Momentito

30 Νοε 2008

Σε τραγουδώ


Όσα χρεώνω στους ουρανούς
εκεί ψηλά, μετέωρα θα μένουν
και τα πουλιά, πλάι στους λυγμούς
θα φτερουγίζουν, θα κοιτάν και θα σωπαίνουν

Λείπεις για λίγο, μα είναι πολύ
ξεφτίζει ο χρόνος, προσπερνά και δε μ΄ αγγίζει
μ΄ αθιβολές που στάζουν δάκρυ και χολή
φτιάχνω κι απόψε ένα χαμόγελο που τρίζει

Αν με κοιτάς απ΄τη γωνιά
που σ΄ έχει εξορίσει η φυλακή σου
στείλε μου λίγη παγωνιά
μήπως ζεστάνει η ψυχή σου
στα όνειρα σου αν με φιλάς
που κρύβεται τις νύχτες η φυγή σου
κρύψε ένα όνειρο για μας
στο μοναχό, ακοίμητο φιλί σου

Εσένα που δε γνώρισα ποτέ
φωτιά μες της ψυχής μου το ασήμι
ήλιε χλωμέ μου, ήλιε κρυφέ
παλιάς ζωής απέθαντης, μόνη μου μνήμη

Δεν έμαθες ποτέ τι γεύση έχει
το δάκρυ που μου αλμύρισε τ΄ αχείλι
σύννεφο η σκέψη μου και πάντα βρέχει
μες στο τραγούδι μου, που απλώνεται το δείλι


anthrakoryxos © 15-10-20060 3:22


Photo: www.chesscentral.com/.../river-of-time.jpg


24 Νοε 2008

Δυό δάκρυα





Την πόρτα σου περνούν συλλαβιστά
απόψε δυό θλιμμένες καλησπέρες
δυό δάκρυα κι αυτά γονατιστά
στα μάτια μου που φώλιαζαν για μέρες

κι εσύ αλλού, σε πέλαγο
και σε λιμάνι μακρυνό
εσύ σε άλλους ουρανούς
σ΄ ανήλιαγους εσπερινούς

που τα φυλάς και που τα κρύβεις
τα μάτια σου, κοχύλια σου
και τα σφιγμένα χείλια σου
που τα φυλάς και δε γελάς
που τα φυλάς και δε μιλάς

τη σκέψη σου αγκάλιασα γλυκά
μα μ΄ έσπρωξαν οι μαύρες μου Δευτέρες
δυό δάκρυά, σου φύλαξα ζεστά
στα μάτια μου που φώλιαζαν για μέρες

την πόρτα σου περνούν, μα ειναι σβηστά
καντήλια που ΄ν΄ το λάδι τους σωσμένο
με ονόματα που κάψαν σκαλιστά
απο ξωκλήσι που ΄χουν φύγει ρημαγμένο

κι εσύ αλλού, σε πέλαγο
και σε λιμάνι μακρυνό
εσύ σε άλλους ουρανούς
σ΄ ανήλιαγους εσπερινούς

που τα φυλάς και που τα κρύβεις
τα μάτια σου, κοχύλια σου
και τα σφιγμένα χείλια σου
που τα φυλάς και δε γελάς
που τα φυλάς και δε μιλάς

anthrakoryxos © 12-10-2006 @ 02:49

19 Νοε 2008

Η μοναξιά του κόσμου

''Υπάρχει μιά συνέχεια σε όλα. Ακόμη κι αν αυτή είναι ασπρόμαυρη αφίσα σε στύλο της ΔΕΗ αγγελτηρίου. Continuemos''




Όπου οι σκόρπιες σκέψεις μου, υπόγεια αγκαλιάζουν
μοίρες που δεν τις βάφτισαν, αθώες ζωές δικάζουν
όπου γαλέρες μοναξιάς, σε νόστο αρμενίζουν
εκεί φοβέρες των θεών, γαλέρες θα βυθίζουν

θα ταξιδέψω, νύχτα μου
και θα βουλιάξω, φως μου
και μες στα τρύπια δίχτυα μου
η μοναξιά του κόσμου
όλου του κόσμου

Άγριο φεγγαρόφωτο, τις νύχτες που δεν μ΄ είδες
και του Θυέστη τα παιδιά, φαντάσματα, Ατρείδες
να με καλούν στο δείπνο τους, τραγούδια να τους φτιάξω
πόνους κι αγάπες ξόρκισα τη μοίρα τους ν΄ αλλάξω

Εκεί στο μισοσκόταδο, στα τείχη των Κυκλώπων
παραφυλάν τον έρωτα, λείψανα των ανθρώπων
τους άθλους του ο Ηρακλής, ξεχνά και σιγοκλαίει
φωτιά στα μάτια, στην καρδιά και σ΄ όσα η νύχτα λέει

Ταξίδι σ' έχω, νύχτα μου
και βούλιαγμα είσαι, φως μου
στ' αναίτια ξενύχτια μου
η μοναξιά του κόσμου
όλου του κόσμου



anthrakoryxos © 11-10-2006 @ 02:27

Ερχομός



Θα έρθει, η ομίχλη κι εγώ θα κοιτάζω μέσα της
προσπαθώντας να διακρίνω αν τα μάτια σου είναι οι σπίθες που βλέπω
βαδίζοντας προς τα εμπρός...

Θα έρθει η νύχτα κι εγώ θα χάνομαι μέσα της
προσπαθώντας να διακρίνω το φόρεμά σου στην άκρη του γκρεμού
βαδίζοντας προς τα εμπρός...

Θα έρθει η άνοιξη κι εγώ θα νομίζω χειμώνας
προσπαθώντας να φτιάξω χιονάνθρωπους απο γρασίδι
Παγωνιά ψυχής...

Θα έρθει η συγνώμη κι εγώ θα πέσω μέσα της
προσπαθώντας να διαβάσω τ' όνομά της, μα συγνώμη θα ΄ναι
κι εγώ μέσα της...

Θα έρθει και η θάλασσα, με αγάπης μορφή
σε φιλί κυματογελώντας μου
καθώς θα βαδίζω προς τα εμπρός...

Και ο θάνατος, να με αποκοιμίσει
με νανούρισμα να λέει πόσο μάταια όλα.
Εγώ ήδη νεκρός, θα ονειρεύομαι το πρόσωπό σου...




anthrakoryxos © 10-10-2006 @ 17:37