Κυρά
Κυρά φαρμακωμένη
Στον πόνο μπολιασμένη, κάποτε έκλαψες
Παλιά αγαπημένη
Σε μι΄ άκρη ακουμπισμένη, ήρθες, πέτρωσες
Στ΄ αδράχτι των ματιών σου
Ο θάνατος γυρνάει, γλυκά τυλίγεται
Καρφώνεις στον σταυρό σου
Τον άδικο χαμό σου, αυτός αφήνεται
Ζείς μονάχη, καινούριους, παλιούς
Δανεικούς και δικούς σου χειμώνες
Ξεψυχάς μ΄ έρωτες σου δειλούς
Σε γυαλί, χαραγμένες εικόνες
Τρέμουν τα δυό σου χέρια
Μια δέηση στ΄ αστέρια, πάει χαμένη
Σε σκοτεινά λημέρια
Κρύβονται περιστέρια, η αγάπη ξένη
Κυρά φαρμακωμένη
Το μόνο που σου μένει, είναι ο θάνατος
Η μοναξιά σε παίρνει
Και την ψυχή σου υφαίνει, πόνος αμάραντος
Ζείς μονάχη, καινούριους, παλιούς
Δανεικούς και δικούς σου χειμώνες
Ξεψυχάς μ΄ έρωτες σου δειλούς
Σε γυαλί, χαραγμένες εικόνες
06/04/06
Photo: Κυρά των αιθέρων-Χαλούλος Π. (Λάδι σε μουσαμά)
3 σχόλια:
Ζείς μονάχη, καινούριους, παλιούς
Δανεικούς και δικούς σου χειμώνες
πολύ πολύ καλό :)
“… πόνος αμάραντος ...»
Όντως παντού , αμάραντος στέκει ο Πόνος . Πάντα ενεργός , δραστήριος , φρέσκος , δροσερός , έτοιμος , ... πάντα ... παντού ....
Το καλό , είναι ότι τον συνηθίζεις στο τέλος και μαθαίνεις να ζεις μαζί του .
Αυτή , είναι και η ... «ήττα» του .
@νεφελόεσσα
:)
@sillia
Όποιος κατάφερε τον πόνο να φιλήσει
και μεθυσμένο ένα βράδυ του θανάτου
στα σκαλοπάτια του απαλά να τον αφήσει
έχει ξορκίσει τα πιο μαύρα απ' τα φιλιά του..
Φιλιά σου!!
Δημοσίευση σχολίου