Momentito

18 Μαρ 2008

Οι άδειες μέρες


Σκιρτούν οι αισθήσεις
Βγάζουνε, μικρές φωνές, απόλαυσης
Κι ύστερα χάνονται, μην και τις αγαπήσεις
Στο δρόμο μιας ιδανικής, δικής τους κόλασης

Πονάει το σώμα
Υποφέρει, στερημένο απ' τις αισθήσεις
Τρέμει τ΄ αχείλι, φιλοδίψασε το στόμα
Δε φτάνει ο έρωτας, που ζεί σε παραισθήσεις

Άδειο χωριό, σωστό ρημάδι
Κορμί λειψό, δε νοιώθει χάδι
Που ΄ναι οι έρωτες, να το φυλάξουν
Καημοί και πόνοι, μην το προφτάσουν

Μόνος σαν είσαι
Μοναχός, θεούς κι ανθρώπους βρίζεις
Κράτα τον πόνο, τα μάτια κλείσε
Στην μοναξιά, συνήθως τ΄ όνειρο γκρεμίζεις

Κόμπος ν΄ αφήσει
Να μη γυρίσει, μακρυά, απ΄ τα δυό σου μάτια
Γλυκιά που είν΄ η προσμονή, κανένας μην τη σβύσει
Μήπως κολλήσουν κάποτε, τα χίλια σου κομμάτια

Άδειο χωριό, σ΄ άδειο κιτάπι
Ήταν γραφτό σου, να μένεις μόνος
Σου δώσαν οι έρωτες, ψωμί κι αλάτι
Ψωμί, αλάτι κι ύστερα ο πόνος


26-04-06

Photo: Meneksedia blog


4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Σκιρτούν οι αισθήσεις και όχι μόνο. Και πάλι καλημέρα σου.
Soul32

JENY... αστεροτρόπιο είπε...

τα γκρεμισμένα κομμάτια μου θύμησαν ήχους και μυρωδιές στην Αχαρνών κάτι βράδια υγρά.
Στις απουσίες, στη μοναξιά και στους δρόμους της δικής τους τουλάχιστον κόλασης.

Ανώνυμος είπε...

ευχαριστώ ρε φίλε....
πολλά βράδια μου έχεις κρατήσει συντροφιά....
πολύ καλή συντροφιά...διαβάζοντας
Εσυ οι στίχοι σου ...η μουσική σου...και μπουκάλια ουίσκι δικά μου:)
Ευχαριστώ ρε φίλε...

θοδωρής

anthrakoryxos είπε...

@Soul32
Η άνοιξη να ΄ναι;;;
Καλοδεχούμενη αν είναι..

@jeny
Ψωμί κι αλάτι jeny. Κι ύστερα..

@Θοδωρή
Με συγκίνησες..
Μου θύμισες πολλά, μ' αυτό που έγραψες.
Ευχαριστώ απο καρδιάς..
Και ένα μπουκάλι, δικό μου..φίλε!!