει στο φεγγάρι να σου χαμογελά

Έχω μια ελπίδα, την κρατάω στα σκοτάδια
Έχω δυό μάτια που μου φαίνονται άδεια
Χωρίς εσένα
Έχω έναν χάρτη στην ψυχή μου απλώσει
Μα τα σημεία που με είχαν λυτρώσει
Είναι σβησμένα

10/02/06


Photo 1 : www.eyrolles-serveur.com/concours_astrophoto/...
http://www.indyprops.com/pp-goonmap1.jpg

11 Ιουν 2007

Όλα αλλάζουν




Κι αν σκοτεινιάζει γύρω μου
εσύ υπάρχεις κάπου
εσύ προστάζεις το πρωί να ξημερώσει
βγάζεις τα βέλη απ' τις καρδιές
βέλη θανάτου
μόνη τους είσαι συντροφιά
σαν το σκοτάδι απλώσει

Τι κι αν δεν είσαι μυθική
μια απ' τις Μοίρες
όλες τις μοίρες της ζωής, μπορείς να ορίσεις
στέμμα να βάλεις στις ζωές
και με πορφύρες
φτωχούς, ζητιάνους και τρελλούς
όλους να ντύσεις

Σου στέλνω ένα μου φιλί, σε αχτίδα περασμένο
αφού τον ήλιο, δεν μπορώ να σου χαρίσω
η αγάπη άργησε πολύ, μα εγώ θα περιμένω
και πάλι θα ονειρευτώ, τα φώτα σαν θα σβήσω

είσαι η μόνη που μπορεί
να με πλανέψει
δάκρυα του πόνου, ότι είναι απο χαρά
παλιά σημάδια όταν λες
πως θα γιατρέψει
κάποια που θα ΄ρθει να με βρεί
στο πουθενά

Μέσα μου μπαίνεις και δειλά
δειλά φωλιάζεις
κι έχεις μαζί σου, μια λιακάδα αγκαλιά
τις Ερινύες μου κοιτάς
και τις τρομάζεις
σε λεν ελπίδα, μα εγώ σε λέω
Χαρά

Σου στέλνω ένα μου φιλί, σε αχτίδα περασμένο
αφού τον ήλιο, δεν μπορώ να σου χαρίσω
η αγάπη άργησε πολύ, μα εγώ θα περιμένω
και πάλι θα ονειρευτώ, τα φώτα σαν θα σβήσω




03/02/06

Αν δεν είναι γραμμή αυτό που φαίνεται στον ορίζοντα, είναι η ελπίδα μου που ξεκουράζεται.


Photo 1:Robert B Hole Jr. - Hope
Photo 2:Gustav Klimt - Hope

5 Ιουν 2007

Ήσουν;



Αυτοί που τη μνήμη σου σκύλεψαν, δεν έχουν αίμα, νερό κυλάει μέσα τους.
Ξεπλένει τις βρώμικες σκέψεις τους – παρωδία ζωής – σε Ασιατικό κουκλοθέατρο. Καταβροχθίζουν το είναι, το ήταν, το θα είναι των μόνων και των λησμονημένων ακέφαλων σωμάτων.

Ω πόσο γλυκός ο πόνος είναι όταν δεν του αντιστέκεσαι.
Πόσο μαύρη η μελαγχολία, όταν οι λάμπες βαμμένες είναι μαύρες.
Ανταρτοπόλεμος, στεγασμένος σε εκκλησίες, πλατείες, παγκάκια.

Σε μπαρ ξεχασμένα απ΄ την ανάμνηση που σερβίρουν, σε επιμελώς βρώμικα ποτήρια λήθη.

Ερωτήσεις χωρίς ερωτηματικά, χωρίς λέξεις, μόνο με βλέμματα που διαρηγνύουν το κενό. Αυτό ήταν η ζωή σου.

Ερωτήσεις χωρίς ερωτηματικά.

Έρωτας με την ιδέα του έρωτα.

Ελπίδα χωρίς αιτία ύπαρξης...

