Το βαγονέτο με το κρυφό όνειρο
Χρόνια πενήντα να μετράς στης γης τα βάθη
είπες κι εσύ "θέλω να ζήσω τ΄ όνειρο μου"
μα κάπως έτσι ξεκινούν όλα τα λάθη
και κάπως έτσι, τρένο έγινες του δρόμου
Είδες τον ήλιο, τα λουλούδια, τους ανθρώπους
κι όλο χαρά είπες "εδώ θέλω να ζήσω"
ξέχασες όμως τη χαρά σου σ' άλλους τόπους,
κι απ' τη σκουριά δεν πάς μπροστά, ούτε και πίσω
κι απ' τη σκουριά δεν πάς μπροστά, ούτε και πίσω
Γκρίζες οι πόλεις και οι άνθρωποι πιο γκρίζοι
ο ήλιος κρύφτηκε, πίσω από το τσιμέντο
κι αντί λουλούδια, μια γραμμή άσπρη γυρίζει
πάνω στην άσφαλτο, -στης πόλης πάει- το κέντρο 
Ο πιο υγρός κι αληθινός σου εφιάλτης
Φωλιά δεν είχε μες στα έγκατα των βράχων
Είχε μορφή μιας εφήμερης αγάπης
Κέντρο της πόλης και πατρίδα των μονάχων
Photo 1 : wwwindustrieluwagonmineshtml
Photo 2 : JOHN MAHONEY - THE GAZETTE
5 σχόλια:
Ετσι ειναι τα κρυφα όνειρα..Γεμάτα ομορφιές και με μια πίκρα να ακολουθεί..Καλημερα.
Μαρια Νικολαου
ένα οξειδωμένο όνειρο γίνεται εφιάλτης, υγρός κι αληθινός, λες..
υπάρχουν όνειρα που δεν οξειδώνονται?
η απάντηση είναι όχι! ότι έρχεται σε επαφή με τον αέρα, απλά, σκουριάζει..
και όταν κάποιος λέει "θέλω να ζήσω τ' όνειρό μου..." το εκθέτει στην πιο υγρή νοτιά!
, νόμοι της φύσης!
Mια φτυαριά ευχαριστώ για αυτά πυ διαβάζω εδώ στα βάθη.
Κάθε φορά έρχομαι χωρίς κράνος και φακό.
Το φως πάντα θα μας κερδίζει απ'το σκοτάδι.Μα εσύ που γνώρισες μονάχα τη σκιά πως θ'αντικρύσεις το φως της μέρας και πως θ'αντέξεις όσα το φως που ζήλεψες θ'αποκαλύψει;..
@Μαρία
Πολλές φορές την αναζτούμε ακόμη κι αυτήν την πίκρα.
@αλαφροίσκιωτε
Μαζί σου! Και τα όνειρα πότε μην κλείνεις σε κλουβιά, ακόμη κι αν οξειδώνονται..
@χνούδι
Την γύμνια μας μόνο χρειαζόμαστε. Να την φυσάει ο λίγος αγέρας απ΄ τις χαραμάδες και το χνούδι μας, να μας θυμίζει ότι έχουμε αισθήσεις.
@nastasia
Με μισόκλειστα μάτια.
Παιδεύοντας τα στο ημίφως.
Και τελικά δεν έχει και τόση σημασία αν αντέχεις, όσο αυτά που ζηλεύεις να τα ζείς.
Δημοσίευση σχολίου