Momentito

19 Νοε 2008

Η μοναξιά του κόσμου

''Υπάρχει μιά συνέχεια σε όλα. Ακόμη κι αν αυτή είναι ασπρόμαυρη αφίσα σε στύλο της ΔΕΗ αγγελτηρίου. Continuemos''




Όπου οι σκόρπιες σκέψεις μου, υπόγεια αγκαλιάζουν
μοίρες που δεν τις βάφτισαν, αθώες ζωές δικάζουν
όπου γαλέρες μοναξιάς, σε νόστο αρμενίζουν
εκεί φοβέρες των θεών, γαλέρες θα βυθίζουν

θα ταξιδέψω, νύχτα μου
και θα βουλιάξω, φως μου
και μες στα τρύπια δίχτυα μου
η μοναξιά του κόσμου
όλου του κόσμου

Άγριο φεγγαρόφωτο, τις νύχτες που δεν μ΄ είδες
και του Θυέστη τα παιδιά, φαντάσματα, Ατρείδες
να με καλούν στο δείπνο τους, τραγούδια να τους φτιάξω
πόνους κι αγάπες ξόρκισα τη μοίρα τους ν΄ αλλάξω

Εκεί στο μισοσκόταδο, στα τείχη των Κυκλώπων
παραφυλάν τον έρωτα, λείψανα των ανθρώπων
τους άθλους του ο Ηρακλής, ξεχνά και σιγοκλαίει
φωτιά στα μάτια, στην καρδιά και σ΄ όσα η νύχτα λέει

Ταξίδι σ' έχω, νύχτα μου
και βούλιαγμα είσαι, φως μου
στ' αναίτια ξενύχτια μου
η μοναξιά του κόσμου
όλου του κόσμου



anthrakoryxos © 11-10-2006 @ 02:27

5 σχόλια:

Paranoia είπε...

βαλτός είσαι κι εσύ απόψε;

μοναχικές καλησπέρες

ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ είπε...

συννεφιασμένε ουρανέ
και συ καημό θα έχεις
κι είναι το βλέμμα σου χλωμό
όταν βροντάς και βρέχεις

καλημέρα ποιητή

καιρό σε διαβάζω!!

anthrakoryxos είπε...

#Paranoia
Κάθε μέρα με βάζουν
Μοναχικές καλησπέρες..

#ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ
Κάπως έτσι είναι.
Ευχαριστώ.
Να περνάς..

JENY... αστεροτρόπιο είπε...

εντάξει, όλο, αλλά το τελευταίο τετράστιχο...
Ξέρεις, δεν έχω λόγια τελευταία όταν σε διαβάζω, οπότε ένα φιλί αλλαργινό :)

JENY... αστεροτρόπιο είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.