Momentito

15 Δεκ 2008

Έχει ο πόνος


Έχει ο πόνος μου γραφή
Απόψε και φαρμάκι
Έχει πικρή αναπνοή
Και μια ψυχή μοναχική, που γέρνει στ΄ αεράκι

Έχει η ζωή μου μυστικά
Φαντάσματα που βγαίνουν
Τις νύχτες σαν βεγγαλικά
Φέγγουν κι αόρατα φτερά, ψηλά το ψέμα παίρνουν

Και δεν υπάρχουν γειτονιές, μοναχικά να τραγουδήσω
Στέκουν και κλαίνε στις γωνιές, άνθρωποι σαν κι εμένα
Κι όλοι ζητάν ότι κι εγώ, μόνους να τους αφήσω

Έχει ξημέρωμα η καρδιά
Μα πρώτα έχει σκοτάδι
Μια κρύα, αγέρωχη αγκαλιά
Να σε κρατά στο πουθενά, να σε γελά το βράδυ

Έχει ο πόνος προσευχή
Τις λέξεις παγιδεύω
Κατάρα έχουν και ευχή
Τραγούδι μέσα στη σιωπή, σ΄ όσους Θεούς πιστεύω

Και δεν υπάρχουν γειτονιές, μοναχικά να τραγουδήσω
Στέκουν και κλαίνε στις γωνιές, άνθρωποι σαν κι εμένα
Κι όλοι ζητάν ότι κι εγώ, μόνους να τους αφήσω


anthrakoryxos © 26-11-2006@02:42


14 Δεκ 2008

Σε χρόνια αθώα



Ήταν σε χρόνια αθώα, μυρωμένα
που σου ΄στελνα φιλιά να βαλσαμώνεις
σε στίχους με ακρώνυμα σπασμένα
τα έκρυβες για να μη με λησμόνεις

Ανάβανε κρυφά για μας λαμπάδες
του έρωτα οι Άγιοι κι οδοιπόροι
περνάγαμε απο πέτρες Συμπληγάδες
φτωχοί αλλά γενναίοι θαλασσοπόροι

Και κάτι Κυριακές, πως καρτερούσες
στο Λούνα Παρκ τον κόσμο να τρελαίνεις
απ΄ όλα τα παιχνίδια προτιμούσες
στου τρόμου το τρενάκι ν΄ ανεβαίνεις

Φοβόσουνα και ήθελες θυμάμαι
στα χέρια μου πουλάκι να κουρνιάζεις
άραγε τώρα σε ποια τρένα να γυρνάνε
οι φόβοι που δεν ήθελες ν΄ αλλάζεις

Ήταν σε χρόνια αθώα, μυρωμένα
που σου ΄στελνα φιλιά να βαλσαμώνεις
και μέσα σε βιβλία αραχνιασμένα
τα έκρυβες για να μη με λησμόνεις

Του κόσμου την αγάπη όλη χωρούσες
και κάτι Κυριακές, σκέψη γλυκαίνεις
που απ΄ όλα τα παιχνίδια προτιμούσες
στου τρόμου το τρενάκι ν΄ ανεβαίνεις


anthrakoryxos©26-10-2006@07:11

5 Δεκ 2008

Τυφλή Ματιά




Βλέπω τις νύχτες να φοράν τα γιορτινά τους
και να χορεύουν με τη σκέψη σου αγκαλιά
μουντό ξημέρωμα να σβήνει στη ματιά σου
όταν το βλέμμα σου φοράς απ΄ τα παλιά

χιλιάδες θύμησες, γνωστοί άγνωστοι τόποι
πόλεις ερείπια που στέκονται γυμνά
εκεί που ξαγρυπνούν κρυφοί σου πόθοι
πλάι σε ποτάμι που χρυσά έχει νερά

αργοπατάς ελάφι άγριο μεθυσμένο
πάνω στα φύλλα τα ξερά του φθινοπώρου
σ΄ αρχαίο ναό σώμα γυμνό και μεταξένιο
ενός πολέμου, τρόπαιο να ΄ναι νικηφόρου

βλέπω τις νύχτες να φοράν τα γιορτινά τους
σ΄ ένα πλατάνι ανεβασμένη να τις βρίσκεις
μέσα στο χέρι σου τ΄ αστέρια, τα παιδιά τους
σαν ξωτικό ή γυνή, ποτέ σου να μη θνήσκεις

αυτά που αιώνες είν΄ ακουμπισμένα
επάνω σε κρυφή, άδολη γη
να γίνονται με το κορμί σου ένα
λάμψη ψυχής, τόπος γιορτής και προσταγή

βλέπω τις ερημιές πάνω στα τρένα
μαντήλια να κουνάνε στους ανθρώπους
κι αυτά που έχτισε η μοίρα τους με κόπους
μοιάζουν με όνειρα στο νου σφιχτοδεμένα

σαν πόση σημασία έχει τι βλέπω
πόσο ο τυφλός το φως μπορεί να δεί
το μέσα μου έχει μάτια στη βροχή
μα να με κυβερνά του επιτρέπω


anthrakoryxos © 21-10-2006 @ 03:04

Photo: www.devinatart.com - Viscoza