Momentito

28 Απρ 2008

Σε αλλοτινούς καιρούς




Σε φανταζόμουν σ΄αρχαίας πόλης τις μετώπες
Εκεί που κάποτε περνάγαν στρατιώτες
Περήφανοι, αντρειωμένοι ή νεκροί
Έτσι κι εσύ

Σ΄ ονειρευόμουν σ΄ αρχαία θέατρα να υψώνεις
Χέρια και τους Θεούς να χαμηλώνεις
Κραυγή απ΄ τα στήθια να χεις σκηνικό
Κραυγή κι εγώ

Ιέρεια που γεννήθηκες
Σε λάθος εποχή
Ζωή θα ζεις εδώ μισή
Σ΄ ενα χρησμό χωρίς δαφνόφυλλα
Γραμμένο σ΄ έναν τοίχο
Με σπρέυ, φυλακή, χρωματιστή

Απέριττη, λιτή και σκοτεινή μέσα στο φως σου
Θαρρείς φεγγάρι η λάμψη των ματιών σου
Με ταξιδεύει Αφροδίτη κι Αθηνά
Παντοτινά

Ταγμένη σε μια πόλη που ποτέ δε θα γνωρίσεις
Ως σου ΄πρεπε γλυκιά κυρά μου να φιλήσεις
Ψηλά σε πολεμίστρες το σταυρό
Που θα φορώ

Πριγκίπισσα ματώνεις
Σε λάθος εποχή
Ζωή θα ζείς εδώ μισή
Σε προφητεία φιλί που ανασταίνει
Γραμμένη σ΄ έναν κέδρο
Μ΄ έναν σουγιά, σε ξύλινο κορμί

20-05-06

Photo 2: Daily scene files





9 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Το δαχτυλίδι

Σήμερα άνοιξα ένα κουτάκι, είχε μέσα ένα δαχτυλίδι
ήταν από τα αρραβωνιάσματα της γιαγιάς μου
το είχε φυλάξει η μάνα μου σε μια τρύπια τσέπη
άλλωστε γι αυτό έπεσε στα χέρια μου..
Μικρό κουτάκι δερματόδετο στο σκληρό χρώμα του καφέ.
Γέμισε η παλάμη μου με μυρωδιά σανταλόξυλου
ήταν το άρωμα που είχε πάντα η μητέρα στο δέρμα της
Δικό της άρωμα.
Το δαχτυλίδι ερωτικό με μια χάντρα στη μέση
στο σχήμα της καρδιάς και με απροσδιόριστο χρώμα
κάτι σαν το μάτι της τίγρης.
Έλιωνε το σκοτάδι, πόσες αχτίνες ήλιου είχε
απορροφήσει, φορώντας το η γιαγιά μου στον αντίχειρά της
Αχτίνες ήλιου, φεγγαριού δέσμες, λάμψεις λυχναριού
και κυρίως κρυφές αστραφτερές ματιές πρώιμων εφήβων..
Έλιωνε το σκοτάδι, φοβήθηκα τόσο το φως
Είναι μεγάλο φορτίο, υπερφορτώνει τα νήματα της ζωής
αυτοκαταστροφικό και μάλιστα όταν δεν έχεις τίποτα
να ομολογήσεις..
Έκρυψα το δαχτυλίδι και το κουτάκι σε μια παλιά
υφασμάτινη βαλίτσα, άδικος κόπος!
Το σπίτι μου μια μεγάλη πυγολαμπίδα στο έλεος
παμφάγων ερπετών
Γονάτισα κι άναψα φωτιά μεγάλη, μήπως κι ο καπνός της
δώσει σινιάλο στους διασώστες μου
Υπάρχουν;

tsiailisworld είπε...

ωραίο το ποίημα, ταξιδεύει μεταξύ του αρχαιου ελληνικού κόσμου και της σύγχρονης τραγικής πραγματικότητας, αλήθεια, πόσο , misplaced είναι η ιέρεια σήμερα!

Ανώνυμος είπε...

Γιατί μου φαίνεται πως είναι ό,τι πιο όμορφο έχω διαβάσει εδώ μέσα ; ...
Φιλιά .

Φαίδρα Φις είπε...

εξαιρετικό!συμφωνώ με τη silia,
ίσως είναι το καλύτερο δικό σου που έχω διαβάσει.

καλημέρα

anthrakoryxos είπε...

@ελένη
Να το ξαναξαναεξετάσουμε..

@tsialis world
Έτσι ακριβώς..
Ευχαριστώ για την κατανόηση..

@silia μου
Ίσως επειδή είναι με πόνο και αγωνία καρδιάς, γραμμένο..
Που να κρυφτεί κανείς απο σένα!!!
Σε φιλώ!

@φαίδρα φις
Καλησπέρες καθυστερημένα!!
Ισχύουν τα παραπάνω.
Και τα φιλιά επίσης..

Ανώνυμος είπε...

Μπορείς να γίνεις πιο σαφής

anthrakoryxos είπε...

Ναι.
Μου άρεσε!!

Ανώνυμος είπε...

Στο έχω ξαναγράψει.
Το μπλογκ σου είναι κόλλημα γιατί κάθε φορά που μπαίνω κολάω με τους "Ξένους τόπους" και πρέπει να ακούσω μια φορά το τραγούδι και μετά να δω τους στίχους τους δικούς σου.
Και τούτοι δω ειδικά οι στίχοι νομίζω πως χρειάζονται περισσότερη προσοχή.
Είναι "λιτοί κι απέριττοι στο φως τους",
αλλά έχουν κρυμένες σκιές που πρέπει κανείς να τις ψάξει προσεκτικότερα. (πράγμα που δεν έχω κανει)
Νοιώθω σα να έχω δει το σύνθημα με το σπρέυ ΈΞΩ απο τη φυλακή.

Φαίδρα Φις είπε...

καλό καλοκαίρι

φιλιά
Φαίδρα