Μάρμαρα του ονείρου

Εγώ έχω σταματήσει πια τις λέξεις να σκαλίζω

Για να γενούν αθάνατες, στα μάρμαρα του ονείρου

Μον΄ τις μπαρκάρω αταίριαστες, σε άγνωστα λιμάνια

Φορώντας τα κουρέλια τους κι ένα φιλί τους δίνω

Εγώ έχω σταματήσει πια στους δρόμους να γυρίζω

Παρά γελώ σαν τους κοιτώ, υγρούς και κουρασμένους

Απ΄ τα χιλιάδες βήματα που χρόνια τους στοιχειώνουν

Κι απο μακρυά με τη ματιά, τον στοιχειωμό τους πίνω

Πλανιέμαι σε μια θάλασσα, ξανοίγομαι κι αφρίζω

Κι αν θυμηθώ τον έρωτα, αγγίζω τον βυθό της

Με χούφτες απ΄ την άμμο του, με πλάθω, αλμύρα κλαίω

Στους θάμνους και στα φύκια του να ξεχαστώ μ΄ αφήνω

Εγώ έχω σταματήσει πια τον πόνο ν΄ αντικρίζω

Αφού το σώμα του έκανα, δικό μου κι ούτε αντέχω

Το σώμα αυτό να το θωρώ, σαν η καλή μου να ΄ναι

Μόνο τις νύχτες μου άγρυπνες, μέσα του θε να σβύνω...