Τώρα που σκουραίνουνε τα μάτια

Και τώρα που σκουραίνουνε τα μάτια,
θα δεις την αλήθεια καθαρά.
Πάντα μαύρα ήθελαν να ΄ναι.
Και να πετάνε...
Για να μην τσακίζονται ξανά και ξανά
απο κείνον τον γκρίζο, απόκρημνο βράχο.
Εκεί που τραγούδησες, ή ούρλιαξες τον πόνο σου
και ένα αέρινο μαστίγιο, ξέρασε το τραγούδι σου πίσω.
Στο πρόσωπο σου.
Ούτε η ασπίδα των δακρύων σου, δεν σε προφύλαξε.
Κι έλεγε το τραγούδι σου:

Μες στα νερά, η λάμψη τους εχάθη
Ή στα ουράνια, ή στης θάλασσας τα βάθη
Κλέψαν μιας νυχτερίδας τα φτερά
Ενός λυγμού την σκοτεινή δροσιά

Απλόχερα σαν χάριζαν, την άγρια ομορφιά τους
Της ίριδας τα χρώματα, λάμπαν την μοναξιά τους
Σκέψη δεν είχες δεύτερη και φόβο μην νυχτώσει
Μάτια απ΄ τον ήλιο πιο λαμπρά, ποιος τάχα θα σκοτώσει

Κι ήρθα παιδί, νυχτέρι εγώ του κόσμου
Μάτια σου είπα, δίχως ήλιο δώσμου
Μάτια σκοτεινιασμένα σαν κι εμένα
Μάτια της νύχτας, μα όχι μάτια ξένα

Αυτή την άδολη φωτιά, λευκή και μεταξένια
Της ίριδας τα χρώματα, ξεθώριασαν σβυσμένα
Σκέψη δεν είχες δεύτερη και φόβο μην νυχτώσει
Τα μάτια σου τα σκοτεινά μου είχες παραδώσει

Και τώρα που σκουρήνανε τα μάτια, άλλαξε και το χαμόγελό σου...
Ξεράθηκε σαν αυτό το λουλούδι, που κρατούσες
για χρόνια σ΄ εκείνο το βιβλίο, να δείς πως το λέγανε, α ναι,
Αισθηματική Αγωγή.
Και οι μνήμες σου, γίνανε πεταλούδες.
Τις ψάχνεις απο Ιούνη μέχρι Σεπτέμβρη, κοντά στον
Καλαμώνα της Ρόδου, με μια απόχη χωρίς δίχτυ.
Γιατί δεν θέλεις να τις φυλακίσεις. Να τις δείς θέλεις μόνο...
- Δεν είμαι τρελλή, επιμένεις.
- Απλά, να... Τα μάτια μου σκοτείνιασαν.
Και μ΄ αυτά τα λόγια, βγάζεις το ξερό σου χαμόγελο απο το βιβλίο.
Ευωδιάζει ο τόπος. Δεν θα χάσει ποτέ πια το άρωμα του.
Και λες ευτυχισμένη:
- Τα μάτια μου σκοτείνιασαν. Και μπορώ να αντικρύσω τον ήλιο
χωρίς να τα κλείνω πια...
Έτσι, κρατώντας μια πεταλούδα στο χέρι σου,
απομακρύνεσαι σιγοτραγουδώντας...

Μες στα νερά, η λάμψη τους εχάθη
Ή στα ουράνια, ή στης θάλασσας τα βάθη
Κλέψαν μιας νυχτερίδας τα φτερά
Ενός λυγμού την σκοτεινή δροσιά...

Photo: Gris Nez (by Myriam Casimon) - worldisround.com
anthrakoryxos © 10-01-2007 @ 03:40

Γράμμα στην απουσία (Μετά τον πόλεμο)

Καληνύχτα καρδιά μου, τη χλαίνη μου βγάζω
Το τουφέκι απ΄ τον ώμο και τις σφαίρες στοιβάζω
Στο τραπέζι που τότε, τα μαλλιά σου ακουμπούσες
Και στα χέρια μου το αίμα, με δάκρυα κοιτούσες

Τότε που έλαμπαν μόνο, με βροντές και με κρότο
Οι ζωές χτυπημένες απ΄ τον ίσκιο τον πρώτο
Μοιραζόταν παντού και γινόταν κομμάτια
Μοιραζόταν κι η θλίψη που είχες στα μάτια

Πως πονούσες δεν είδα, πιο πολύ κι απ΄ τον πόνο
Της ψυχής του στρατιώτη που τον άφηνε μόνο
Και σιωπούσες με θρήνο, όταν όλα τελειώναν
Κι έξω κόκκινα χιόνια, που βογγούσαν σαν λιώναν

Καληνύχτα καρδιά μου, το γράμμα μου αφήνω
Πάνω στ΄ άδειο τραπέζι και λέξη δεν σβήνω
Στο τραπέζι που τότε, τα μαλλιά σου ακουμπούσες
Και στα χέρια μου το αίμα, μόνο το αίμα κοιτούσες...


anthrakoryxos © 09-01-2007 @ 02:33

Καλπασμός

Μοιράζω, πικραμένα χαμόγελα
Σε πεσμένους αγγέλους, τα φτερά τους ν΄ ανοίξουν
Χαράζω, φωτεινές αναμνήσεις
Σ΄ αγκαλιές απο πάγο, τις καρδιές να φωτίσουν

Μέσα στον κόσμο μου, τον αιρετικό
Γυμνός καβαλάρης, χαλινάρι έχω λεία
Της αγάπης το δικό μου μερτικό
Ολημερίς γυαλίζω, σιδερένια πανοπλία

Πιστεύω, σ΄ ολοστρόγγυλες λέξεις
Που μιλάν στο φεγγάρι και πανσέληνος γίνεται
Μαζεύω, ψιχουλάκια φιλιά
Τα πουλιά να ταϊζω, η ψυχή μου ν΄ αφήνεται

Μέσα στον κόσμο μου, τον αιρετικό
Γυμνός καβαλάρης, χαλινάρι έχω λεία
Και της αγάπης το δικό μου μερτικό
Ολημερίς γυαλίζω, σιδερένια πανοπλία


anthrakoryxos © 07-01-2007 15:24

Painting: P.Zoumpoulakis