Momentito

8 Μαΐ 2007

Γράμμα στην Ελένη




Έγιναν κόκκινα τα φώτα έξω απ’το σπίτι
Που μεγαλώσαμε και ζήσαμε παλιά
Και την γλυκειά μας την κυρία Αφροδίτη
Τώρα φωνάζουνε πουτάνα τα παιδιά

Και στην αυλή της κυρά – Νίκης, στη λιμνούλα
Έχουν ψοφήσει τα χρυσόψαρα καιρό
Μόνο μια σύριγγα στου κήπου την ακρούλα
Παίζει τα βράδυα, τον κρυμμένο θησαυρό

Αν θα βρεθείς Ελένη κάπου στην Αθήνα
Να μην περάσεις απ’ το σπίτι το παλιό
Κράτα καλύτερα στη σκέψη σου εκείνα
Που σου θυμίζουνε βαζάκι με γλυκό

Μες στο δρομάκι, που πιανόμασταν στα χέρια
Και αντηχούσε μόνο γέλια παιδικά
Τώρα αστράφτουνε τις νύχτες τα μαχαίρια
Και είδα αίμα στης Σοφίας τα σκαλιά

Κάθομαι πια στο καφενείο της γωνίας
Που πίναμε ούζο Κυριακή, καμμιά φορά
Και πρωτοφίλησα στο στόμα τη Μαρία
Μα δεν μιλάει εδώ, κανείς Ελληνικά

Αν θα βρεθείς Ελένη, κάπου στην Αθήνα
Μην πλησιάσεις στην παλιά την γειτονιά
Άσε ένα δάκρυ σου, αν θές για όλα εκείνα
Που αγαπήσαμε και δεν υπάρχουν πια...

6 σχόλια:

Astrojoggi είπε...

Την καλημερα μου Κωστα
περναγα ...
κι επεσα στο Αγαπημενο μου!!!

Ανώνυμος είπε...

υπέροχο

kyriaz είπε...

Αλήθεια μ' άρεσε!

Ανώνυμος είπε...

Καλησπερα σκοτεινε , γλυκε μου ποιητη.
Αφησε την την Ελενη , να παει να την δει την γειτονια της . Οι γειτονια που μεγαλωσαμε , ειναι μια μανα (κοιτα να δεις που σημερα ειναι και η γιορτη της μητερας), μια μανα που οσο και να την στραπατσαρουν , οσο και να προσπαθησουν να την αλλοτριωσουν , οσο και να την βρωμισουν, να την χτυπησουν, να την ακρωτηριασουν , παντα θα αξιζει να πηγαινουμε να την βλεπουμε και να χαϊδευουμε τις πληγες της.....Ακριβως...οπως τη μανα μας.
Γι αυτη την "μανα-γειτονια", θα γραψω κι εγω κατι....στο υποσχομαι

Paranoia είπε...

Ζηλεύω την Ελένη....

anthrakoryxos είπε...

@astrojoggi
Φιλιά στο νησί..

@αργυρένια,@kyriaz
:)

@Silia
Αν αυτοί οι απλοί στίχοι γίνονται αφορμή να γράφεις τέτοια κείμενα, να γράφω συχνότερα.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ.

Όσο για την Ελένη, ότι και να της έλεγε αυτός που έγραφε το γράμμα, πάλι εκεί θα γύριζε.
Στη ''μάνα'' γειτονιά.
Λένε, πως κάποιες φορές, η ανάμνηση, πρέπει να μένει ως έχει.
Και τίποτα να μην την χαλάει.
Είναι αυτή η απογοήτευση, που έχεις, όταν σκέφτεσαι: Αλλο ένα απο τα όμορφα, που χάθηκε.
Πρέπει;

@paranoia
Γιατί;