Momentito

1 Μαΐ 2007

Ανάμνηση...



Στους πρώτους ήχους της βροχής
Ήρθα να πω, καλημέρα, δεν σ' ορίζω
Όμως με κάλυψε της θλίψης σου το γκρίζο
Κι η μοναξιά μιας αδειανής ψυχής


Είχε το γέλιο σου μια συννεφιά
Τα μάτια σου τραγουδούσαν λυπημένα
Κι ήταν καλύτερα που πήγαινα στα ξένα
Να μην θυμάμαι πια, να μην θυμάμαι πια...


Το πρώτο βράδυ, που δεν είχα το φιλί σου
Το χέρι άπλωνα γλυκά να σ' ακουμπήσω
Και όλο ξέχναγα πως είχες μείνει πίσω
Κι όλο περίμενα ν' ακούσω τη φωνή σου


Περάσαν χρόνια, που 'χω να σε δώ
Ξένοι οι άνθρωποι, ξένος και ο καημός μου
Μόνος μου φίλος, ο αναστεναγμός μου
Και μια σκέψη, πως ακόμα σ' αγαπώ


Είχε το γέλιο σου μια συννεφιά
Τα μάτια σου τραγουδούσαν λυπημένα
Κι είναι αβάσταχτο που έφυγα στα ξένα
Σαν σε θυμάμαι πια, σαν σε θυμάμαι πια...
Και ξέβαφαν οι χρωματιστές μέρες, μέχρι που κατέληξαν στο
Photo 1: From chepik com
Photo 2: From A Childhood Story by Robert Bossman

4 σχόλια:

hliaxtida είπε...

Eνα πανέμορφο μελαγχολικο ποιημα γεμάτο εικονες αγάπης και θλίψης..
Μου μοιάζει..
Καλημερα σου και καλο μηνα να εχεις

Ανώνυμος είπε...

"Είχε το γέλιο σου μια συννεφιά"...

Τα βράδια κοιμάμαι αφήνοντας ανοιχτό τον ήχο των λυπημένων ανασκαφών σου.
Δεν είσαι μόνος, δεν είμαι μόνη
έρχεται η νύχτα και μας σιμώνει...

Paranoia είπε...

γράφεις πολύ όμορφα
λεπτή ψυχή
σ'ευχαριστώ που μου άνοιξες την πόρτα σου
καλή σου μέρα με ήλιο

anthrakoryxos είπε...

@ηλιαχτίδα
Αν σου μοιάζει, κάπου θα κρύβει λίγο φως.

@ανώνυμο
........

@paranoia
Καλό απόγευμα και σε σένα.
Για κάποιους, δεν υπάρχουν πόρτες.
Τις καταργούν.
Να είσαι καλά!