Άτροπος
Θέλω να κλάψω, μα δεν ξέρω για ποιόν
Σαν βλέπω τους ανθρώπους που αόρατοι περνάν
Και δεν κοιτάν
Ίδιοι φαντάσματα το δρόμο τους που χάσαν
Ζωή πως είχαν μέσα τους ξεχάσαν
Και δεν τους νοιάζει απο που ήρθαν
Και που παν
Θέλω να φύγω, μα δεν ξέρω για που
Τους δρόμους μου, σου χάρισε μια λέξη
Άδειασε η σκέψη
Κι είναι κρυφή της μοναξιάς μου η λιτανεία
Φωνή που λείπει, απο μια βουβή ταινία
Που οι ηθοποιοί της την ελπίδα μου 'χουν κλέψει
Θέλω τον ήλιο, μα μου έχει κρυφτεί
Χάνονται δυο χαμόγελα, μες στο πυκνό σκοτάδι
Γίνονται νύχτα
Στο πάτωμα της θλίψης μου παγώνει
Η ανάγκη μου όλο και πιο μόνη
Πιασμένη πάλι σε παγίδα
Στου νου τα δίχτυα
Photo: 2d valley com - Ghosts
4 σχόλια:
Χρονια Πολλα Κωστη!
ομορφα και δημιουργηκα...
"Θέλω να φύγω, μα δεν ξέρω για που
Τους δρόμους μου, σου χάρισε μια λέξη
Άδειασε η σκέψη"
Πόσες φορές το έχουμε νιώσει αυτό... απλά να θέλεις να φύγεις.. δε σε νοιάζει που θα πας, απλά να μην είσαι εδώ...
Μελένια λόγια. παγωμένα σαν το χρυσάφι. ζεστα΄σαν το αίμα...
P.S. Χρόνια Πολλά για τη Δευτέρα!
θα ξαλαφρώσεις
το δάκρυ, είναι λύτρωση
και ανήκει σε όλους
καλό Σ/Κ
@astrojoggi
Δεν ξεχνάς έ;
Καλά μπάνια εύχομαι!
@passionaria
Ωραίο δεν είναι το αίσθημα;
Αν και όχι πάντα.
''Απλά να μην είσαι εδώ''.
Και το μέλι, γλύκα κι αυτό. Αρκεί να μην είσαι δίπλα στην κυψέλη!
Ευχαριστώ για το P.S.
@paranoia
Ας το ελπίσω!
:)
Δημοσίευση σχολίου