Momentito

7 Ιουλ 2007

Ο Νεραϊδής


Υπάρχουν κι αυτές οι μαχαιριές που τις νιώθεις αλλιώς.


Να ξαποσταίνεις τις καρδιές, όπου ΄ναι κουρασμένες
Γλυκό Μαϊστρο να φυσάς, είσαι πλασμένη κόρη
Δελφίνι να παραφυλάς, της μοναξιάς βαπόρι
Να γλυκογέρνεις στις ματιές, τις χρόνια μαραμένες

Να σέρνεις στο φουστάνι σου, τα κρητικά μαχαίρια
Να καταπίνεις τα σπαθιά, που έρωτες ξορκίσαν
Και κοπελιές μονάχες τους, στον Ψηλορείτη αφήσαν
Στο Ίδαιο Άντρο να κρατάς, όσους δεν έχουν ταίρια

Σούστα τρελλή Ρουματιανή, έλα να σου χορέψω
Νύχτες πολλές που σε γρικώ, σε ματωμένη πόλη
Τσι αγάπης που με ξάπλωσε, είναι βαρύ το βόλι
Λίγη θωρώ παρηγοριά, μα πούθε να την κλέψω

Κυρά μου ακριβοθώρητη και νεραϊδοπλασμένη
Θα ΄ρθω στην Άγια Ρούμελη, μήπως και σ΄απαντήσω
Τα μάθια μου πως ομπριούν ξανά ν΄ανεστορήσω
Τι έρωτες που συνείκασα, αγάπη μια μου μένει.....




Νεραϊδής : Νεραϊδοπαρμένος

Ρουματιανή Σούστα
: Μια παραδοσιακή μορφή της σούστας
(Κρητικός χορός), που χορεύεται μόνο από άντρες
και διακατέχεται από έντονο πολεμικό πνεύμα.

Ιδαίο Άντρο: Το Δικταίο Άντρο στο οροπέδιο του Λασιθίου
είναι σύμφωνα με τη μυθολογία, ο τόπος γέννησης του Δία.
Κατά το μύθο, ο Δίας έμεινε στο Ιδαίο Άντρο,
στον Ψηλορείτη μέχρι την ενηλικίωσή του.

Ομπριώ: Η αρχ. ελληνική λέξη όμβρος (νεροποντή), έγινε ομπρά και το ομβρέω,
ομπριώ.

Ανεστορίζω: Ανεστορούμαι και ανεστορίζω,
σημαίνει θυμούμαι και διηγούμαι.

Συνεικάζω: Συγκρίνω


18/02/06


Για τους φίλους που βρίσκονται απο χθές (03/08/07), κάπου κοντά στην Άγια Ρούμελη και το Φραγκοκάστελλο
Για την φίλη Silia που με ταξιδεύει, με συγκινεί και με έμπλεξε στο ''παιχνίδι'' των προορισμών.
Ένας είναι ο παραπάνω..

Και τέλος στον ''νησιώτη'' που επιδίδεται σε ''γιόγκα'', ανάμεσα στ' αστέρια (και μάλλον και σε βουτιές). Να προσέχεις τις Νεράϊδες.

Να μην σταματάς



Μην σταματήσεις, μη
Σταματάνε τα κοχύλια να μυρίζουν θάλασσα
Σαν είναι στη στεριά
Μα είναι παιδιά της
Κι αν τ΄αφήσεις στην κουζίνα δίπλα στο αλάτι
Θ΄ακούσεις το κύμα, κάποτε

Μην σταματήσεις, μη
Σταματάνε να ερωτεύονται οι άνθρωποι
Σαν πονέσουν
Μα μπροστά σε μια φαρέτρα αν βρεθούμε
Ένα βέλος στο σώμα μας θα μπήξουμε
Σίγουροι... αλλοίμονο

Μην σταματήσεις, μη
Σταματάνε οι πεταλούδες τη νύχτα να πετάνε
Σαν σκοτεινιάζει
Μα αρχίζουν πάλι
Αν δούνε φώς, μαγεμένες φτεροκοπάν
Στον θάνατό τους, αφήνονται

