Δεν λυπάμαι που δεν είσαι εδώ
Δεν λυπάμαι που δεν είσαι εδώ
που δεν θα 'ρθεις ποτέ πια, λυπάμαι
και τα ίδια τραγούδια θυμάμαι
μα δεν έχουν τον ίδιο σκοπό
οι ζωές που δεν θέλουν να αλλάξουν
θα στοιχειώσουν σε μαύρο καιρό
και τα χρόνια τους θα 'ναι θαρρώ
σαν πουλιά που δεν λεν να πετάξουν
στον καθρέφτη κοιτάζω θλιμμένα
λυπημένος του χαμογελώ
και για σένα ξανά του μιλώ
μα ραγίζει και σπάει για μένα
μια πένα στο χέρι κρατάω
σαν μικρούλα μου μοιάζει καρδιά
είναι γκρίζα σαν την συννεφιά
μα τα σύννεφα πια τ' αγαπάω
στο ταξίδι που πας να προσέχεις
κι αν εμένα στο δρόμο ξεχάσεις
το χαμόγελο μόνο μη χάσεις
και τον ήλιο στα μάτια που έχεις
τις ζωές που δεν θέλουν να αλλάξουν
θα στοιχειώσει ένα βράδυ ο χρόνος
δεν το θέλει κανείς να ΄ναι μόνος
τη σιωπή τους οι μόνοι θα κλάψουν
Και οι ίδιες ερωτήσεις, μας βασανίζουν
έναν αιώνα
μετά
Photo : Roman Loranc - ''Road with Clouds - Stanislavs County''
3 σχόλια:
Καλημέρες!
Καλημέρες από ήλιο!
Καλημέρες από βύσσινο!
Δεν είναι περίεργο?
Αν είχε μέινει θα είχε γραφτεί ποτέ αυτό το τραγούδι για Εκείνη?
Δεν έχουμε όλοι την τάση να εξιδανικεύουμε το παρελθόν?
Ο τρόπος για εμέμα είναι ένας: Κοιτάω μπροστά, τα κάλύτερα έρχονται γιατί σήμερα (σήμερα, όχι αύριο) it's the first day of the rest of your life!
όμορφο και τούτο
καλημέρα
@passionaria
Και το μέλλον εξιδανικεύουμε.
Και όλα κάποια στιγμή παρελθόν είναι- θα είναι.
Πολλές φορές δεν έχει τόσο σημασία το τραγούδι ή ο στίχος ή τα πρόσωπα.
Αυτή η σπίθα που ξυπνάει και μας αγκυλώνει έχει σημασία.
Το ότι υπάρχει. Και μας δίνει την ψευδαίσθηση, ότι είμαστε ζωντανοί.
@paranoia
Κι εσύ μια χαρά μου φαίνεσαι!
:)
Δημοσίευση σχολίου