Πορτραίτο

Χλωμός κοιτάζει ο τοίχος το κερί
κι εκείνο το παράξενο πορτραίτο
που φόρτωσαν στην πλάτη του βαρύ

δέκα χρονιές το κουβαλάει και φέτο

στέκουν και το κοιτάζουν τα πουλιά

στο σπίτι τα παράθυρα μεγάλα

μια κόρη που κατέβαινε τη σκάλα

παραδεισένια που ΄χε ομορφιά

στη σάλα που οδηγούν τα σκαλοπάτια

χορεύουν μαύροι κύκνοι λυπημένοι

μα η λύπη που η κόρη έχει στα μάτια

του κόσμου όλες τις χαρές σωπαίνει

οι τοίχοι που στην πλάτη τους την πήραν

γίνανε σκόνη, πέτρες κι ουρλιαχτό

κι όλοι όσοι την αγάπησαν και γείραν

πλάι στο μεταξένιο της φουρό

τέσσερα σκαλοπάτια πριν να φτάσει

στον ένα της και μόνο αγαπημένο

την ακριβή ζωή της είχε χάσει

κι έφυγε για ταξίδι λυπημένο

κι εκείνος που σταμάτησε η καρδιά του

στο τέταρτο της μοίρας σκαλοπάτι

έκανε μαύρους κύκνους τα όνειρά του

και τη στιγμή πορτραίτο πάνω απ΄ το κρεβάτι

Χλωμός κοιτάζει ο τοίχος το κερί

κι εκείνο το παράξενο πορτραίτο

που φόρτωσαν στην πλάτη του βαρύ

δέκα χρονιές το κουβαλάει και φέτο.