Μην σταματήσεις, μη
Σταματάνε οι καρδιές να χτυπάνε
Στον χαμό μας
Μα οι μνήμες τους
Άϋλες στροβιλίζονται, κλείνουν το μάτι στην ψυχή
Και αθάνατες, γίνονται

Μην σταματήσεις, μη
Σταματάει ο πόλεμος, για λίγο
Μέχρι τα σπαθιά μας ν΄ακονίσουμε
Μέχρι να γεννηθεί το επόμενο παιδί
Που δεν το ξέρει
Αλλά στον πόλεμο, θα χαθεί

Άκουσέ με...
Μην σταματάς


15/02/06



Photo 1 : Jeanette Sendler from 'Sound and Suspension'

Photo 2 : "Blue" "Shadow" "War"

Ίσως αν


Θα περιμένω, να΄ρθει κάποτε η μέρα
Χαρές που θα μου δώσεις, χίλιες
Κι εγώ θα σου χαρίσω όλες τις μπίλιες
Που έπαιζα σαν ήμουνα παιδί

Χαρταετούς θ' αφήνω, να χορεύουν στον αέρα
Και ας μην είναι μια Δευτέρα Καθαρή
Μόνο ότι πόθησα ψηλά θα υψωθεί
Έστω για μια μέρα, ύστερα ας χαθεί

Εκεί, που αφέντες άνεμοι, κουρνιάζουν
Τα θέλω και τα ίσως μας, μπολιάζουν
Του κόσμου πληγωμένη η χαραυγή
Και όσα, μας πληγώσανε, γιατί

Μες στις σπηλιές μου, κάνει κρύο, ρίχνει χιόνι
Μα εκεί πλάι στους μαύρους σταλακτίτες
Κερνώ κάθε πρωί τους Δροσουλίτες
Σε σύναξη που μοιάζει μυστική

Και φτερουγίζω, ασπροκόκκινο καπόνι
Οι δίχως μάχες, χρόνοι μου, οπλίτες
Κρατάνε συντροφιά σε ερημίτες
Που απλώνουνε τις νύχτες τη σιωπή

Εκεί, που αφέντες άνεμοι, κουρνιάζουν
Τα θέλω και τα ίσως μας, μπολιάζουν
Του κόσμου πληγωμένη η χαραυγή
Και όσα, μας πληγώσανε, γιατί



15/02/2006


Όταν οι σκιές γίνονται φαντάσματα, την σκουριά αρχίζουν να χαράζουν διαμάντια.


Photo 1 : Ghostriders by miceloughry

1 Ιουλ 2007

Μην κλειδώσεις άλλες λέξεις



Στάξε έναν χρησμό σου στο χαρτί
Των ηρώων σαν τελειώνει ο καιρός
Γυροφέρνουμε ένα ατέλειωτο γιατί
Και ο χρόνος έχει γίνει ακριβός

Ένα φυλαχτό μου, μοναχό
Μια στάλα αίμα, απ’ το αντίο
Στέλνω να σε βρεί νυχτερινό
Όνειρο που άφησες στο κρύο

Μην κλειδώσεις άλλες λέξεις στο συρτάρι
Είναι πρόβα η ζωή, κι εμείς σκυφτοί
Ζωγραφίζουμε σε τρύπιο μαξιλάρι
ότι μέσα στο συρτάρι έχει κρυφτεί

Ένα σιδερόφτερο πουλί
Έξω απ΄ το παράθυρο μου, γνέφει
Ότι να πετάξει δεν μπορεί
Και στον ουρανό μου, μόνο στέκει

Στάξε ένα φιλί σου στ΄ όνειρό μου
Κι άστο να ποτίσει τη σιωπή
Που ΄μεινε στον λίγο εαυτό μου
Απο μια χαρά περαστική







Photo 1 : Francesca Woodman
Photo 2 : Fragileindustries com