Momentito

9 Αυγ 2008

Τα μακρινά, ο χρόνος ξένα τα βαφτίζει



Ήτανε σαν ν’ αντίκριζα τον ήλιο
Τα μάτια σου φωτιές μα κι αστρανάμματα
Έχασα το πολύ μα και το λίγο
Πρώτη βροχή μου αιώνια προσανάμματα

Σ’ ένα τραγούδι σ’ έκλεισα πριν φύγω
Μουρμουρητό θνητό, σε ξένη γη
Κάθε πρωί τα μάτια μου να στύβω
Που κάθε βράδυ τα ‘πιανε η βροχή

Χώμα δε θα βρεθεί για να φιλήσω
Λέξη δε θα ‘χω σ’ άνθρωπο να πω
Τα μακρινά, ο χρόνος ξένα τα βαφτίζει
Ο γυρισμός πικρός κι αυτός και που ν’ αφήσω
Τραγούδι ήλιο, χρόνια που χρωστώ
Τώρα δεν ξέρω η μοναξιά σου που γυρίζει

Κουράστηκε και το χαμόγελό μου
Σκούριασε απ’ τα τόσα μου ταξίδια
Και λαμπυρίζει μόνο στ’ όνειρό μου
Τα βλέμματά μας που ‘ναι αγέραστα και ίδια

Μας μένει μόνο η γλώσσα της ψυχής
Κι έχει για φόντο αεροπλάνα και διαδρόμους
Να κουβεντιάζουμε, σταγόνες της βροχής
Λέξη παλιά, ξανά στους πρώτους δρόμους

Τίποτα πια δικό μου να γυρίσω
Ζωή παραθυρόφυλλο κλειστό
Τα μακρινά, ο χρόνος ξένα τα βαφτίζει
Ο γυρισμός πικρός κι αυτός και που ν’ αφήσω
Τραγούδι μόνο, χρόνια που χρωστώ
Τα μακρινά ο χρόνος μόνα τα βαφτίζει