Momentito

7 Ιουλ 2007

Ίσως αν


Θα περιμένω, να΄ρθει κάποτε η μέρα
Χαρές που θα μου δώσεις, χίλιες
Κι εγώ θα σου χαρίσω όλες τις μπίλιες
Που έπαιζα σαν ήμουνα παιδί

Χαρταετούς θ' αφήνω, να χορεύουν στον αέρα
Και ας μην είναι μια Δευτέρα Καθαρή
Μόνο ότι πόθησα ψηλά θα υψωθεί
Έστω για μια μέρα, ύστερα ας χαθεί

Εκεί, που αφέντες άνεμοι, κουρνιάζουν
Τα θέλω και τα ίσως μας, μπολιάζουν
Του κόσμου πληγωμένη η χαραυγή
Και όσα, μας πληγώσανε, γιατί

Μες στις σπηλιές μου, κάνει κρύο, ρίχνει χιόνι
Μα εκεί πλάι στους μαύρους σταλακτίτες
Κερνώ κάθε πρωί τους Δροσουλίτες
Σε σύναξη που μοιάζει μυστική

Και φτερουγίζω, ασπροκόκκινο καπόνι
Οι δίχως μάχες, χρόνοι μου, οπλίτες
Κρατάνε συντροφιά σε ερημίτες
Που απλώνουνε τις νύχτες τη σιωπή

Εκεί, που αφέντες άνεμοι, κουρνιάζουν
Τα θέλω και τα ίσως μας, μπολιάζουν
Του κόσμου πληγωμένη η χαραυγή
Και όσα, μας πληγώσανε, γιατί



15/02/2006


Όταν οι σκιές γίνονται φαντάσματα, την σκουριά αρχίζουν να χαράζουν διαμάντια.


Photo 1 : Ghostriders by miceloughry

5 σχόλια:

Negma είπε...

Η μέρα εκείνη δε θ' αργήσει...

Υ.Γ. Λατρεμένο τραγούδι το Diamonds & Rust, σ' ευχαριστώ που μου το θύμησες! Δεν μπορείς να φανταστείς πόση ώρα το έχω στο repeat...

Antoin... είπε...

Γειά σου
(τι χαρακτηρισμό να βάλω τώρα?)
φιλαράκο.
Μου έφυγαν τα μάτια αλλά τις διάβασα τις αναρτήσεις σου.
Μερικές φορές ένα δεν φτάνει.
Χαίρομαι πολύ που ανεβάζεις τη δουλειά σου και εκτίθεσαι στα ίσα.
Έχεις ιδέες για ανάπτυξη.

Λέω τώρα εγώ...
επειδή ακόμη και η ποίηση είναι ένα απέραντο πεδίο πειραματισμού και αναμέτρησης με το εαυτό μας,
πως θα σου φαινόταν η ιδέα να σπάσεις την ομοιοκαταληξία και παίξεις σε ελεύθερο στίχο?

Ό,τι κι αν γίνει πάντως, το σημαντικό είναι πως σαν ανθρακορύχος σου αρέσει η δουλειά και θα συνεχίσεις το σκάψιμο.

Καλό βράδυ!

anthrakoryxos είπε...

@negma
repeatrepeatrepeatrepeatrepeatrepeatrepeatrepeatrepeatrepeatrepeatrepeat

@antoin
Γειά σου κι εσένα.. φιλαράκο!
Δεν χαίρομαι που σου έφυγαν τα μάτια, ευχαριστώ για τον χρόνο σου, ένα σίγουρα ποτέ δεν φτάνει,δεν εκτίθεμαι στα ίσα, κρύβομαι πίσω απο το φτυάρι μου, ευτυχώς(;) ακόμη δεν το βλέπω ως δουλειά, ιδέες έχω, ανάπτυξη δεν έχω.

Τον εαυτό μου τον φοβάμαι, ειναι πιο δυνατός απο εμένα, οι πειραματισμοί συνήθως δεν με ωφελούν (εκτός απο την εμπειρία) και που θα πάει, θα την σπάσω την ομοιοκαταληξία (αν και δεν μου έκανε τίποτα).
Δυστυχώς ότι ελεύθερο συνάντησα μεχρι τώρα, δεν με έπαιζε :(
Όσο για το σκάψιμο, ο Μετροπόντικάς μου να ΄ναι καλά!
Ευχαριστώ για τον χρόνο σου.
:)

Ανώνυμος είπε...

Υπέροχος .....
Υπέροχος , όπως πάντα .
Έχεις μια πρόσκληση στο μπλογκ μου .
Αν θέλεις και μπορείς .....
Μη σε "δεσμεύει" τίποτα . Τίποτα ...
Εμένα προσωπικά , μου αρκεί να σε ακούω στα ..."τραγούδια" σου .

Ανώνυμος είπε...

ανθρακωρυχοποιητή μου..
να ρίξω κι εγώ μια φτυαριά; :)

μ' έκανες να χαμογελάσω κι είχα πολύ καιρό γμτ..
τελικά είναι όμορφο να ελπίζει κανείς..
όσο όμορφες είναι γενικά, οι ψευδαισθήσεις και οι παραισθήσεις.. (όχι πάντα βέβαια)..

σε διαβάζω, να το ξέρεις..
απλά δεν έχω πάντα το φτυάρι μου εύκαιρο, με αποτέλεσμα να μην κάνω την παρουσία μου αισθητή.. :)
..σε φιλώ πολύ..