Momentito

16 Οκτ 2007

Χαμένα Ταξίδια


Ονειρευόσουν θάλασσες στην Punta Cana
Σου είχε πάρει το μυαλό ένα καλοκαίρι
Μια μελαμψή, Bruja σωστή, Δομηνικάνα
Που ΄χες γνωρίσει, τιμονιέρης, στο ίδιο φέρυ

Στον Παντοκράτορα, χάιδευες τα μαλλιά της
Φίλαγες χείλη που μυρίζαν φρέσκο μάνγκο
Χρόνια περάσαν, μα σε στοιχειώνει η ομορφιά της
Και τη θυμάσαι, στης Μαργαρώνας το απάγκιο

Μετράς τουρίστες, βράδυ-πρωί σε μια γραμμή,
Πρέβεζα-Άκτιο, καπετάνιος σ΄ ένα φέρυ
Άτυχος πλοίαρχος, που θάλασσα δεν ξέρει
Μόνο μαντεύει, του θυμού της την ορμή

Σε Ναυτική σχολή, παιδί απο επαρχία
Για νοητά λιμάνια, πάντα έβαζες μπάρκα
Από το Cabo Rojo, Villagarcia
Κι από το Guayaquil στη Santa Marta

Η μόνη αλμύρα που σε τρώει, δύο δάκρυα
Μα δεν μπορείς, ούτε κι αυτά να τα καργάρεις
Με δίχως άλμπουρα, το πλοίο και κατάρτια
Κι εσύ σαν άλλος του Αχέροντα βαρκάρης

Μετράς τουρίστες, βράδυ-πρωί σε μια γραμμή,
Πρέβεζα-Άκτιο, καπετάνιος σ΄ ένα φέρυ
Άτυχος πλοίαρχος, που θάλασσα δεν ξέρει
Μόνο μαντεύει, του θυμού της την ορμή




17/03/06

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Το παρελθόν μας ταξίδια στην θάλασσα, το μέλλον μας ταξίδια στα αστέρια και το παρόν μας δάκρια. Τι μου θύμισε το ποίημα σου!
Soul32