Momentito

3 Απρ 2007

Της νύχτας....



Σε χάνω σε μια λάμψη, νύχτα μου
Καθώς ροδίζουν οι κορφές
Απ΄ τα βουνά που αγάπησα

Τον ίσκιο τους σαν είδα


Αυγή λένε την φόνισσα, νύχτα μου
Που δεν την κόβουν αστραπές
Στα χέρια μου την κράτησα

Μονάκριβή μου ελπίδα


Έκρυψα ένα μαχαίρι, νύχτα μου
Το δίστομο τ’ ατσάλι
Μην ήλιος το προδώσει

Και μόνο μου μ΄ αφήσει



Χωρίς φεγγάρι σαν θα ΄ρθείς, νύχτα μου
Και με σκεπάσεις πάλι
Να βγεί να ξεσπαθώσει

Γλυκά να με φιλήσει....
Κάπως έτσι φεύγουν κάποτε οι νύχτες, για να δώσουν τη θέση τους στις μέρες, αυτές που δίχως έλεος δικάζουν.
Β. Παπακωνσταντίνου - Ε. Βιτάλη :
Οι μέρες που δικάζουν http://www.box.net/shared/1p9rq4r1uk
Photo 1: Missile trail at DAWN - Frank Zullo

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Σ'ευχαριστω "σκοτεινε μου ποιητη", για τα δακρυα που μου χαρισες αποψε.Τα χρειαζομουν .

Ανώνυμος είπε...

Αυτή η "νυχτα" ειναι μαγική...
Τι άλλο να πει κανείς...

Lorelei Am Rhein είπε...

Πόση γλύκα και τρυφεράδα αναδίνει το μπλογκ σου!
Χαίρομαι που ανακάλυψα το ορυχείο σου!
Καλό Πάσχα!
:-)

anthrakoryxos είπε...

@silia
Αμοιβαίο είναι..

@μαρία νικολάου
ή ματωμένη.

@lucy
κι εγώ τα αγριολούλουδά σου