Η μόνη φορά που το ρίσκο σου γδύθηκε και μπήκε κάτω απ΄ τα σκεπάσματα,
έτσι όπως γεννήθηκε, τρέμοντας μήπως και του αφήσουν σημάδι,
η μόνη φορά,

ήταν τότε που σε φίλησα στο στόμα.


Photo: THE SHADOW THEATER OF ANAPHORIA

1 Ιουν 2007

Για την Αμαλία

Μην πάρεις φακελάκι - Μην δώσεις φακελάκι



«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.
Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.
Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)


Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ

ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.


Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").



ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ


Videos - YouTube

Μια ιστορία θα σας πω
Με άλλα λόγια
Εξαιτίας σου..Γιατρέ μου!
This one is for Amalia (English Version)

28 Μαΐ 2007

ΑΝΤΙΟ


Σβήνουν πονώντας τα σύννεφα
κύλησε δάκρυ, σταγόνα βροχής
να 'ναι ταξίδι καινούριας αρχής
να είχα ψυχή να σου έγνεφα

χτυπούν γελώντας απάνθρωποι
αντοχή, αντοχή, αντοχή
να 'ναι ταξίδι σε άλλη ζωή
σε ζωή που είναι αδύναμοι οι άνθρωποι

σε μιαν άκρη κουρνιάζω μαρμάρινη
τα λουλούδια να δώ πως πεθαίνουν
στο ταξίδι το ίδιο να φεύγουν
τη ζωή χαιρετώντας την γυάλινη



Στερνό αντίο, στην Αμαλία Καλυβίνου




Τα λόγια της μητέρας και της αδερφής της Αμαλίας:

"[...] Τέλος, επειδή πολλοί από σας γράφετε στα μηνύματά σας ότι θα θέλατε να κάνετε κάτι παραπάνω απ' αυτό που ήδη κάνατε - και που ήταν να κάνετε ευτυχισμένη την Αμαλία μας στο τέλος της- γνωρίζουμε ότι η Αμαλία θα ήθελε να μπορούσε να συνεισφέρει στην προσπάθεια που γίνεται για την ίδρυση του Παιδιατρικού-Ογκολογικού Νοσοκομείου, προσπάθεια που την είχε συγκινήσει και συνεπάρει, γιατί ήταν και η ίδια παιδάκι όταν ξεκίνησε η περιπέτειά της. Όσοι θέλετε λοιπόν μπορείτε, στη μνήμη της Αμαλίας, να στείλετε την οποιαδήποτε, μικρή ή μεγάλη, προσφορά σας στο σύλλογο Ελπίδα ή σε όποια άλλη παρόμοια προσπάθεια γίνεται και γνωρίζετε.

Σας ευχαριστούμε και πάλι όλους σας ολόψυχα,
Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου"





Σχετικά:
Για την Αμαλία, yperoptix, athina, aphrodite, Γιώργος Κρόγιας, arkoydos

21 Μαΐ 2007

Άτροπος





Θέλω να κλάψω, μα δεν ξέρω για ποιόν
Σαν βλέπω τους ανθρώπους που αόρατοι περνάν
Και δεν κοιτάν
Ίδιοι φαντάσματα το δρόμο τους που χάσαν
Ζωή πως είχαν μέσα τους ξεχάσαν
Και δεν τους νοιάζει απο που ήρθαν
Και που παν

Θέλω να φύγω, μα δεν ξέρω για που
Τους δρόμους μου, σου χάρισε μια λέξη
Άδειασε η σκέψη
Κι είναι κρυφή της μοναξιάς μου η λιτανεία
Φωνή που λείπει, απο μια βουβή ταινία
Που οι ηθοποιοί της την ελπίδα μου 'χουν κλέψει

Θέλω τον ήλιο, μα μου έχει κρυφτεί
Χάνονται δυο χαμόγελα, μες στο πυκνό σκοτάδι
Γίνονται νύχτα
Στο πάτωμα της θλίψης μου παγώνει
Η ανάγκη μου όλο και πιο μόνη
Πιασμένη πάλι σε παγίδα
Στου νου τα δίχτυα



