Momentito

14 Φεβ 2008

Ο Γιάννης της φωτιάς



Συχνά πυκνά, με σταματάς στο ίδιο δρόμακι
Τσιγάρο ζητάς, μου γνέφεις και πας, που πας
Αρβύλα στρατιωτική, που έλιωσε φοράς

Κι ένα ταγάρι κόκκινο στον ώμο

Συχνά πυκνά, ξυπνάς στο ίδιο παγκάκι
Μιλάς στα πουλιά τους λές τ΄ αγαπάς και πάς
Σε δρόμο μόνο εσύ που ξέρεις, της καρδιάς

Δακρύζουνε τα μάτια απ΄τον πόνο

Σε φωνάζουν Γιάννη της φωτιάς
Μα δε γυρνάς, δεν τις γνωρίζεις των ανθρώπων τις φωνές
Και είναι η μόνη μέρα που γελάς, όταν ανάβουνε τ΄ Αι Γιάννη τις φωτιές

Ένα κουβάρι έχεις στην τσέπη μπερδεμένο
Το ξεμπερδεύεις σαν ακούς πικρές καμπάνες
Σε βρίσκει το ξημέρωμα σε τάφους καθισμένο

Να χαιρετάς δειλά, όλες τις χαρομάνες

Στασίδι έχεις μια γωνία στην πλατεία
Βράδυ τ΄ Αι Γιάννη, στέκεις μόνος και γελάς
Κουβάρι ρίχνεις στη φωτιά, σε λιτανεία

Πρώτος πηδάς κι ύστερα φεύγεις, πας

Σε φωνάζουν Γιάννη της φωτιάς
Μα δε γυρνάς, δεν τις γνωρίζεις των ανθρώπων τις φωνές
Και είναι η μόνη μέρα που γελάς, όταν ανάβουνε τ΄ Αι Γιάννη τις φωτιές


08/04/06

3 σχόλια:

keadas είπε...

εξαιρετικό!

dyosmaraki είπε...

Με συγκλόνισε το κείμενό σου!
Την καλησπέρα μου!
ΥΓ. Η συγκεκριμένη γιορτή του Αη Γιάννη με τις φωτιές είναι η αγαπημένη μου!

anthrakoryxos είπε...

@keadas
Χαίρομαι όταν περνάς απο δω.
Καθαρό αεράκι του βουνού, φυσάει..

@dyosmaraki
Καλησπέρα αρκετές μέρες μετά..
Χαίρομαι που σε ταξίδεψε και που οι γιορτή, είναι η αγαπημένη σου!
Όλοι κάπου τριγύρω ή μέσα στις φωτιές γυρνάμε.
Έχουν περίεργη ομορφιά, ιδίως αυτή τη μέρα..