Momentito

21 Φεβ 2008

Καληνύχτα με ειδικό βάρος

Η ζωή έχει πλάκα..




Έτσι δεν είναι ρε Σωκράτη;

14 Φεβ 2008

Ο Γιάννης της φωτιάς



Συχνά πυκνά, με σταματάς στο ίδιο δρόμακι
Τσιγάρο ζητάς, μου γνέφεις και πας, που πας
Αρβύλα στρατιωτική, που έλιωσε φοράς

Κι ένα ταγάρι κόκκινο στον ώμο

Συχνά πυκνά, ξυπνάς στο ίδιο παγκάκι
Μιλάς στα πουλιά τους λές τ΄ αγαπάς και πάς
Σε δρόμο μόνο εσύ που ξέρεις, της καρδιάς

Δακρύζουνε τα μάτια απ΄τον πόνο

Σε φωνάζουν Γιάννη της φωτιάς
Μα δε γυρνάς, δεν τις γνωρίζεις των ανθρώπων τις φωνές
Και είναι η μόνη μέρα που γελάς, όταν ανάβουνε τ΄ Αι Γιάννη τις φωτιές

Ένα κουβάρι έχεις στην τσέπη μπερδεμένο
Το ξεμπερδεύεις σαν ακούς πικρές καμπάνες
Σε βρίσκει το ξημέρωμα σε τάφους καθισμένο

Να χαιρετάς δειλά, όλες τις χαρομάνες

Στασίδι έχεις μια γωνία στην πλατεία
Βράδυ τ΄ Αι Γιάννη, στέκεις μόνος και γελάς
Κουβάρι ρίχνεις στη φωτιά, σε λιτανεία

Πρώτος πηδάς κι ύστερα φεύγεις, πας

Σε φωνάζουν Γιάννη της φωτιάς
Μα δε γυρνάς, δεν τις γνωρίζεις των ανθρώπων τις φωνές
Και είναι η μόνη μέρα που γελάς, όταν ανάβουνε τ΄ Αι Γιάννη τις φωτιές


08/04/06

8 Φεβ 2008

Κυρά




Κυρά φαρμακωμένη
Στον πόνο μπολιασμένη, κάποτε έκλαψες
Παλιά αγαπημένη
Σε μι΄ άκρη ακουμπισμένη, ήρθες, πέτρωσες

Στ΄ αδράχτι των ματιών σου
Ο θάνατος γυρνάει, γλυκά τυλίγεται
Καρφώνεις στον σταυρό σου
Τον άδικο χαμό σου, αυτός αφήνεται

Ζείς μονάχη, καινούριους, παλιούς
Δανεικούς και δικούς σου χειμώνες
Ξεψυχάς μ΄ έρωτες σου δειλούς
Σε γυαλί, χαραγμένες εικόνες

Τρέμουν τα δυό σου χέρια
Μια δέηση στ΄ αστέρια, πάει χαμένη
Σε σκοτεινά λημέρια
Κρύβονται περιστέρια, η αγάπη ξένη

Κυρά φαρμακωμένη
Το μόνο που σου μένει, είναι ο θάνατος
Η μοναξιά σε παίρνει
Και την ψυχή σου υφαίνει, πόνος αμάραντος

Ζείς μονάχη, καινούριους, παλιούς
Δανεικούς και δικούς σου χειμώνες
Ξεψυχάς μ΄ έρωτες σου δειλούς
Σε γυαλί, χαραγμένες εικόνες


06/04/06

Photo: Κυρά των αιθέρων-Χαλούλος Π. (Λάδι σε μουσαμά)




2 Φεβ 2008

Αφροδίτη




Αφροδίτη φοράς, ένα τζήν σου σκισμένο
Σ΄ επαρχίας σταθμό, περιμένεις το τραίνο
Γύρω η άνοιξη κλέβει, πράσινο των ματιών σου
Η ψυχή λιγοστεύει, σαν το χαμόγελο σου

Τα μαλλιά σου κυλάνε, πάνω σ΄ έρημους ώμους
Η φωνή σου σε ψάχνει, σε παλιούς άδειους δρόμους
Ξεγελάς τους ανθρώπους, μ΄ ένα ψεύτικο γέλιο
Και πετάς τις αλήθειες, σε ζητιάνων καπέλλο

Με την τσάντα στο πλάι, μόνιμα σε ταξίδι
Η αγκαλιά σου τσουλάει, χαλασμένο παιχνίδι
Πλησιάζεις τα εξήντα, όμορφα έζησες χρόνια
Στις αγάπες που φύγαν, το φιλί κι η συμπόνια

Αφροδίτη υπάρχεις, σ΄ όνειρα αγαπημένων
Στις παλιές σου αμαρτίες, κάποιων πόθων σβησμένων
Αφροδίτη στις ράγες, με το τζήν σου σκισμένο
Μες στα πράσινα μάτια, τώρα μόνο το τραίνο


05-04-06


Photo: Jupiterimages