Photo: 2d valley com - Ghosts

14 Μαΐ 2007

Δεν λυπάμαι που δεν είσαι εδώ





Δεν λυπάμαι που δεν είσαι εδώ
που δεν θα 'ρθεις ποτέ πια, λυπάμαι
και τα ίδια τραγούδια θυμάμαι
μα δεν έχουν τον ίδιο σκοπό

οι ζωές που δεν θέλουν να αλλάξουν
θα στοιχειώσουν σε μαύρο καιρό
και τα χρόνια τους θα 'ναι θαρρώ
σαν πουλιά που δεν λεν να πετάξουν

στον καθρέφτη κοιτάζω θλιμμένα
λυπημένος του χαμογελώ
και για σένα ξανά του μιλώ
μα ραγίζει και σπάει για μένα

μια πένα στο χέρι κρατάω
σαν μικρούλα μου μοιάζει καρδιά
είναι γκρίζα σαν την συννεφιά
μα τα σύννεφα πια τ' αγαπάω

στο ταξίδι που πας να προσέχεις
κι αν εμένα στο δρόμο ξεχάσεις
το χαμόγελο μόνο μη χάσεις
και τον ήλιο στα μάτια που έχεις

τις ζωές που δεν θέλουν να αλλάξουν
θα στοιχειώσει ένα βράδυ ο χρόνος
δεν το θέλει κανείς να ΄ναι μόνος
τη σιωπή τους οι μόνοι θα κλάψουν



Και οι ίδιες ερωτήσεις, μας βασανίζουν
έναν αιώνα

μετά




Photo : Roman Loranc - ''Road with Clouds - Stanislavs County''

8 Μαΐ 2007

Γράμμα στην Ελένη




Έγιναν κόκκινα τα φώτα έξω απ’το σπίτι
Που μεγαλώσαμε και ζήσαμε παλιά
Και την γλυκειά μας την κυρία Αφροδίτη
Τώρα φωνάζουνε πουτάνα τα παιδιά

Και στην αυλή της κυρά – Νίκης, στη λιμνούλα
Έχουν ψοφήσει τα χρυσόψαρα καιρό
Μόνο μια σύριγγα στου κήπου την ακρούλα
Παίζει τα βράδυα, τον κρυμμένο θησαυρό

Αν θα βρεθείς Ελένη κάπου στην Αθήνα
Να μην περάσεις απ’ το σπίτι το παλιό
Κράτα καλύτερα στη σκέψη σου εκείνα
Που σου θυμίζουνε βαζάκι με γλυκό

Μες στο δρομάκι, που πιανόμασταν στα χέρια
Και αντηχούσε μόνο γέλια παιδικά
Τώρα αστράφτουνε τις νύχτες τα μαχαίρια
Και είδα αίμα στης Σοφίας τα σκαλιά

Κάθομαι πια στο καφενείο της γωνίας
Που πίναμε ούζο Κυριακή, καμμιά φορά
Και πρωτοφίλησα στο στόμα τη Μαρία
Μα δεν μιλάει εδώ, κανείς Ελληνικά

Αν θα βρεθείς Ελένη, κάπου στην Αθήνα
Μην πλησιάσεις στην παλιά την γειτονιά
Άσε ένα δάκρυ σου, αν θές για όλα εκείνα
Που αγαπήσαμε και δεν υπάρχουν πια...

1 Μαΐ 2007

Ανάμνηση...



Στους πρώτους ήχους της βροχής
Ήρθα να πω, καλημέρα, δεν σ' ορίζω
Όμως με κάλυψε της θλίψης σου το γκρίζο
Κι η μοναξιά μιας αδειανής ψυχής


Είχε το γέλιο σου μια συννεφιά
Τα μάτια σου τραγουδούσαν λυπημένα
Κι ήταν καλύτερα που πήγαινα στα ξένα
Να μην θυμάμαι πια, να μην θυμάμαι πια...


