Momentito

22 Μαρ 2009

Γράμμα στην απουσία (Μετά τον πόλεμο)




Καληνύχτα καρδιά μου, τη χλαίνη μου βγάζω
Το τουφέκι απ΄ τον ώμο και τις σφαίρες στοιβάζω
Στο τραπέζι που τότε, τα μαλλιά σου ακουμπούσες
Και στα χέρια μου το αίμα, με δάκρυα κοιτούσες

Τότε που έλαμπαν μόνο, με βροντές και με κρότο
Οι ζωές χτυπημένες απ΄ τον ίσκιο τον πρώτο
Μοιραζόταν παντού και γινόταν κομμάτια
Μοιραζόταν κι η θλίψη που είχες στα μάτια

Πως πονούσες δεν είδα, πιο πολύ κι απ΄ τον πόνο
Της ψυχής του στρατιώτη που τον άφηνε μόνο
Και σιωπούσες με θρήνο, όταν όλα τελειώναν
Κι έξω κόκκινα χιόνια, που βογγούσαν σαν λιώναν

Καληνύχτα καρδιά μου, το γράμμα μου αφήνω
Πάνω στ΄ άδειο τραπέζι και λέξη δεν σβήνω
Στο τραπέζι που τότε, τα μαλλιά σου ακουμπούσες
Και στα χέρια μου το αίμα, μόνο το αίμα κοιτούσες...


anthrakoryxos © 09-01-2007 @ 02:33

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ξαναγύρισες στην "σκοτεινιά" σου ποιητή μου , βλέπω ...
Ξαναγύρισες στην σκοτεινιά , αλλά η δική μας ζωή (η μπλογκοζωή εννοώ) , γέμισε φως ...
Παράδοξο δεν είναι ;

dyosmaraki είπε...

Καμιά φορά το άδειο τραπέζι μπορεί να γιομίσει αναπάντεχα από λουλούδια.
Και τότε το γράμμα θα στέλνει ελπιδοφόρα μηνύματα...
Καλό βράδυ εύχομαι