Ήσουν;

Αυτοί που τη μνήμη σου σκύλεψαν, δεν έχουν αίμα, νερό κυλάει μέσα τους.
Ξεπλένει τις βρώμικες σκέψεις τους – παρωδία ζωής – σε Ασιατικό κουκλοθέατρο. Καταβροχθίζουν το είναι, το ήταν, το θα είναι των μόνων και των λησμονημένων ακέφαλων σωμάτων.

Ω πόσο γλυκός ο πόνος είναι όταν δεν του αντιστέκεσαι.
Πόσο μαύρη η μελαγχολία, όταν οι λάμπες βαμμένες είναι μαύρες.
Ανταρτοπόλεμος, στεγασμένος σε εκκλησίες, πλατείες, παγκάκια.

Σε μπαρ ξεχασμένα απ΄ την ανάμνηση που σερβίρουν, σε επιμελώς βρώμικα ποτήρια λήθη.

Ερωτήσεις χωρίς ερωτηματικά, χωρίς λέξεις, μόνο με βλέμματα που διαρηγνύουν το κενό. Αυτό ήταν η ζωή σου.

Ερωτήσεις χωρίς ερωτηματικά.

Έρωτας με την ιδέα του έρωτα.

Ελπίδα χωρίς αιτία ύπαρξης...

Η μόνη φορά που το ρίσκο σου γδύθηκε και μπήκε κάτω απ΄ τα σκεπάσματα,
έτσι όπως γεννήθηκε, τρέμοντας μήπως και του αφήσουν σημάδι,
η μόνη φορά,

ήταν τότε που σε φίλησα στο στόμα.


Photo: THE SHADOW THEATER OF ANAPHORIA