Momentito

30 Απρ 2007

Φυλακισμένο κύμα


Τυχαία να μιλάς
Σε λουλούδια, σε δέντρα, σε καρδιάς ξεχασμένης τους χτύπους
Ρομφαία να κρατάς
Να φωτίζεται ο πόνος, ο μόνος, ο χαμένος στης τύψης τους κήπους


Έτσι κι αλλιώς τα κύματα θα φεύγουν
Μ΄ εμάς ξοπίσω τους γυμνούς και χέρια απλωμένα
Μια να τα πιάνουμε και μια να μας ξεφεύγουν
Σαν τα φιλιά σε χείλη σφραγισμένα


Στα μάτια να κοιτάς
Ανθρώπους και μάγισσες πριν σβήσουν στου χρόνου τη χάση
Δίπλα τους σαν περνάς
Πρότου απ΄ τα μάτια, τη φλόγα σου ο πόνος αρπάξει

Έτσι κι αλλιώς τα κύματα θα φεύγουν
Μ΄ εμάς ξοπίσω τους γυμνούς και χέρια απλωμένα
Μια να τα πιάνουμε και μια να μας ξεφεύγουν
Σαν τα φιλιά σε χείλη σφραγισμένα


Κι αφού ποτέ η χούφτα σου, ονειροβάτη πλανεμένε
Δεν θα ΄ναι φυλακή για ένα κύμα
Πάρε για δάκρυ την αλμύρα του, εσύ φυλακισμένε
Για μια δύσκολη στιγμή, για ένα κρίμα
Photo: mt.middlebury.edu/

4 σχόλια:

hliaxtida είπε...

Για μια δύσκολη στιγμή..για ενα κρίμα..
Μοναδικό..
Και πάλι μπράβο σου..

candyblue είπε...

Τι παρακαλάει το κύμα,γλύφοντας το βράχο,τόσους αιώνες; Και ο βράχος ανένδοτος,ασάλευτος χωρίς σχήμα το επιτηρεί;

Ανώνυμος είπε...

Τα λόγια σου άγγιξαν για μια ακόμα φορά την ψυχή μου. Κύμα αλμυρό το δάκρυ… δε φυλακίζεται μέσα μου. Να είσαι καλά!

anthrakoryxos είπε...

@Ηλιαχτίδα
Να ρίχνεις τις αχτίδες κι εδώ στα σκοτάδια.

@candyblue
Χωρίς σχήμα, καλά το λες.
Αν το επιτηρεί ή το ζηλεύει και απλά είναι περήφανος, δεν ξέρω

@κατερίνη
Πως να το φυλακίσεις το κύμα..
Πόσο μάλλον, όταν κρύβεται στα μάτια.