Momentito

16 Οκτ 2007

Χαμένα Ταξίδια


Ονειρευόσουν θάλασσες στην Punta Cana
Σου είχε πάρει το μυαλό ένα καλοκαίρι
Μια μελαμψή, Bruja σωστή, Δομηνικάνα
Που ΄χες γνωρίσει, τιμονιέρης, στο ίδιο φέρυ

Στον Παντοκράτορα, χάιδευες τα μαλλιά της
Φίλαγες χείλη που μυρίζαν φρέσκο μάνγκο
Χρόνια περάσαν, μα σε στοιχειώνει η ομορφιά της
Και τη θυμάσαι, στης Μαργαρώνας το απάγκιο

Μετράς τουρίστες, βράδυ-πρωί σε μια γραμμή,
Πρέβεζα-Άκτιο, καπετάνιος σ΄ ένα φέρυ
Άτυχος πλοίαρχος, που θάλασσα δεν ξέρει
Μόνο μαντεύει, του θυμού της την ορμή

Σε Ναυτική σχολή, παιδί απο επαρχία
Για νοητά λιμάνια, πάντα έβαζες μπάρκα
Από το Cabo Rojo, Villagarcia
Κι από το Guayaquil στη Santa Marta

Η μόνη αλμύρα που σε τρώει, δύο δάκρυα
Μα δεν μπορείς, ούτε κι αυτά να τα καργάρεις
Με δίχως άλμπουρα, το πλοίο και κατάρτια
Κι εσύ σαν άλλος του Αχέροντα βαρκάρης

Μετράς τουρίστες, βράδυ-πρωί σε μια γραμμή,
Πρέβεζα-Άκτιο, καπετάνιος σ΄ ένα φέρυ
Άτυχος πλοίαρχος, που θάλασσα δεν ξέρει
Μόνο μαντεύει, του θυμού της την ορμή




17/03/06

14 Οκτ 2007

Το βλέμμα της βροχής


Απ΄ το υπόγειο, βλέμμα Μεσόγειο
Πιάνω
Το κουβαλάω, το ακουμπάω
Στο πιάνο
Πατάει τα πλήκτρα, ζωή στη νύχτα μου
Δίνει
Για μια στιγμή, με φιλάει η μουσική
Και με γδύνει

Κι αμέσως, μονάχο μ΄αφήνει
Σε χίλιες σιωπές, αγκαλιές
Βγαίνω ξανά και κοιτώ χαμηλά
Απ΄το μπαλκόνι
Φώτα σβησμένα, μάτια χαμένα
Φύγαν μακρυά, στα υπόγεια θαμμένα
Στη σκόνη


Νότα τη νότα, στον ουρανό μου
Θα σχηματίσω
Μάτια σε δόσεις και αποχρώσεις
με λίγο γκρίζο
κι όταν γεμίσει, σύννεφα, θλίψη
θα πω να βρέξει
δάκρυα μόνο, με δίχως πόνο
χωρίς μια λέξη

Απ΄το υπόγειο, βλέμμα υπόγειο
Με πιάνει...


08/03/06