Ο Κύριος Χαμόγελος
Σαν περπατά μες στη βροχή, όλα καλά
κι αν τα παπούτσια του είναι τρύπια δεν πειράζει
να πλατσουρίζει στα νερά δεν τον τρομάζει
τον κύριο Χαμόγελο
κι αν στο κατόπι του γαβγίζουν τα σκυλιά
ποτέ μια πέτρα να τους ρίξει δεν αρπάζει
μονάχα στέκεται κι όλο τα κάνει χάζι
ο κύριος Χαμόγελος
μες στην πλατεία τα παιδιά τον κυνηγάνε
κάποιο τον κλώτσησε θυμάται στ΄ αχαμνά
ήταν περίεργο να δεί αν θα πονά
Ο κύριος Χαμόγελος
δίπλα του αδιάφοροι σκυφτοί τον προσπερνάνε
κοστούμια, άνθρωποι γεμάτοι παγωνιά
και σημασία δεν του δίνουνε καμμιά
του κύριου Χαμόγελου
Μόνο Χριστούγεννα κρυμμένος μένει μόνος
μες στην πλατεία Αβυσσηνίας κρυφό μαράζι
ανάμνηση έχει που τον τρώει και τον τρομάζει
τον κύριο Χαμόγελο
ο πιο μεγάλος έρχεται παλιός του πόνος
είχε μια αγάπη και θυμάται να της τάζει
πάντοτε να γελά, να λέει δεν πειράζει
ο κύριος Χαμόγελος, αχ κύριε Χαμόγελε
3 σχόλια:
Όμορφο, κύριε Ανθρακωρύχε. Δε μου πέφτει βέβαια λόγος, αλλά θα προτιμούσα στον τελευταίο στίχο μόνο τον κ. χαμόγελο, όχι το αχ χαμόγελε. Το αχ! βγαίνει από μόνο του.
Επί της ουσίας τώρα: Χαμογέλα ρε, τι σου ζητάνε; :)
@τίποτα
Το αχ είναι για να του το θυμίσω.
Επί της ουσίας, χαμογελάει ο κακομοίρης, μόνο χαμογελάει...
Γειά σου Κωστή με τα ωραία σου τραγούδια! Η δεύτερη ρακή δικιά σου...
Μου άρεσε ο κύριος Χαμόγελος
getit ;)
Δημοσίευση σχολίου