Το πρώτο βράδυ, που δεν είχα το φιλί σου
Το χέρι άπλωνα γλυκά να σ' ακουμπήσω
Και όλο ξέχναγα πως είχες μείνει πίσω
Κι όλο περίμενα ν' ακούσω τη φωνή σου


Περάσαν χρόνια, που 'χω να σε δώ
Ξένοι οι άνθρωποι, ξένος και ο καημός μου
Μόνος μου φίλος, ο αναστεναγμός μου
Και μια σκέψη, πως ακόμα σ' αγαπώ


Είχε το γέλιο σου μια συννεφιά
Τα μάτια σου τραγουδούσαν λυπημένα
Κι είναι αβάσταχτο που έφυγα στα ξένα
Σαν σε θυμάμαι πια, σαν σε θυμάμαι πια...
Και ξέβαφαν οι χρωματιστές μέρες, μέχρι που κατέληξαν στο
Photo 1: From chepik com
Photo 2: From A Childhood Story by Robert Bossman

30 Απρ 2007

Φυλακισμένο κύμα


Τυχαία να μιλάς
Σε λουλούδια, σε δέντρα, σε καρδιάς ξεχασμένης τους χτύπους
Ρομφαία να κρατάς
Να φωτίζεται ο πόνος, ο μόνος, ο χαμένος στης τύψης τους κήπους


Έτσι κι αλλιώς τα κύματα θα φεύγουν
Μ΄ εμάς ξοπίσω τους γυμνούς και χέρια απλωμένα
Μια να τα πιάνουμε και μια να μας ξεφεύγουν
Σαν τα φιλιά σε χείλη σφραγισμένα


Στα μάτια να κοιτάς
Ανθρώπους και μάγισσες πριν σβήσουν στου χρόνου τη χάση
Δίπλα τους σαν περνάς
Πρότου απ΄ τα μάτια, τη φλόγα σου ο πόνος αρπάξει

Έτσι κι αλλιώς τα κύματα θα φεύγουν
Μ΄ εμάς ξοπίσω τους γυμνούς και χέρια απλωμένα
Μια να τα πιάνουμε και μια να μας ξεφεύγουν
Σαν τα φιλιά σε χείλη σφραγισμένα


Κι αφού ποτέ η χούφτα σου, ονειροβάτη πλανεμένε
Δεν θα ΄ναι φυλακή για ένα κύμα
Πάρε για δάκρυ την αλμύρα του, εσύ φυλακισμένε
Για μια δύσκολη στιγμή, για ένα κρίμα
Photo: mt.middlebury.edu/

25 Απρ 2007

Το βαγονέτο με το κρυφό όνειρο



Χρόνια πενήντα να μετράς στης γης τα βάθη
είπες κι εσύ "θέλω να ζήσω τ΄ όνειρο μου"
μα κάπως έτσι ξεκινούν όλα τα λάθη
και κάπως έτσι, τρένο έγινες του δρόμου


Είδες τον ήλιο, τα λουλούδια, τους ανθρώπους
κι όλο χαρά είπες "εδώ θέλω να ζήσω"
ξέχασες όμως τη χαρά σου σ' άλλους τόπους,
κι απ' τη σκουριά δεν πάς μπροστά, ούτε και πίσω


Γκρίζες οι πόλεις και οι άνθρωποι πιο γκρίζοι
ο ήλιος κρύφτηκε, πίσω από το τσιμέντο
κι αντί λουλούδια, μια γραμμή άσπρη γυρίζει
πάνω στην άσφαλτο, -στης πόλης πάει- το κέντρο


Ο πιο υγρός κι αληθινός σου εφιάλτης
Φωλιά δεν είχε μες στα έγκατα των βράχων
Είχε μορφή μιας εφήμερης αγάπης
Κέντρο της πόλης και πατρίδα των μονάχων
Photo 1 : wwwindustrieluwagonmineshtml
Photo 2 : JOHN MAHONEY - THE GAZETTE